The End...

De terugreis was begonnen. We waren ingecheckt en de bagage was afgegeven. Helaas hadden we niet van te voren online ingecheckt, dus we zaten niet naast elkaar maar achter elkaar op rij 41E en rij 42E. Nou ja, waarschijnlijk zouden we toch alleen maar slapen onderweg, dus jammer maar helaas. Of in andere woorden, Unfortunatly Peanutbutter. De dame achter de balie had nog wel aangegeven dat we voor we gingen boarden nog even bij het grondpersoneel konden vragen of er nog wijzigingen waren, omdat ze een verzoek had geplaatst bij onze namen. 

De douane ging lekker snel, net als de paspoortcontrole en voor we het doorhadden hadden we een Starbucks koffie in onze handen en zaten we te wachten tot we konden boarden. We liepen nog even langs, maar helaas was het nog steeds niet mogelijk om naast elkaar te zitten. En omdat we in de buurt stonden van de gate, gingen we gelijk maar in de rij staan om in te stappen. Grote fout, we weten weer precies waarom we dat al die keren niet hadden gedaan. Na een kwartier stonden we nog op precies dezelfde plek en waren we nog geen milimeter vooruit gekomen, terwijl je al die tijd ook gewoon relaxed op de gewone stoelen had kunnen zitten. Stomme mensen. En in de tijd dat we daar stonden te wachten, ging een meisje nog geen twee meter naast ons vol over haar nek. Het jonge meisje had rode wangetjes van de koorts en moeders wreef troostend over haar schouder, maar ondertussen was de blauwe vloerbedekking niet meer blauw maar geel met stukjes... Hopelijk zat het meisje straks niet bij ons in de buurt in het vliegtuig... 

Toen de rij eindelijk begon te lopen en we bij de stewards kwamen voor de laatste check, gaf onze boardingpass een foutmelding. Er lagen nieuwe boardingpassen voor ons klaar. We mochten toch nog naast elkaar zitten! Super fijn! Dat hadden we niet verwacht! En toen we het vliegtuig inliepen, wachtten ons nog een verrassing. De stoelen waren ook nog eens bij de nooduitgang en dat betekende; BEENRUIMTE! Superchill! 

Naast ons kwam een meisje zitten, Nicky uit Castricum en voor we het wisten waren we in een diep gesprek verwikkeld. Daardoor hadden we niet door dat we nog steeds niet waren opgestegen, maar uiteindelijk vertrokken we dan toch. We gingen naar huis... 

De vlucht verliep verder redelijk vlotjes en dankzij het multimediasysteem, het prima eten en de beenruimte waardoor je heerlijk onderuit kon liggen, leek de tijd lekker snel te gaan. Toch hadden we ook genoeg tijd om onze avonturen van de afgelopen maanden te overdenken. Toen we Zuid-Oost-Azië verlieten om naar Australië te gaan, hadden we een top 10 samengesteld van plekken waar we tot toen toe waren geweest. Dat moeten we nu voor deel twee natuurlijk ook even doen. Na flink onderhandeld en gediscussieerd te hebben, zijn we tot de volgende conclusie gekomen. 

Op nummer 10 voor deel twee van onze reis, hebben we de helicoptervlucht over de Franz Josef Gletsjer. Dit was een prachtig uitzicht en voor Annelies een droom die uitkwam. Die kan natuurlijk niet ontbreken. De rest van het stadje was niet heel veel bijzonders, daarom dat deze eindigt op nummer tien. 

Nummer 9 wordt bezet door Wanaka in Nieuw Zeeland. Hier hebben we onze skydive gedaan! Echt een super gave ervaring en voor iedereen een aanrader! Maar dankzij alle Chinezen die het stadje overspoelden, staat deze plaats op nummer negen.  

Op nummer 8 hebben we de Great Ocean Road in Australië bedacht. Deze weg is fantastisch mooi om te rijden en heeft prachtige uitzichten over rotsformaties, hoge kliffen en beboste afgronden.

Nummer 7 hebben we toebedeeld voor Wellington. In dit stadje zijn we naar het Te Papa Museum geweest, wat een enorme variatie en diversiteit had. Het was het enige museum wat we tot nu toe hebben bezocht, waar we de hele dag in zouden kunnen verblijven.

