The last day of this adventure...

Vanmorgen werden we wakker met een raar gevoel in onze buik. Het was onze laatste dag van dit avontuur en vanavond zitten we in het vliegtuig naar huis...

Maar eerst moeten we de dag nog doorkomen en gelukkig voor ons voelde Liz zich een stuk beter dan gisteren, dus konden we er nog wat leuks van maken! Nadat we ons minikamertje gedag hadden gezegd en via de hindernissenmarkt de sleutel weer hadden ingeleverd, namen we de metro naar het appartement van Liz. Daar konden we overdag de tassen laten staan, zodat we die niet mee hoefden te zeulen. Nou ja, echt zeulen is het niet, onze rugzakken zijn leger dan ooit! De bodylotion is op, shampoo en conditioner zijn op, zonnebrandcrème is op, gel is op, allemaal lege ruimte! Chill!

Het appartement van Liz bestaat uit een gedeelde woonkamer, badkamer en keuken met drie slaapkamers. Dat Liz het niet helemaal kon vinden met haar huisgenoten wisten we al, maar dat ze zó vreemd waren, verbaasden ons een beetje. De vorige dag had Liz alle schoenen van iedereen netjes per paar tegen de muur gezet om een beetje op te ruimen. Als antwoord daarop had één van de twee meisjes een briefje in haar schoenen gedaan met het verzoek om haar schoenen niet te verplaatsen! Say what?! Dat is een uitdaging! Dus voor we het appartement verlieten, zetten we de schoenen al lekker op een andere plek neer. Liz nam zich voor om ze elke dag een stukje verder te verplaatsen, en de laatste dag voor ze zou verhuizen de schoenen in de wasmachine te verstoppen. Daar zal ze de huisgenoot ze snel genoeg vinden, want ze vindt het noodzakelijk om minimaal één of twee wassen per dag (!) te draaien!

We gingen naar Stanley, een district aan de oostkust van Hong Kong Island. Dat deden we via een minibus voor maximaal 16 passagiers die ze hier blijkbaar ook gewoon als openbaar vervoer gebruiken. Na een paar minuten waren we de drukke stad uit en reden we ineens door de bergen en bossen! We kwamen langs een enorm aangelegd meer met mooie appartementencomplexen en kwamen na een leuk ritje aan in Stanley. Daar liepen we langs het strand, door de kleine achterliggende straatjes over een marktje. Het marktje had allerlei verborgen steegjes en via trappen achter in de winkeltjes kon je binnendoor naar de bovenliggende steegjes, dat was grappig!

Na verloop van tijd besloten we dat we nog wel genoeg tijd hadden om toch naar de Peak te gaan. Het was eindelijk wat helderder en er hing niet zo heel veel laaghangende bewolking, dus we gokten het erop. Met een enorme dubbeldekker bus waar we uiteraard bovenin vooraan gingen zitten, bijna een hartstilstand kregen omdat de buschauffeur niet zo goed oplette in een opkomende file, Liz hierdoor bijna door de voorruit sloeg en wij erg blij waren haar gekend te hebben, kwamen we aan in Central. Daar liepen we via andere kleine steegjes naar The Peak Tram.

Er leek een enorme rij te staan en even vroegen we ons af of het wel de moeite waard zou zijn. Maar na een snelle navraag bleek de wachttijd ongeveer 20 minuten te zijn en aangezien we de vorige dag in Disney in langere rijen hebben gestaan, was dit een peulenschil. Bij de kassa werd er automatisch van uitgegaan dat je het combinatieticket zou nemen voor de return met het trammetje, toegang tot het skydeck en het 360 graden terras, maar volgens Liz was het skydeck amper hoger dan de gewone uitkijkpost, dus was het niet echt nodig om daar heen te gaan. Nadat Liz had afgerekend, zag Ash ineens dat ze toch voor de combi had betaald in plaats van alleen het trammetje! En dat terwijl ze duidelijk had aangegeven alleen het trammetje te willen. Terug, en dat mens probeerde ook nog om 20 HKD minder terug te geven, maar weer hadden we opgelet. Nou zeg, van service hebben ze hier blijkbaar nog nooit gehoord, laat staan gewoon beleefd zijn... In de volgende rij na de kassa, op naar het trammetje. En één ding wat erg waarschijnlijk is om te gebeuren met Liz in de buurt, is dat we de slappe lach krijgen, allerlei rare geluiden beginnen te maken en nog harder moeten lachen, wat sommige mensen niet echt kunnen snappen en ons alleen maar raar aankijken en we nog harder moeten lachen... Never a dull moment with Liz!

