Gili Trawagan, little paradise on earth...

Wat een heerlijke plek is het hier. Het is tropisch warm, het zwembad lonkt en de kamer is fantastisch! Het eiland Gili Trawagan is echt een aanrader, al hebben we nog niet meer dan de route van de boot naar het hotel afgelegd, fantastisch! En omdat het zo heerlijk relaxen is, doen we eigenlijk niet veel anders dan... relaxen!

De eerste dagen hier op het eiland hebben we dan ook vooral doorgebracht aan de rand van het zwembad, aan de poolbar en in de kamer. Want het mooie van zo'n resort, als je na zo'n vermoeiende dag aan het zwembad geen zin meer hebt om eruit te gaan om te eten, dan laat je het eten toch gewoon naar jou komen?! Lang leve roomservice!

Na twee dagen absoluut niks doen, vonden we het wel tijd om weer te gaan duiken. Het resort heeft alles op het terrein, behalve een 24uurs dokterspost, spa en artgallery, beschikt het resort ook over een duikwinkel. Daar gingen we dus maar een kijkje nemen. We hadden eerder al mensen bezig gezien in het zwembad waarbij een Fransoos de instructeur was geweest, maar waar wij niet echt van onder de indruk raakte. Hij had op dat moment een vader, dochter en schoonzoon bij zich, die voor het eerst onder water waren. De dochter vroeg of hij zeker wist dat ze er wel klaar voor waren en hij antwoordde van wel. Maar voor zo ver het ons is geleerd, is het vooral het allerbelangrijkste dat je er zelf prettig en veilig bij voelt. En op de manier waarop de jongedame het vroeg, kregen wij niet echt de indruk dat zich erg op haar gemak voelde...

We liepen de duikwinkel in, waar op dat moment een oudere man in een zwembroek rondliep, een oudere dame die waarschijnlijk een spelletje zat te spelen achter de computer, twee Aziatische dames die met een katje aan het spelen waren en twee gasten die net de winkel weer uitliepen. We keken even om ons heen en werden aangesproken door de oude man in de blote buik, waardoor Bas even van zijn stuk gebracht was, de man had niks herkenbaars van de duikwinkel. De eveneens Franse man, vertelde ons wat we wilden weten en we boekten voor een duik diezelfde middag om twee uur. Helaas was de Fransoos van het zwembad ook onze instructeur, maar daar zullen we mee moeten leven. Bij duiken heb je altijd extra gewichten om je heupen, die je helpen om je drijfvermogen te bepalen onder water, samen met de BCD vest (buoancy control device) waar je lucht in kan laten lopen. Bas had tot nu toe elke keer een gewicht van 6 of 7 kilo bij zich gehad (afhankelijk van een full body of half body wetsuit) en Ash 5 of 6 kilo. Maar dat vond de jonge Fransoos maar onzin, onze lichamen moesten genoeg hebben aan 2 a 3 kilo en 3 a 4 kilo! We keken elkaar aan, wat is dit nu weer voor raars. Tijdens de cursus in Vietnam moest Bas zelfs nog een extra kilo hebben omdat hij maar naar boven bleef drijven en nu zegt deze gast dat we makkelijk met minder moeten kunnen..?! Na onze protesten gaf hij toe dat hij wat extra gewichten mee zou nemen, maar dat we wel met minder zouden beginnen. Nou ja, we zien het wel.

Eenmaal op de afgesproken tijd waren we terug in de duikwinkel, waarbij we ons klaar maakten om te gaan. Het bootje waar we instapten lag nog geen 50 meter van de duikwinkel in de branding op ons te wachten. We zouden een backrol entree maken, wat betekent dat je met je gear aan, achterstevoren van de boot af rolt. Dit hadden we met Juliette voor het eerst gedaan, met een klein beetje hulp van de instructeur. Toen we dit zeiden, keek de instructeur een beetje geïrriteerd maar de bootcrew hielp ons gelukkig. Wat een stomme vent was het toch! Dan kan hij wel meer dan 10.000 duiken hebben gemaakt, maar hij weet niet alles beter en hij weet zeker niet hoe wij ons voelen, flapdrol! Zeker niet toen hij zei dat we tot 22 meter diepte zouden gaan, terwijl we met ons Open Water Certificaat gekwalificeerd zijn tot 18 meter diepte! Hij vroeg ons notabene nog wat voor certificaat we hadden en hoeveel duiken we hadden gedaan. Dit was welgeteld onze 7e duik!

Eenmaal in het water deden we een poging om naar beneden te gaan. Jeetje wat ging dat lastig! Door die stomme gewichten natuurlijk! En de Fransoos bleef maar gebaren dat we meer lucht moesten uitademen. Sjongejonge, meer lucht dan in onze longen zit, kunnen we niet uitblazen! Na wat een eeuwigheid leek te duren, waren we eindelijk op de bodem en onze frustraties en rare blikken verdwenen bijna gelijk door wat we allemaal zagen. Binnen de eerste twee minuten zagen we al de eerste schildpad! Wauw, wat gaaf! Het dier bewoog zich kalm en relaxed over de bodem en nam hier en daar wat hapjes van het zeewier, wat een coole beesten!

