Heenreis part two..

Zoals jullie al hebben kunnen lezen in het mini verslagje op Hong Kong, zijn we daar veilig aangekomen. Het was letterlijk een "Hop Off - Hop On" tussenstop, want terwijl we het verhaal aan het typen waren, was het vliegtuig al aan het boarden. We zijn dus goed en wel een minuut of 50 op Hong Kong Airport geweest, voor we weer in de lucht zaten.. Gelukkig komen we hier over een half jaartje weer terug om hopelijk wat meer dan alleen drie gangen van het vliegveld te zien.

Het tweede vliegtuig was een A330. Speciaal voor Mark, het verschil met het eerste vliegtuig (A340) was dat dit tweede toestel een stuk nieuwer was, en er geen extra Restauratiestuk tussen de stoelen zat. Ook dit toestel had een eigen Mulitmedia systeem. Echt ideaal! Ash verveelde zich en kwam er toen achter dat er ook een taalprogramma op zat om de beginselen te leren van een taal! Resultaat: Sawatdee! (hallo!), Noon, neung, sorng, sahm, see, hah, hok, jet, pairt (spreek uit peehhh), gao, sip (0,1,2,3,4,5,6,7,8,9,10!) in het thais!! Bas zat zich rot te lachen om een Ash die naar een schermpje zat te "peeeehh"en!

Ook op deze vlucht kregen we een maaltijd aangeboden. We konden kiezen tussen een omelet met bacon of iets met rijst en kip. Ash koos voor de omelet en Bas voor de kip. Wauw.. Wat een maaltijd was dat... (zie foto's) We zullen aan de verbeelding overlaten hoe dat smaakte...

Eenmaal op Bangkok aangekomen, moesten we door de douane. Er hing een bordje met NO PHOTOS en Bas deed net op tijd zijn camera weg. Achter ons had een stel dit niet gezien. Er werd dus ineens geschreeuwd door het personeel: "NO PHOTOS, NO PHOTOS PLEASE!!" Nog geen twee meter verder staat een bordje met Thaise tekens, en Bas.. Je raadt het al, wil hier een foto van maken om zijn vertaalapp te kunnen gebruiken! En ja hoor, opnieuw: "NO PHOTOS!!!" Hij keek heel bedremmeld en zei dat ie nu nog zijn app niet kon gebruiken...

Daarna gingen we door de paspoort controle, dit was nog een beetje spannend omdat we geen officiële uitvlucht hadden geboekt. Om een visum te krijgen, moet je kunnen bewijzen dat je het land ook weer binnen de 30 dagen zult verlaten. We hadden van te voren dus al een vluchtnummer opgezocht voor een bepaalde datum, zodat we in ieder geval iets konden invullen. Dit bleek voldoende, want eigenlijk zonder moeilijkheden kregen we ons visum en waren we officieel op Thais grondgebied!

Aangezien we deze aansluitende vlucht later hadden bijgeboekt, werd de bagage niet automatisch doorgezet. We moesten dus onze tassen eerst van de bagageband halen, om vervolgens naar de uitgang te lopen en weer naar de vertrekhal te gaan, om opnieuw in te checken en de bagage te droppen. Die gele omzakken zijn toch best handig, aangezien we zodra de band in zicht was, de eerste tas al zagen liggen! Ook de tweede tas lag al op de band! So far, so good! Dit was toch best een opluchting, je weet het nooit met transfers, en al helemaal niet met zo'n korte zoals op Hong Kong.

Het nadeel van die gele omzakken, is dat ze voor geen meter te tillen zijn.. Uitpakken had geen zin, want we moesten de tassen een paar honderd meter verder weer met zak inleveren.. Gelukkig valt dat achteraf altijd wel weer mee, als je ze eenmaal kwijt bent, maar als je met die dingen aan het slepen bent, dan komen er wel een aantal zuchten en scheldwoorden over je lippen heen.

Aangezien we een "Domestic" vlucht hadden, waren we ook heel snel door de douane heen en zaten we al snel in een barretje aan ons eerste welverdiende biertje! Op dit punt begonnen we wel te breken. We hadden er inmiddels zo'n 15 uur vliegtijd en 23 uur reistijd op zitten. Na het biertje gingen we rustig aan naar de Gate. Hier was volop ruimte, dus we konden languit over de bankjes liggen en een klein tukje doen. Men, wat wordt je moe van reizen..