Huê, Da Nang and Hoi An

Na het lange verhaal van ons vorige avontuur hebben we even een korte radiostilte gehad, maar hier weer een nieuw verhaal!

Na de lange dag in het hotel in Hanoi te hebben doorgebracht, waarbij we ons vooral bezig hebben gehouden met de Elearning Cursus voor onze PADI Duikcursus die we volgende week gaan halen, werden we eindelijk opgehaald. We zaten in een relatief luxe nachtbus waarbij er twee stoelen boven elkaar, zeven achter elkaar en drie naast elkaar waren, waarbij je voeten onder de rug van de voorganger lagen en je je stoel dus vrij ver naar achter kon klappen. Het enige nadeel, ze zijn opnieuw niet gebouwd voor de lengte van ons Hollanders.. Bas werd daardoor wel gedwongen om in een soort foetushouding te liggen met beide benen buiten boord en Ash kon gelukkig haar knieën optrekken en tegen het raam aanleggen, waardoor het nog enigszins comfortabel was. In het gezelschap van bijna alleen maar andere Westerners begon de lange reis naar Huê. De reis begon met de allerslechtste muziek die je kan bedenken, namelijk "I'm a barbiegirl" die in een vaag Vietnamees accent hardop werd meegezonden door de chauffeur. Na dit vrolijke ontvangst werd de muziek vervangen door slecht gesynchroniseerde videoclips van diverse Vietnamese of Aziatische artiesten in een Songfestival achtig decor waarbij het net leek alsof ze heel slecht playbackte, maar waar vooral het geluid dus niet gelijk liep met het beeld. Gelukkig ging het volume na een tijdje zachter, gingen de neonlichten uit en werd het cabinelicht gedimd. Het was tijd voor een tukje.

De rit was hobbelig, maar op zich redelijk te doen. Er was een kleine wc in de bus aanwezig, maar dat is nog een hele uitdaging als de bus alle kanten op wiebelt omdat de weg meer uit gaten bestaat dan uit volledig asfalt. Na een kleine 15 (!) uur kwamen we eindelijk aan in Huê. En gelukkig voor ons, nog voor dat we überhaupt de bus uit waren, stonden de mensen ons al op te wachten om een hotelkamer of dormroom te verkopen. DONDER OP! We hebben net godverdomme vijftien uur op ongeveer één vierkante meter moeten doorbrengen met Vietnamese muziek en neonverlichting op je kop!

We liepen snel weg van de menigte en gingen het eerste de beste (gezellig uitziende) café binnen, waar we lekker gingen ontbijten en op zoek gingen naar een plek om te slapen. Het was regenachtig, maar op dat moment droog. We besloten naar een hotel te gaan wat voor 12 dollar een kamer had, inclusief ontbijt en inclusief zwembad! En maar twee straten verderop van waar we ons op dat moment bevonden. In het hotel aangekomen, bleek het zwembad zeker twee bij vier meter groot te zijn, maar dat mocht de pret niet drukken. Omdat het nog zo vroeg in de ochtend was, moesten we nog even wachten tot de kamer beschikbaar was, en in die tijd hebben we het zwembad maar eens uitgeprobeerd! Lekker, beetje veel chloor, maar goed. We konden inmiddels de kamer op. Deze was op zich prima. We hadden zelfs drie slaap plekken, met z'n tweetjes, dus als we ruzie zouden krijgen, konden we altijd nog in aparte bedden gaan liggen..

We gingen op onderzoek uit in Huê. Het is een oude vestingstad met een centrum wat zo goed als intact is gebleven. En heel eerlijk gezegd, vonden we het niet zo heel erg interessant of indrukwekkend. In vergelijking met andere tempels, musea en culturele bouwwerken was dit zeker niet één van de mooiste. Na een kort bezoekje aan het Revolutionary & Military Museum, waarbij wij samen met één ander persoon de enige bezoekers waren en waar de dingen die tentoongesteld werden ook niet veel meer voorstelden in vergelijking met wat we in Hanoi hadden gezien, gingen we terug naar het café waar we eerder die dag hadden ontbeten. Hier konden we wel een potje poolen en wellicht nog een hapje eten. Voordat we hier aankwamen, liepen we langs de Art Foundation Museum (of iets in die richting). Bas had er iets over gelezen, en het scheen nogal interessant te zijn, dus we gingen naar binnen. Gelukkig weet zowel Bas als Ash ontzettend veel over kunst en konden we hele verhalen vertellen bij de schilderijen, minibeeldhouwwerken en rare voorwerpen die tentoongesteld stonden. "Dat vind ik mooi." "Wat moet dit voorstellen?" en "Dit zou ik never nooit niet in mijn huis willen hebben!" waren de meest voorkomende zinnen tijdens dit bezoek.

