Een ontbijt zonder te betalen, the Petronas Twin Towers en Chinees Nieuwjaar!

We zijn maar één volle dag in Kuala Lumpur en daar maken we gretig gebruik van. We staan voor de verandering een keer op tijd op en gaan op ontdekkingstocht. We lopen via de drukke straten, die voor een stad eigenlijk nog vrij rustig zijn, naar het centrum van de stad. Althans, wat we denken dat het centrum is. Kuala Lumpur is zo groots opgezet dat het meerdere centrums heeft. Het oude centrum, het winkel-centrum in de zin van waar het grote winkelgebied zich uitspreidt, de botanische tuinen en het Business District. We lopen via de straten, die versiert zijn met Chinees uitziende lampionnen, langs de pilaren van de monorail, over opstapjes, scheefliggende tegels en weggezakte putten richting de Petronas Twin Towers. De in 1998 hoogste torens ter wereld die zo kenmerkend zijn voor deze stad. 

Aan de voet van de torens is een enorm winkelcentrum gevestigd waar je als modeprinses je helemaal uit kunt leven. Winkels van o.a. Gucci, Prada, Dolce & Gabanna, Miu Miu, Louis Vouitton, Calvin Klein en alle andere namen die je kunt bedenken waren er te vinden. Maar van alles wat er in de etalages lag, vonden we niets interessant genoeg om beter te bekijken, we hadden trek in een ontbijtje. We vonden een gezellig uitziend eetcafé/restaurant waar we gingen zitten. En of het nou aan ons ligt of dat het gewoon een stel idioten waren die daar werkten, we weten het niet, maar het was zo erg dat we aan het eind van de rit boos zijn weggelopen zonder de rekening te betalen. 

Het begon al toen we binnen kwamen. De personeelsleden waren erg druk. Met elkaar. We werden amper opgemerkt en toen er na tien minuten nog niemand naar ons toe was gekomen, ging Bas zelf maar iemand halen. De man zei bij ons te komen, maar bleef vervolgens nog minimaal vijf minuten weg voor hij zich aan onze zijde waagde. Na een wat moeizame bestelling, waarbij Bas besloot voor de combi te gaan van een kop koffie (met melk) en toast met gebakken eieren en worstjes en daarbij nog een extra bananensmoothie nam en Ash het hield bij een mango smoothie en broodje kip cajun. Na een minuut of tien werd de koffie van Bas geserveerd. Zonder melk. Nog maar een keer vragen dan. De man zou het direct regelen. Ruim vijf minuten later, nog geen melk. Voor een derde keer om melk moeten vragen. Toen werd de mango smoothie van Ash gebracht, samen met een glas warm water? De smoothie van Bas bleef uit. Weer een ogenblik later werd de toast (1 sneetje) met twee gebakken eieren en op het eerste gezicht zonder worst geserveerd. Vanaf de tafel zagen we dat de worstjes onder de eieren lagen en toen we dat probeerden te zeggen, luisterde de man niet en nam het bord weer mee terug om het bijna direct weer aan tafel te brengen met de halve verontschuldiging dat de worstjes inderdaad onder de eieren hadden gelegen. Nou ja, oke. Een kwartier later had Ash nog steeds geen broodje, was Bas allang klaar met zijn eieren en had hij zijn smoothie ook nog niet gezien. We waren er toch wel een beetje klaar mee aan het raken. Na de man nog maar eens een keer aan zijn jasje getrokken te hebben, besloten we dat zodra we de drankjes ophadden en het broodje nog steeds niet op tafel stond, dat we op zouden staan en weg zouden lopen. Dit had nou al lang genoeg geduurd. Gelukkig voor hen werd bij de laatste slok van Ash d'r smoothie, de deadline, het broodje op tafel gezet. De eerste indruk was al niet zo heel goed, want het leek in het niets op wat op het menu had gestaan en zodra ze haar eerste hap nam was de tweede indruk zeker niet beter! Ze nam een hap in een oud, klef broodje, waarbij het stukje kip meer uit kraakbeen en zeen bestond dan uit vlees, er smaak nog kraak aan zat en er meer sla en tomaat op het broodje zat dan dat er kip aanwezig was. De maat was vol. We stonden op en liepen richting uitgang. De ober kwam naar ons toe met de vraag of we een doggybag wilde, nee bedankt! Dan zou hij de rekening wel even halen. Kan ie doen, maar wij gaan niks betalen! We hebben ruim een uur in een restaurant gezeten wat alles, maar dan ook alles fout kon doen wat je kon bedenken. Daar gaan we absoluut niet voor betalen, we halen ergens anders wel een broodje! Kom nou! De man zei dat hij dan het broodje kip van de rekening zou halen, maar we waren al weggelopen. Meer dan een verbaasde blik kregen we niet en we waren alleen nog maar zekerder van onze zaak. Sjonge jonge, wat een idioten die daar werken zeg... 

Bas was stiekem een beetje trots, dit was de eerste keer dat hij bij een restaurant was weggelopen zonder te betalen. Maar dit laat wel weer even heel goed zien dat wij niet met ons laten sollen. En jullie weten net zo goed als wij, dat wij heus niet te beroerd zijn om (veel) geld uit te geven aan restaurants en uit eten gaan, maar dan moet het wel goed zijn! 

