Sapaaaaaa!

Na de heerlijke relaxte dagen in de Ha Long Bay, wordt het nu tijd voor het serieuze werk! Na het vorige verhaal, werden we opgehaald met de taxi om afgezet te worden bij het treinstation. De trein zou om 21.10 uur vertrekken en dan de volgende ochtend omstreeks 6.30 uur aankomen in Lao Cai. Iemand van het hotel was op de scooter met ons mee gereden naar het station om ons daar de tickets te geven, de weg te wijzen naar het juiste perron en nog een laatste tasje met wat flesjes water kado te geven. Dit hotel wordt beter en beter! 

We besloten om nog even wat lekkers te halen bij een van de straattentjes en kwamen uit op een kraampje met broodjes Doner Kebab! Ook een drankje en een snackje werden ingeslagen. 

We besloten vast in de trein te gaan zitten, waar we samen met een Pools stel de coach deelden. Vier bedjes, twee boven elkaar en een klein tafeltje in het midden. De bedden hadden dikke dekens, een kussen, een rekje voor wat spulletjes en een haakje voor je jas. Verder stond er opnieuw een flesje water en een lampenkap zonder lamp. Hier hingen we maar een plastic zakje in dienend als prullenbak. 

De trein begon langzaam in beweging te komen, en we waren vertrokken! De trein ging wellicht niet harder dan een kilometertje of 40 a 50 kilometer per uur, (ook de reden dat de bus sneller is) en een vriendelijk gewiebel en wat minder vriendelijk geluid hielden ons gezelschap tijdens de rit. Het Poolse stel ging regelmatig reizen. Ze hadden heel Zuid-Amerika al gehad, maar ook Iran, landen in Afrika en diverse landen in Azie. Wij vonden het dan ook heel apart om te zien dat ze met twee enorme koffers liepen te zeulen als ze aan het rondtrekken waren, in plaats van in onze ogen, veel flexibelere backpacks. Ze verklaarden dat de souvernirs dan niet mee konden en dat ze het eigenlijk wel heel handig vonden dat ze de koffers achter zich aan konden slepen in plaats van op hun rug hoefden te tillen.. Oke, fair enough. Iedereen zijn eigen voorkeuren. 

Het werd een korte nacht. We vielen rond een uurtje of elf in slaap, maar de eerste lawaaipapagaaien liepen rond kwart voor vijf al door de wagon te bleren of we geen koffie of thee wilden hebben. Sjonge jonge, het was nog pikkedonker buiten! En we zouden pas rond half 7 aankomen, dus nog minimaal anderhalf uur kunnen slapen. 

Bij het station werden we opgewacht door een klein Vietnamees mannetje met onze namen op een bordje: "Ashey & Basjaan" We keuren het maar goed. We werden begeleid naar een minivan die ons richting Sapa zou brengen. De rit was bijna een uur en alleen maar heuvelopwaarts. De uitzichten waren fenomenaal! Overal waar je keek, bergen, rijstvelden, terrassen, buffalo's, beekjes en nog meer bergen. De lucht was nog somber, maar leek open te breken onder de eerste zonnestralen die naar binnen kwamen. WAUW. 

Bij het hotel kregen we een ontbijtje en werden we voorgesteld aan onze gids, La. Een klein, jong meisje in traditionele kleding. Op de lijst stonden onze namen als enige onder haar naam. We vermoedden dus dat we de enige in de groep waren. We hadden een Hard Trekking geboekt, omdat deze minder toeristisch zou zijn als de Easy of Medium Trekking, en we hadden het idee dat de uitzichten dan ook beter moesten zijn. Beetje jammer dat we met zo'n klein groepje waren, maar ach. 

We begonnen eerst door het stadje Sapa te lopen, voor we de geasfalteerde weg verlieten. We werden al snel vergezeld door een drietal andere vrouwen met grote manden op hun rug. We hadden hier al over gelezen. Deze vrouwen wonen in de bergdorpjes en lopen grote stukken met groepen mee om vervolgens te proberen om je spullen te laten kopen. Aangezien we slechts weinig bagage hebben, wilden we geen souvernirs meenemen. Dit hebben we dan al gelijk duidelijk gemaakt toen ze met ons mee wilden lopen. Toch liepen ze mee, en het was eigenlijk best gezellig. We kwamen er al snel achter dat de vrouwen van Sapa niet veel verder komen in het Engels dan "Hello, where you from?" "What's your name?" "How many days you in Sapa?"  Want zodra je verder gaat praten, kijken ze je glazig aan. 