Het trammetje nam ons de stijle heuvel op omhoog waar we uitkwamen in een enorm winkelcentrum waarbij je bijna verplicht wordt om naar de Chinese versie van Madam Tussauds te gaan, tenzij je een kaal uitziende roltrap neemt naar buiten. Daar kwamen we uit op een pleintje waar het heerlijk naar verse wafels rook, hmm! Eerst maar even het uitzicht bekijken, waarom we hier zijn gekomen. En toen we daar stonden en Liz ons wees naar het skydeck, konden we haar alleen maar gelijk geven. Het skydeck was misschien twee verdiepingen hoger, maar dankzij de toch nog langhangende bewolking zou je vanaf daar toch niet veel meer kunnen zien dan vanaf het publieke uitzichtpunt.

Onze neuzen brachten ons terug naar de heerlijke versgebakken-wafel-geur, en het bleek van een ijscoboer vandaan te komen die de ijshoorntjes vers stond te bakken! Alleen was het niet zo heel warm en hadden we stiekem meer hartige trek. En tja, voor een makkelijke, goedkope en enigszins lekkere maaltijd kom je dan al snel bij de Mac terecht, iets wat we stiekem niet mochten zeggen van Liz, maar toch doen omdat we daar nog even wat over kwijt moeten. Wat een klote service! Behalve dat de mensen in de rij net doen alsof er geen rij is en gewoon naar voren stappen op het moment dat er iemand vrijkomt, staan de cashieres je bijna af te katten terwijl je staat te bestellen, krijg je een verkeerde bestelling, wordt je genegeerd als het wisselgeld wordt gegeven en opzij gewuifd omdat de volgende erbij moet. Als je je bestelling dan eindelijk krijgt, blijken het koude kipnuggets te zijn, en wanneer je ze terug brengt en nieuwe vraagt, ze uit dezelfde batch je "nieuwe" proberen te geven, waardoor je na genegeerd te worden door de ene cashiere en bijna genegeerd wordt door de tweede cashier je uiteindelijk vers gebakken, warme kipnuggets krijgt. Nou zijn we al helemaal niet zo'n hele grote fan van de Mac (behalve de Caramel Sundaes) maar deze behandeling sloeg echt alles!

We gingen weer terug met het gezellige trammetje naar beneden, waarbij we in de rij langs een uitgebreid schetenlatende man liepen, een groep identieke oudere chinese dames met allemaal hetzelfde kort krullende kapsel, kleurrijke jas, steunschoenen en te lange broekspijpen en ons suf lachten om de imitaties van Bas a la Arnold Schwarzenegger.

Het was alweer donker aan het worden en onze tijd in Hong Kong met Liz werd korter en korter. We gingen nog even lekker lokaal eten, Dim Sum, ondanks de Mac van even daarvoor. We gingen terug naar het appartement van Liz om onze spullen te halen en afscheid te nemen. Liz stelde het afscheid nemen nog even uit door met ons mee te lopen naar het metrostation. We hebben een paar hele leuke dagen gehad en we zijn ervan overtuigd dat we Liz nog wel vaker zullen "tegenkomen". Het is gek, vooral als je je realiseert dat we Liz de afgelopen maanden vaker en langer hebben gezien dan wie dan ook tijdens onze reis. We love you, Liz!

En nu zitten we te wachten bij de gate. Te wachten tot het vliegtuig ons weer naar huis gaat brengen. Te wachten tot onze reis tot een einde komt... Tot snel!

xx Bash