Eenmaal in de bar bestelden we een pizza en wachtten netjes op onze beurt voor de pooltafel. We hadden geen zin om verder Huê in te gaan. Het weer nodigde ook niet echt uit. Dus werd het lekker een avondje poolen in de kroeg. Dit keer geen rare fratsen met je naam opschrijven en de winnaar blijft staan, gewoon normaal contact en gewone mensen. De gasten die aan het spelen waren, stelden voor om anders in teams tegen elkaar te spelen. Helemaal goed! Zo ontmoetten we James uit UK en Googs uit Scotland waar we de rest van de avond mee hebben gepoold. Zij zouden diezelfde avond nog met de nachttrein naar Hanoi vertrekken en wij zouden de volgende dag op weg gaan naar Da Nang, dus onze wegen scheidden zich alweer.

Na een prima ontbijt werden we opgepikt door de bus om door te gaan naar Da Nang. Een zelfde soort bus als de avond ervoor, alleen dit keer geen wc aanwezig. Na een korte stop bij een iets te opzichtig verkooppunt in de middle of nowhere (waar ze echt vooral leefden op de bussen die stopten, want Ash was als laatste de wc nog niet af of de lichten werden alweer uitgedaan) kwamen we aan in Da Nang. Ook hier stonden de allervriendelijkste mensen ons opnieuw op te wachten nog voordat we de bus uit konden komen.. GRRRR, irritant! Ook hier verdwenen we snel uit de massa en liepen een stukje verder een koffietentje in. Zo. Eerst tijd voor een bakkie. De eigenaar was zeer vriendelijk en vertelde dat hij zijn eigen koffiebonen roosterde. Hij beweerde dat dit de beste koffie was die we tijdens onze trip tegen zouden komen en dat hij zijn koffie vooral verkocht aan buitenlanders. De Vietnamese koffie, die wij ook niet echt lekker vinden, wordt namelijk gebrand met maïs en heel veel chemicaliën, waardoor de koffie die rare zoete bijsmaak van krijgt. Aha, dat verklaart een boel! En eerlijk toegegeven, de koffie was inderdaad erg lekker! Na dit gezellige kletsuurtje, gingen we op weg naar een hotel wat we via TripAdvisor hadden gevonden. Het Da Nang Beach Hotel, 12 dollar voor een nacht en alleen maar goede reviews. Klein minpuntje wat we ons later bedachten.. Het hotel lag volgens de navigatie op zeker 4 kilometer hemelsbreed, dat wil zeggen minimaal 6 tot 7 kilometer via de weg, en dat terwijl de regen met bakken uit de hemel viel. Lang leve taxi's! Waardoor we voor nog geen vier euro voor de deur van het hotel werden afgezet. Het hotel was best prima, de kamer netjes, een goed gevulde minibar en een overlevingspakket aan snacks op de kamer.

Na onze spullen gedumpt te hebben, gingen we op onderzoek uit. Het was inmiddels alweer donker, dus we konden niet echt heel zien. We hadden van de receptioniste een kaartje van Da Nang gekregen en zagen dat we totaal buiten de richting lagen. Oeps. Het strand ligt dan wel op een steenworp afstand, maar in de regen en in het donker ga je daar toch niet echt voor de gezelligheid liggen en het stadscentrum was ongeveer daar waar we vlak daarvoor een taxi hadden gepakt... Niet helemaal handig. Maar de aardige koffie meneer had ons aangeraden om naar A LA CARTE te gaan, een groot gebouw met een skybar op de 23e verdieping, waardoor je over bijna heel Da Nang heen kon kijken. Dit was op ongeveer 2 kilometer afstand helemaal langs het strand. En het was op dat moment weer even droog, dus dat gingen we doen!