We begonnen aan de echte trekking en eerlijk gezegd waren we een beetje teleurgesteld. De paden zelf waren vlak en goed begaanbaar en liep een beetje omhoog en omlaag. Dit was niks in vergelijking met de trekkingstocht in Chiang Mai. Dat onze gids niet zo groot was, bleek ook aan ons tempo. Met onze lange benen, maakten we aanzienlijk grotere stappen dan La en die moest dan ook regelmatig een stapje bij zetten (sprinten) om weer bij te zijn. Tja, we lopen liever iets sneller, dan dat we voor onze begrippen slenteren, dat is veel vermoeiender. 

Naarmate we verder liepen werden de uitzichten inderdaad spectaculairder. Ook de paden werden anders en we liepen op bepaalde stukken over de randen van de rijstvelden en terrassen heen. We kwamen een ander groepje tegen, wat dezelfde kant op ging en we voegden samen. In dit groepje zaten vier meiden, een Duitse, New Yorkse en twee Australische dames die inmiddels al een paar dagen samen waren. Dat was een stukje gezelliger. We stopten bij een hutje ergens midden op een heuvel waar we lunch kregen. Zoals we gewend zijn hier, zijn de maaltijden altijd uitgebreid en hoef je je absoluut geen zorgen te maken of je wel genoeg kan eten om je buikje te vullen. 

Na de lunch liepen we verder en gingen we op weg naar een grot. De weg was inmiddels gelukkig wel iets "harder" geworden en we hadden er wel lol in. Het weer zat ons echt mee, want we hadden zelfs het idee dat insmeren niet zo'n heel slecht plan zou zijn, zo stond de zon op onze schouders te branden. En dan te bedenken dat iedereen die we tegen kwamen, ons waarschuwden dat we genoeg warme kleding mee moesten nemen, want Sapa was koud! Niets van gemerkt! 

De grot stelde helemaal niets voor. De "Surprising Cave" in Ha Long Bay heeft al weinig indruk gemaakt, laat staan dit grotje waar je zeker tien stappen naar beneden, dan twintig stappen naar links kan en vervolgens tegen een muur aankomt. Gelukkig voor ons werden we direct omsingeld door een stuk of vier vrouwen met zaklampen om ons te begeleiden die enge grot in, want anders hadden we het zeker niet overleefd... 

Na nog een kleine wandeling, waarbij we optimaal gebruik hebben gemaakt van de zon om onze zonnelader weer op te laden, kwamen we aan bij de Homestay waar we zouden overnachten. Het meidengroepje moest nog een klein stukje verder voor een ander gezin. Dit was wel heel anders dan in Chiang Mai. Dit was echt een bergdorpje, echt bij mensen thuis en absoluut niet toeristisch. Het enige waaraan je kon zien dat er vaker mensen bleven slapen, was een apart gedeelte naast het huis met vier tweepersoonsbedden met klamboe's erin. De rest was gewoon een huis. Het paadje vanaf de "weg" leidde langs een klein slootje waar diverse eenden in dreven, vervolgens kwam je langs diverse stalletjes waar minimaal 25 varkens (groot en klein) stonden te schransen in hun bak met voer. Voorbij de varkens was een klein kippenhok waar de minikuikens verschrikt onder mama kip kropen zodra we in de buurt kwamen. Een hek sloot hun woongedeelte af en als je naar binnen liep was er een wasbak met stromend water (uit een grote regenton die ernaast stond) en een spiegel. Vervolgens kwam je op het terras waar links het toilet zich bevond, die normaal met het knopje kon worden doorgespoeld! Dat hadden we zeker niet verwacht! Een kleine houten tafel en wat plastic stoelen eromheen was het zitje in de tuin. We werden begroet door een klein jongetje (bijna twee jaar) die niets dan een trui droeg en vrolijk rondrende. De snottebellen vlogen in het rond en de handjes hadden wellicht op plekken gezeten die wij ons niet willen bedenken, zo smerig zagen ze eruit. De moeder van het jongetje liep met nog een babytje op haar rug, die we pas ontdekte zodra ze hem eruit haalde en oma en opa die de eigenaren van het huis waren. 