We hadden gezien dat je de Petronas Twin Towers ook als bezoeker in kon gaan, dus dat gingen we doen! Het leek erg veel op hoe de Burj Khalifa in Dubai was ingericht. Een balie waar je tickets kocht voor een bepaald tijdschema, de rij in naar de controle en x-ray, langs de maquette van het gebouw in kwestie en de lift in naar boven! De eerste stop was de 41e verdieping. Op deze verdieping bevond zich de brug die de twee torens met elkaar verbond. En het grappige is, dat deze brug eigenlijk helemaal niet vast zit aan de gebouwen. Met een soort omhulsel zijn de elementen in elkaar geschoven, waardoor er genoeg ruimte over blijft voor de torens om mee te bewegen met de harde winden, zonder dat de brug hierdoor kapot zou gaan! De torens kunnen tot wel 75 centimeter in alle denkbare richtingen bewegen, om hierdoor de wind te kunnen opvangen! 

Het leek nog meer op Dubai. Onder aan de torens was een grote vijver, met twee cirkels die met elkaar verbonden waren met een lange sliert; fonteinen. De gebouwen eromheen waren vooral dure hotelketens en bedrijfspanden. In tegenstelling tot Dubai zag je in de verte geen woestijn, maar bergachtige regenwouden en heuvels. We gingen door naar de 86e verdieping, waardoor we nog verder konden kijken. Het observatiedek was leuk ingericht. Behalve de maquette van de torens, was er ook een complete maquette van de stad met haar meest bijzondere gebouwen apart benoemd. Een korte film liet diverse scenario's uit Kuala Lumpur zien door een versnelde 24uurs weergave en verrekijkers waren beschikbaar om de buitenwereld verder te ontdekken. Ook had je ticket een speciale code, waar je door middel van een webcam en tv-scherm een deel van de toren tot leven liet komen. Al met al was het een leuke ervaring, die ons stiekem toch wel heel veel aan Dubai deed denken... 

Na de torens liepen we via de parkkant naar buiten, waar we heerlijk door heen slenterden. We zaten net te bedenken wat we dan zouden doen, toen Bas een glimp opving van de Hop On/Hop Off bus die door heel Kuala Lumpur reed. Dat gingen we doen! Hoppa, de bus in, op het open dak zitten, camera in de aanslag en de ultieme toerist uithangen! 

De eerste plek waar we uitstapten, was Chinatown. Wat een gezellige drukte. De krappe straatjes, marktjes, winkeltjes en mensen leken allemaal druk in de weer. Overal hing versiering en op meerdere plekken werden vieringen gedaan. Eigenlijk zijn het geen vieringen, maar rituelen om de mythologische Nian, een mensenetend roofdier, buiten de deur te houden. Dit doen de Chinezen door middel van draken- en leeuwendansen, harde geluiden maken op trommels, schalen en deksels, het afsteken van vuurwerk en veelvoudig gebruik van de rode kleur in huis. Bovendien is de periode van het Chineze Nieuwjaar een periode van 14 dagen, waarbij men zoveel mogelijk probeert om bij familie te zijn. Een hele gezellige periode om in Azië te zijn in ieder geval! 

Het mooie van zo'n Hop On/Hop Off bus is dat je overal kan in- en uitstappen! Dus zodra we klaar waren met Chinatown, liepen we terug naar de halte en gingen weer lekker in het zonnetje op het dak van de bus zitten! Luisteren naar de gids, om je heen kijken, beetje foto's maken en af en toe even uitstappen om iets wat beter te bekijken. 

Uiteindelijk hebben we heel het rondje gemaakt en hebben we het idee dat we een heel aardig deel van Kuala Lumpur hebben gezien. Ash had inmiddels behoorlijk trek gekregen, want behalve de laatste chocolaatjes die nog in de tas zaten van het vliegen die uit pure opoffering moesten worden opgegeten omdat ze op smelten na dood waren, had Ash nog niets gegeten na de mislukte ontbijtpoging. We liepen terug richting het hotel, waar we onderweg stopten bij een leuk tentje waar we eindelijk weer eens heerlijke Fried Rice hebben gegeten. 

Na een opfrisbeurt onder de douche, gingen we toch weer terug het stadje in. Er was van alles gaande op straat. Er werd vuurwerk afgestoken, we hoorden allemaal geluiden en besloten om een kijkje te gaan nemen. En hoe kan je beter een kijkje nemen in de stad dan onder het genot van een biertje?! We liepen op het geluid af en kwamen in Jalan Alor uit, de straat waar van alles te beleven was. Overal waren Chineze (wat wij noemen) Carnavalsverenigingen, die ofwel bezig waren met hun optredens of de voorbereidingen ervan met de draken- en leeuwendansen die op de meest acrobatische manieren op hoge palen in de lucht werden uitgevoerd. Toeschouwers dromden zich om de "podia" heen en probeerden zo goed mogelijk zicht te hebben van wat er allemaal gebeurden. Klein voordeel weer hier dat we beide iets langer zijn dan de gemiddelde Aziaat en dus redelijk goed konden volgen wat er gaande was. De rest van de straat bestond uit streetfood "restaurantjes" met hun plastic stoelen en tafels, kraampjes met souvernirs, kleding en tassen en vooral heel veel mensen. Wat een gezelligheid! 

We hebben er in ieder geval uitgehaald wat we konden, in onze ene dag Kuala Lumpur en eerlijk gezegd vinden we het ook wel prima zo. Morgenochtend worden we weer opgehaald door dezelfde taxichauffeur die ons had weggebracht en gaan we weer vliegen! Op naar Hong Kong, op naar Liz! En bijna, maar nog niet helemaal, op weg naar huis! 

xx Bash