De skybar was prachtig modern ingericht en had zelfs een zwembad waarbij je over de rand kon leunen en over de hele stad uit kon kijken. Super gaaf! Jammer dat we onze zwemspullen niet bij ons hadden, daar hadden we maar al te graag een duik willen nemen! We besloten om een avondje eens niet al te veel op geld te letten en hebben heerlijk gegeten en gedronken! Een dessert van Nitrogen IJS (zie filmpje) was wel een klein hoogtepunt in onze foodfantasy in Azië, in ieder geval de manier waarop het gemaakt wordt dan..

De volgende dag zou de bus om 11.30 uur of om 17.00 uur vertrekken en we besloten het op het weer aan te laten komen, welke bus we zouden pakken. Toen we wakker werden, was het nog steeds druilerig en nat, dus de keuze was gemaakt. We checkten uit en vroegen of de dame een taxi wilde bellen, zodat we terug naar het busstation konden gaan. De stad hier ziet er op zich heel mooi en modern uit, maar er lijkt geen pest te beleven. Het is hier nu laagseizoen, vanwege het regenseizoen en de straten zijn dan ook uitgestorven! De Big Buddha net buiten de stad en de tempels aan de andere kant, hoefden we niet te zien, want deze varianten zullen vast niet zo significant verschillen van alle andere Big Buddha's en tempels die we tot nu toe hebben gezien.

De taxi die aankwam, was een zeven seater. Volgens de dame van de receptie waren deze duurder dan de gewone vier seaters en zij begon dus al een gesprek met de taxi chauffeur om de prijs te bepalen. We hadden immers helemaal geen zeven seater nodig met zijn tweetjes. We hadden de vorige dag 94.000 dong moeten betalen, maar daar hadden we al een stuk van de afstand gelopen. We zeiden tegen de dame dat we 90.000 hadden betaald en dit was de prijs die we wilden betalen. De chauffeur probeerden nog 100.000, maar we waren onverbiddelijk. De 94.000 was op de meter, dus we gaan zeker niet meer betalen, kom nou! De chauffeur ging akkoord en we stapten in. Jammer genoeg hadden we niet genoeg briefgeld om gepast 90.000 te geven, dus we moesten wel 100.000 geven. De chauffeur stopten het snel in zijn zak, om daarna onze tassen uit te laden. Hij leek direct weg te willen lopen, maar ho even, we krijgen nog wisselgeld! Hij wees eerst nog half naar de meter, waar op dat moment 103.900 op te lezen was, maar opnieuw waren we onverbiddelijk! Hallo, we hadden 90.000 afgesproken en daar was hij mee akkoord gegaan. Ash stond tussen de achterklep (die nog open was) en de achterbak in en Bas was al bijna weer ingestapt. We laten niet met ons sollen! De chauffeur keek een beetje scheef maar gaf uiteindelijk toch de 10.000 dong terug. Het gaat om een luttel bedrag van ongeveer 40 cent, maar het gaat in dit geval zeker om het principe!

De bus zou ongeveer een kwartiertje later aankomen, dus we konden nog net een koffie to go te halen bij het lekkere winkeltje van de dag ervoor. Bas zou op de bus wachten en Ash zou snel heen en weer gaan. Helaas voor ons moest Bas een sprintje trekken naar de koffiewinkel om Ash weer op te pikken, want de bus was er al! Jammer genoeg dus geen koffie onderweg. Nou ja, jammer dan. Het was maar een ritje van een uurtje naar Hoi An.

En ook hier, jeetje wat denken die stomme Vietnamezen wel niet, stonden de verkopers te drommen rond de bus. Ze proberen het in eerste instantie nog redelijk netjes, door eerst te vragen waar je vandaan komt, en vervolgens of je al een hotel hebt. GA WEG! Bij de volgende die zo loopt aan te dringen gaan we good cop, bad cop spelen, alleen dan in de vorm van mongooltje met begeleider! *trekt gekke bek en maakt rare geluiden*.