Dit was nog eens echt een bergdorpje met haar hele eigen cultuur. We kregen een kopje thee ter ontvangst en mochten onze spullen in het slaapvertrek zetten. Het jongetje (Sahn) deed er alles aan om ons te vermaken. Hij rende rond, probeerde ons aan te raken, waarop wij steeds een stapje terug deden, gooide met zijn loopauto en probeerde de thee uit de pot in te schenken waardoor de halve pot over de tafel ging. Het mooiste van dit ondeugende jongetje was toen hij eindelijk een broek aan had gekregen van zijn oma, hij deze binnen twee minuten weer uitgetrokken had en letterlijk naast ons door zijn knieen ging en zijn plasje zo liep lopen... Toen hij klaar was, rende hij op Ash af, die om rondjes om Bas heen ging rennen om uit handen van kleine Sahn te blijven. Bas vond het nogal grappig, tot de vieze klauwtjes op Bas afkwamen. Wat een grappig mannetje. 

De vrouwen in deze dorpjes hebben geen werk, maar naaien de hele dag kleding, tasjes en andere voorwerpen (Ash heeft ook een paar steekjes geleerd!), daarnaast verzorgen ze de dieren en zorgen voor het eten. De mannen zijn buiten aan het werk op het land, helpen met bouwen van andere huizen of wegen of onderhouden het huis. Deze hele cultuur is zelfvoorzienend. Het geld wat ze verdienen met het aanbieden van de Homestay, gebruiken ze vooral voor luxe producten als wc papier en bijvoorbeeld een mobiele telefoon. Verder hebben ze niets nodig. De garen maken ze zelf van boombast, het vlees slachten ze zelf en onderhandelen met de andere dorpelingen in ruil voor gewassen en rijst die ze in de velden verbouwen. 

Na de korte nacht in de trein en de lange wandeling (volgens Runkeeper 14.21 kilometer vanaf het ongeasfalteerde pad) waren we eigenlijk wel toe aan een tukje. We hadden aangegeven graag te willen helpen met het koken, maar toen we gewekt werden, stond het diner al klaar. We kregen een klein glaasje met happy drink erin; eigen gestookte rijstwijn, die er voor zou zorgen dat we beter zouden slapen. Het spul was STERK! Niet normaal! Na twee shotjes hield Ash het voor gezien, en na het derde shotje was Bas er ook klaar mee. Jeetje, dat is heftig spul! Je voelt de warmte echter wel direct je lichaam instromen en het was inmiddels al behoorlijk afgekoeld buiten. Binnen in het huis van de familie stond een oude beeldbuis televisie, een houten tafel en twee bankjes, twee andere tafels en dat was het woongedeelte. De ruimte ernaast stond een "fornuis" een stapel stenen met de ruimte eronder voor het vuur en een gat voor de pannen en fluitketel waar boven aan een haak drie grote strengen spek hingen, heerlijk te roken. De moeder was bezig met het kleine babytje in te smeren met as van het vuur. Zo ver we konden zien, leek het erop dat het kleine jongetje (22 dagen oud) last had van luieruitslag (zo heet dat toch?! Rode geirriteerde billetjes). Wellicht was dit hun remedie voor dit probleem. 

We gingen vroeg naar bed, want niet alleen was het lastig communiceren met het gezin, ook de temperatuur en de hele daginvulling zorgde ervoor dat het bed erg aantrekkelijk werd. We hadden onze lakenzakken meegenomen en waren opnieuw blij met deze ingeving. De bedden werden wellicht niet elke keer gewassen en je eigen lakenzakje als tussenlaagje is dan best prettig. Nu begrepen we wel waarom zo veel mensen ons gewaarschuwd hadden voor de kou in Sapa. Het was echt HEEL koud! De dikke deken hadden we tot onze kinnen opgetrokken en we waren blij dat we tegen elkaar aan konden kruipen. Op de een of andere manier vonden we het verstandiger om tegen de mensen hier te zeggen dat we getrouwd waren, dat leek in goede aarde te vallen, want ze keken een stuk vrolijker. 