Nummer 6 is in Indonesië, Lovina op Bali. Hier zijn we met Juliette en haar vrienden geweest en hebben we oprechte vriendelijkheid en gastvrijheid ervaren. Bovendien was het eten erg lekker en het duiken fantastisch! 

Hoger in de top komen we bij nummer 5, Kaikoura in Nieuw Zeeland. Dit kuststadje is een plek waar de besneeuwde bergtoppen in één oogopslag te zien zijn met de stranden. Daarnaast hebben we hier een heel erg leuke kayaktour gedaan waar de dolfijnen om ons heen zwommen. Enige nadeel was de kapster die Bas zijn haar in een ongekend lelijk model had geknipt... 

Op nummer 4 staat Kangaroo Island. We zijn heel erg blij dat we hier twee nachtjes zijn gebleven. Het eilandje heet niet voor niets Kangaroo Island, want aan wildlife geen gebrek. Hier hebben we niet alleen kangoeroes, possums en wallabies gezien, maar ook koala's en zelfs een frogsmouth (uiltje) van heel dichtbij. 

Nummer 3 hebben we toegewezen aan Halls Gap, of eigenlijk, The Grampians National Park. Hier hebben we Alex en Joel ontmoet, hebben we heerlijk geBBQt na een lange wandeling door een fantastisch natuurgebied. Deze plek heeft ons twee nieuwe vrienden gegeven waar we hopelijk nog veel van gaan horen. 

Nummer 2 heeft ook met deze mensen te maken, Pakenham. Alex, Joel en zijn vriendin Caity hebben ons een fantastische tijd gegeven in de buitenwijk van Melbourne. Onze slechte ervaringen eerder in deze stad werden hierdoor vervaagd en door deze mensen hebben Australiërs niet alleen maar een slechte indruk op ons gemaakt. Toen we elkaar voor de tweede keer ontmoetten, leek het net alsof we altijd al vrienden waren geweest. Het voelde als thuiskomen bij een verre familie en dat was erg fijn... 

Op nummer 1 staat het eilandje Gili Trawagan. Nadat we eenmaal besloten hadden om eerder terug te komen, wilden we even relaxen en bijkomen van al het reizen op een tropisch eilandje. Het eilandje Gili T leent zich daar perfect voor. Het niets doen bij het zwembad, een beetje duiken en snorkelen, cocktailtjes drinken en roomservice bestellen en vooral relaxen was een perfecte combinatie om bij te komen. Het voelde als een vakantie en daar zouden we absoluut nog een keer terug willen komen, wat een paradijsje was het hier... 

Voor we het wisten zat de ruim 13 uur durende vlucht erop en werd de landing ingezet. We waren weer op Nederlandse bodem! 

Door de (zelfscan) paspoortcontrole, tassen opgehaald van de band en door de deuren naar buiten. Daar stonden Annelies, Inge, Bert, Mark en Dees ons op te wachten. Maar dat zagen we later pas, want Inge had Ash al in een stevige omhelsing genomen voor ze de kans had om ook maar iets te zeggen... Wat een liefde! En wat fijn! Om onze eerste dag thuis te vieren, aten we met beide gezinnen bij Ash thuis. En op ons verzoek aten we echte Hollandse pot, boerenkoolstampot! Jammie!  

Deze reis was onvergetelijk. We hebben dingen gedaan die veel mensen waarschijnlijk nooit zullen doen of zien. We zijn er door gegroeid, niet alleen persoonlijk, maar ook in onze relatie. We zijn harder geworden, laten niet meer zo makkelijk over ons heen lopen. Maar we zijn ook makkelijker geworden, gestressed raken of boos worden over zaken waar je toch geen controle hebt, heeft toch geen zin. We zijn daar waar mogelijk nog verder naar elkaar toegegroeid. We weten weer wat voor ons belangrijk is en waarderen de mensen om ons heen meer. We weten nog meer hoe belangrijk onze vrienden en familie voor ons zijn, maar weten andere dingen ook meer te waarderen. Deze reis was een fantastische ervaring die niemand ons ooit af kan pakken. En één ding weten we zeker, we gaan zeker meer reizen! 

Voorlopig de laatste keer, 

xx Bash