Hier ergens een cafeetje opgezocht waar we hoopten ook iets te konden eten, want we hadden nog niet ontbeten. Nou ja, het lokale tentje had geen eten dus na een kort kopje met wat cappuccino moest voorstellen, en wat research naar een hostel gingen we op pad. We zitten op een 8 persoons gemengde kamer en betalen net zo veel voor de bedden als de privé kamers die we de dagen ervoor hadden gehad. Sjonge jonge, zo wordt het toch wel heel aantrekkelijk om gewoon voor de privékamers te kiezen, maar de hostels doen we vooral om mensen te ontmoeten. Je moet er wat voor over hebben. (zo lang het maar niet duurder wordt dan een privé kamer, want dat gaat ons Hollanders uiteraard te ver.)

Het was nog redelijk vroeg dus we besloten om eens te kijken wat hier in de omgeving te doen is. Al snel kwamen we, opnieuw door ons magische hulpje TripAdvisor, bij diverse Kookcursussen! Dat is leuk! Inclusief een tour over de markt waarin allerlei producten en ingrediënten worden toegelicht en uitleg wordt gegeven over de Vietnamese cultuur. Dat lijkt ons wel wat! En dus gaan we dat morgen doen!

Maar dan moeten we ons vanmiddag en vanavond nog bezig zien te houden. Het hostel biedt fietsen te huur aan en we zouden onze Hollandse afkomst vergelden om dit af te slaan! Aangezien het nog steeds met bakken uit de hemel valt, mochten onze Xenos-poncho's-van-zeker-vijftig-cent-per-stuk-helemaal-uit-Nederland-meegenomen-en-al-meerdere-malen-gebruikt ons weer van dienst zijn! Hoppa, door de stromende regen, door de steeds meer onder water gelopen straten, dwars door het kleine stadje Hoi An. Langs de rivier, over de brug, in een gat in de weg en dan uiteraard vol in de plas gaan staan, waardoor je schoenen nu echt soppen van al het water en binnen een half uur de halve stad te hebben gezien, besloten we een Ierse Sportsbar in te gaan die we eerder ook al hadden gezien. Lekker een koud Coronaatje voor Bas en een Magners voor Ash. Jammie! We raakten aan de praat met Gordon. Een (ongeveer 50 jarige) Amerikaanse ex-brandweerman die zijn pensioen invulde met reizen.

Nadat Gordon weg ging, verschoven we ons naar de pooltafel waar we na twee potjes werden vergezeld door Reinout de Natuurkundedocent en Marjolein de welzijnscoach uit Haarlem. We dachten dat wij lang weg waren, maar zij waren bezig met hun 11 maanden reis. Nou ja, ach de wereld heeft genoeg te bieden, dus waarom niet!

Na een paar potjes gingen we ieder weer onze eigen kant op. Zij gingen naar hun fitting voor de pakken die ze lieten maken en wij gingen op zoek naar streetfood Eindelijk weer lekker goedkoop (en geen pizza dit keer) en echt Vietnamees eten. We kwamen in een straatje en gingen zitten bij een klein (letterlijk en figuurlijk) kraampje met kleine plastic stoeltjes met bijpassende tafeltjes waar we een heerlijke rijst met varken / kip kregen voor zeker 40.000 dong per persoon. Aangezien we de lunch (of het ontbijt, maar net hoe je het wil zien) hebben overgeslagen, gingen we bij een standje verderop voor een tweede portie. Dit keer fried rice met ei en kip. Helaas is dit niet de lekkere fried rice die we uit Thailand gewend zijn, maar ook dit was niet verkeerd, zeker niet voor de prijs van 20.000 dong (80 cent) per persoon! Nog een overheerlijke aardbeienfruitshake als toetje zorgde ervoor dat we heerlijk gevuld weer terug richting hostel konden.

De regen kwam alleen maar harder en met grotere druppels naar beneden vallen, dus tegen de tijd dat we bij het hostel terug waren, zagen we eruit als een stel verzopen katten. Onze haren waren nog natter dan wanneer je onder de douche uit komt en de belletjes kwamen inmiddels uit onze schoenen. Om nog maar te zwijgen over onze tweekleurige broeken en zichtbare straal over onze rug langs de poncho's heen naar beneden. Een beetje relaxen, douchen en drogen staat voor de rest van de avond op het programma, want morgen worden we al vroeg opgehaald voor de kookcursus!

xx Bash