De volgende dag kregen we heerlijk ontbijtje met pannenkoeken! Nou ja, geen echte Hollandse, maar ze kwamen aardig in de buurt! Sahn had weer zijn entertainmenttrui aangetrokken en liep opnieuw in zijn blote billen in de rondte. Dit keer kwam hij de keuken uitgerend met een mes in zijn handjes! We keken er vol verbazing naar, want niemand die hem achterna kwam. We hielden het in de gaten en hij had de grootste lol om in de schutting te hakken, in de grond te hakken en vervolgens beteuterd op te kijken toen het blad van het handvat had losgelaten. La had inmiddels het mes afgepakt en hij kreeg een nieuwe missie, alles van de tafel pakken wat hij te pakken kreeg. Bas hield zijn hand op, om Sahn tegen zijn hoofd tegen te houden. Dat vond hij grappig! Hij liep achteruit, nam een aanloop en liep vol tegen Bas zijn hand op om vervolgens heel hard te lachen. Nog een paar keer liep hij achteruit, nam een aanloop en botste weer tegen Bas zijn hand op. Gek kind. 

Na dit ontbijt en een korte opfrissing, bedankten we de familie en gingen verder aan onze tocht. We vroegen La hoever het zou zijn. Ze antwoordde dat het normaal ongeveer twee-en-een-half tot drie uur lopen was, maar dat wij er waarschijnlijk slechts twee uur over zouden doen, omdat we zo snel liepen. 

La kwam uit een ander dorpje uit de omgeving van Sapa. Ze was de oudste (bijna 19 jaar) en had een jonger broertje van 16 en zusje van 14. Ze vertelde dat de meeste kinderen hier naar school gaan vanaf hun 3e tot hun 16e (middelbare school). Na de middelbare school kun je wel verder,  maar dit moet dan betaald worden en dat kunnen de meeste niet. Zij werkte dan ook al ruim twee jaar bij de Tour Company waar ze ongeveer 150.000 dong (7 USD) per dag verdiende. Hiermee kon ze haar broertje en zusje helpen om op school te blijven. 

Ook vertelde ze hoe het ging met vriendjes/vriendinnetjes en trouwen. In feite hebben de vrouwen weinig te zeggen. Op zondag bijvoorbeeld, gaan de vrouwen helemaal opgedofd naar de markt, waar de mannen letterlijk kunnen uitzoeken, wie ze zouden willen trouwen. Als ze een dame hebben uitgezocht, dan moet deze voro vier dagen mee naar de familie van de jongen. Daar zullen ze vier dagen leven, zonder elkaar fysiek aan te raken. Dan gaat het meisje terug naar haar familie en vragen haar ouders of ze met de man wil trouwen. Als ze "ik weet het niet" zegt, dan is dat een teken dat ze wel met de man zal trouwen. Alleen als ze volmondig "nee" zegt, zal het huwelijk niet doorgaan. Indien het huwelijk doorgaat, betaald de familie van de man een bepaald bedrag aan de familie van de vrouw en kunnen ze samen een huis gaan bouwen. Daar zullen ze al snel aan kinderen beginnen. La vertelden dat ze vroeger al op veertiende of vijftiende trouwden, maar dat de grens tegenwoordig ligt op ongeveer 18 - 20 jaar.

Indien de man en vrouw eerder dan het huwelijk lichamelijk contact hebben, en het huwelijk gaat niet door, dan zal de man slecht spreken over de vrouw en zal niemand haar meer willen. Indien de vrouw zwanger zal zijn zonder getrouwd te zijn en ze zou medicijnen nodig hebben, dan krijgt ze deze niet. Indien de vrouw wil scheiden van de man, moet haar familie het bedrag terugbetalen aan de familie van de man en indien de man wil scheiden van de vrouw, dan moet hij ervoor zorgen dat zij een stuk land en een huis krijgt om in te wonen. 