Nog geen ogenblik later kregen we het teken van de Fransoos waarbij hij zijn hand haaks op zijn voorhoofd zette, het teken van een haai! Kicken! En inderdaad, daar lag hij of zij te chillen op de bodem! Ongeveer een meter lang, met de herkenbare grote vin op de bovenkant, brede bek aan de voorkant en herkenbare staart aan de achterkant. Whoehoooeee! En dat was niet de enige haai die we te zien kregen, we zaten op de hotspot! Super, super, super gaaf! Helemaal omdat er even later ook nog een andere schildpad voorbij kwam toeven. De rest van de ontelbare hoeveelheid visjes waren o.a. clownfish (nemo's) triggerfish, lionfish, zeesterren, zee-egels, parrotfish, angelfish en nog veel meer. Wat is duiken toch gaaf! Vooral als je je niet te druk hoeft te maken over je buoancy, als je de juiste hoeveelheid gewichten tenminste bij je hebt. Stomme vent.

Ruim veertig minuten later, toen we weer terug op de boot zaten, legde de Fransoos uit dat je met je ademhaling veel meer je buoancy kan controleren en dat je daardoor die gewichten niet nodig hebt. Door slechts kleine hoeveelheden lucht in- en uit te ademen, had je lichaam makkelijker de balans om op één hoogte te blijven onder water. De meeste mensen krijgen dat gevoel tussen hun 15e - 30e duik. HALLO, mafkees, dit was pas onze 7e duik! We besloten om ja en amen te knikken, maar als we nog een keer wilden duiken deze week, dan zouden we zeker niet bij die stomme Fransoos boeken en zouden we er gewoon op staan dat we "onze" gewichten mee zouden nemen. Wat een arrogante, zelfingenomen, kwallerige, miezerige, typische Fransoos... Maar de duik was heel gaaf geweest, eerlijk is eerlijk!

Die avond kregen we een telefoontje van de receptie. Omdat we zo lang in het resort verbleven, werd ons een gratis upgrade aangeboden naar een luxere kamer! Bovendien kregen we een voucher aangeboden voor een gratis diner in het restaurant. Wat tof! De volgende ochtend liepen we naar de balie en vroegen ernaar. De meeste mensen die in het resort boekten, bleven slechts een paar dagen. De acht nachten dat wij hadden geboekt, was dus een longstay in hun ogen. Bovendien zeiden ze dat het wellicht niet zo heel erg prettig was om zo lang de trap op en af te moeten lopen voor het toilet en de badkamer. We gaven toe dat we dat niet zo erg vonden, maar namen graag even een kijkje in die zogenaamde luxere kamer. De kamer was geen hutje meer, maar een twee-onder-een-kap villaatje, waarbij de slaapkamer een heel stuk ruimer was, je geen trappen op of af hoefde en in de badkamer niet alleen een buitendouche maar ook een bad en zelfs een tv aanwezig was. Na even twijfelen, besloten we toch te upgraden. Ondanks dat we het hutje erg knus en romantisch vonden, gaf het bad voor Bas toch de doorslag!

De volgende dag begon zoals deze de hele week al was begonnen. Een heerlijk ontbijtje bij een enorm uitgebreid buffet, uitbuiken bij het zwembad, afkoelen in het zwembad en drankjes bestellen bij de poolbar. We raakten aan de praat met twee Noorse dames. Kine van 55 en Hege van 32. Twee vriendinnencollega's die samen aan het reizen waren. Heel erg leuk! Vooral omdat hun baan in Noorwegen meestal wat stof doet opwaaien, zodra ze dat bekend maken. Ze zijn namelijk sekstherapeuten! Allemaal leuk, lief en aardig, maar voor ons niet zo vreselijk taboe. Vooral niet toen ze vertelden dat ze in hun werk bijvoorbeeld veel mensen hielpen die seksueel misbruikt waren of mensen die uit de prostitutie kwamen. Al met al gewoon een baan om je geld mee te verdienen. De oudere dame vonden we af en toe wat vreemd, maar met de jongere dame konden we makkelijk praten. Aan het eind van de middag, helemaal gerimpeld van het zwembadwater, namen we afscheid en zouden we ze vast nog wel een keer zien.