Behalve dit boekje over relaties, vertelde La ook dat ze tot een jaar of 14 geleden helemaal geen stroom hadden of kunstmatig licht, laat staan televisies of mobiele telefoons. Door de komst van toeristen, werd het gebied rijker en kon er worden ontwikkeld. Rond het jaar 2000 hadden in haar dorpje misschien vier of vijf gezinnen een scooter en slechts een of twee gezinnen een televisie. Wauw, dat is een eye opener! 

Na een korte wandeling vandaag, slechts een kilometertje of 7, kwamen we terug bij de weg waar we door de minivan opgehaald werden om weer bij het hotel afgezet te worden. Hier kregen we lunch en mochten we onszelf vermaken tot een uur of vier, waar we diner zouden krijgen en terug gebracht werden naar het station. Tevens konden we in dit hotel douchen en relaxen. We besloten dat we wel een voetmassage hadden verdiend. Zo gezegd, zo gedaan en een klein uurtje later waren onze voetjes en kuiten weer als herboren! We hadden niet veel zin om het stadje in te gaan en bivakkeerden de tussentijd op een terrasje met een potje kaarten. 

Na het diner werden we weer afgezet bij het station, waar we na even wachten de trein weer in mochten. Dit keer zaten we verder naar achteren in de wagon en of dit was een betere plek, of dit was een stillere trein, want het geluid leek een stuk zachter dan op de heen weg. We deelden de coupe nu met een stel Zweden. Gezellig! 

Een korte nacht later, kwamen we al om vijf uur in de ochtend aan in Hanoi! Jeetje, we kunnen gewoon nog appen met het thuisfront, want die liggen nog niet eens in bed! We besloten om lekker terug te lopen naar het Tu Linh Palace Hotel waar onze tassen nog lagen. Ongeveer halverwege keek Bas ineens verschrikt op, hij was zijn zonnebril in de trein vergeten! SHIT! Rechtsomkeerd terug naar de trein! Een voordeeltje hier is dat de trein niet binnen twee minuten weer weg is, maar de halve dag blijft staan, dus met een beetje geluk konden we de trein nog in. Na een medewerker aangesproken te hebben, die ons maar glazig aan keek, de brutale gok genomen en de trein in gesprongen. En ja hoor! Daar lag de zonnebril, precies zoals hij hem achter had gelaten, in het netje boven zijn bed geklapt. 

Een paar spannende minuten later waren we dus weer opnieuw op weg naar het hotel. Poging twee. Dankzij de offline navigatie was het geen probleem om het hotel terug te vinden. De straten zijn opvallend leeg in Hanoi. De straten zijn een stuk breder dan overdag, want de winkeltjes en stalletjes hebben alles binnen staan. Ook alle scooters staan veilig binnen opgeslagen, want op straat is er geen enkele te zien, behalve die een of twee die voorbij komen rijden. 

Eenmaal terug in het hotel hoopten we dat we een kamer konden krijgen voor overdag, zodat we nog even verder konden slapen. Helaas was dat niet mogelijk en deden we het maar met een campingbedje van een van de medewerkers en een paar tegen elkaar aangeschoven stoelen als geimproviseerde bedjes. 

Na een klein uurtje werden we wakkergemaakt en mochten we in een "vieze kamer" om hier nog even te tukken en te douchen. Dikke prima! Op dat moment was het zodra ons hoofd het kussen raakte, lichtje uit en dromen aan. 

Na een paar uurtjes extra slaap en een uitgebreide douche, voelden we ons een stuk beter. Zeker omdat we ook nog eens mee mochten genieten van het ontbijt en niks hoefden bij te betalen! Dat noemen we nou nog eens echte service! We zijn al een week uitgecheckt en mogen nog steeds gebruik maken van alle faciliteiten die het hotel biedt. We hebben ook onze bustickets naar Hue geboekt via het hotel en zullen vanavond om half zeven hier voor de deur worden opgehaald. De rest van de dag vermaken we ons wel... 

Het waren een paar indrukwekkende dagen... 

xx Bash