Die avond kregen we een berichtje via Facebook, of we zin hadden om te gaan dansen die avond. Prima, maar eerst lekker ergens eten! We spraken af bij de receptie en liepen even later met zijn viertjes over de strip hier op het eiland. Tot nu toe het verst dat we waren geweest! De strip is eigenlijk het hoofdstraatje met allerlei kroegjes, barretjes en restaurantjes, maar op deze donderdagavond was het rustig op straat. Het was trouwens overal op het eiland rustig. We aten in een BBQ restaurant waar  we zelf onze garnalen en stukken vlees of vis konden uitzoeken om die daarna geroosterd voor onze neus te krijgen. Het was gezellig aan tafel en het eten was prima. Tegen de tijd dat we allemaal klaar waren met eten, stond de oudere dame erop om te betalen. Iets wat wij eigenlijk helemaal niet willen, we kunnen prima zelf betalen en heeft geeft toch een soort sociale druk om iets terug te doen. Maar volgens de jongere dame was haar vriendin al jaren zo, omdat zij geloofde in wie goed doet, goed ontmoet. Tijdens het eten was ons in ieder geval duidelijk geworden dat de man van de oudere vrouw na een behoorlijk goed zakenleven te zijn overleden en daarop maakten wij op dat ze lekker de centjes van haar man aan het uitgeven was en aan het genieten was van het rondreizen. Nou ja, zij had het naar haar zin, dus wie zijn wij om dat te beoordelen.

We gingen op zoek naar een leuke bar of club om te gaan dansen. Ondanks dat er op meerdere plekken best behoorlijke muziek werd gedraaid, waren er amper plekken te vinden waar ook daadwerkelijk gasten waren. En om nou in een lege bar te gaan dansen is ook zo wat. Uiteindelijk vonden we een barretje waarin redelijk wat mensen waren en de muziek ook nog te pruimen was. Kine en Ash begonnen maar vast met dansen, terwijl Bas en Hege een drankje aan de bar haalden. Al snel vond Ash er niet zo veel meer aan, vooral omdat de oudere dame zich wat vreemd begon te gedragen. Behalve het dansen, tussen de tafeltjes door te bewegen en iedereen proberen de dansvloer op te lokken, haalde ze ook twee sjofele, pervers kijkende mannetjes naar de dansvloer en zadelde twee Finse meisjes met de mannen op, terwijl die ons aankeken met een blik van "wat moeten we hier nou mee?". Toen de dame ook nog eens de camera uit Bas zijn hand pakte en in haar zak stopte, waarschijnlijk met de intentie dat hij deze niet meer in zijn hand hoefde te houden, was de maat toch vol. Er stonden teveel herinneringen op die camera en deze was te belangrijk voor ons, dus deze werd heel snel weer terug gepakt. Het voelde gewoon een beetje raar en vreemd, dus we besloten lekker terug te gaan naar het hotel. Of de dame nou dronken was, of altijd zo was, dat weten we niet, maar we krijgen er de kriebels van.

We besloten de dag erna wat rebels te doen. In plaats van bij het zwembad, gingen we aan het strand liggen! En tussen de bootjes door, die in de branding lagen te dobberen, kon je doorzwemmen naar iets meer open water, waar de visjes onder je door zwemmen. Ash was goed en wel het water in, toen ze ineens merkte dat ze haar ring verloren was! PANIEK! Het was haar "trouwring". Ash bleef op de plek waar ze merkte dat ze de ring kwijt was geraakt en Bas ging op zoek naar maskers en snorkels om te kunnen gaan zoeken. Gelukkig was het nog redelijk in het ondiepe gedeelte en al snel vond Bas de ring terug. OPLUCHTING! Daar waar Ash altijd haar ringen afdeed met het duiken, was ze hem juist nu verloren. Snel opgeborgen in de tas en terug het water in.

De zee was warm en koud tegelijk, het verschilde letterlijk per golf. En met de maskers en snorkels op, kon je fantastisch goed zien wat voor leven er afspeelden op een paar meter diepte. Wat helemaal gaaf was, waren de duizenden minivisjes die leken op guppies maar het niet waren, die rond het wateroppervlakte zwommen en als één mechanisme leken te bewegen. Eén onverwachte beweging deed de hele school uiteendrijven of van richting veranderen, wat door hun zilveren reflectie een heel leuk effect gaf onder water.

We voelen ons bijna visexperts, zoveel verschillende visjes hebben we al gezien en zoveel kunnen we al benoemen. Onze kijk op het marine leven is wel een beetje veranderd, sinds we zijn gaan duiken... We snorkelden door het water tot de rand van de klif die naar beneden liep. Tot daar kon je ook wat zien, naarmate het water dieper werd, kan je vanaf het oppervlakte natuurlijk minder zien. Maar grote scholen visjes vinden dat ook leuke plekjes dus we keken onze ogen uit. Even stokte onze adem, nog een schildpad! Op nog geen anderhalve meter afstand graasde het dier over de bodem op zoek naar voedsel. Deze was een stuk groter dan de twee die we eerder hadden gezien, hoe gaaf is dat!

Dit eilandje is echt heerlijk. Het is een romantisch, tropisch paradijsje waar je 's avonds op het strand films kunt kijken op grote schermen, met je voeten in het zand aan de branding kunt dineren, alles lijkt ingericht voor het ultieme vakantiegevoel. Een echte aanrader om dit eilandje te combineren met een wat langere reis door Indonesië. Het is echt een paradijsje hier op aarde...

xx Bash