Cooking Class, theorie, theorie en nog meer theorie

We moesten vroeg opstaan. We zouden rond acht uur al worden opgehaald, moesten onze spullen nog pakken en ontbijten. We sliepen natuurlijk in een slaapzaal, dus we moesten nog zachtjes doen ook.. De tassen gepakt en stilletjes naar beneden gegaan. Nog een half uurtje om te ontbijten, moet genoeg zijn. Beetje jammer dat het tentje naast het hostel, waar we wilden gaan ontbijten, nog gesloten was. Nou ja, dan maar niet.

Een paar minuten later werden we al opgehaald, door twee scooters! Hihi, super leuk! Achterop de scooter, scheurend door het kleine stadje heen. We gingen over dezelfde brug als waar we de dag ervoor waren gefietst en even kregen we het een beetje benauwd. Het bruggetje bestond uit gladde marmerachtige tegels en zagen er spekglad uit door de regen van afgelopen nacht. Maar als echte racecoureurs scheurden onze vrouwelijke chauffeurs over de brug en door de steegjes en zetten ons veilig en wel af bij de official booking office van de kookcursus. Daar stelde Phuong zich voor als onze guide voor vandaag. Het jonge vrouwtje sprak prima Engels, met een grappig accent, waardoor je soms met een beetje fantasie moest bedenken wat ze bedoelde, maar goed te verstaan.

Samen met een Australische, Reina, gingen we eerst naar de markt toe. Op de fiets! Het had de afgelopen dag en nacht flink geregend en dat was goed te merken! De straat langs de rivier was half onderwater gelopen door de overstromende rivier. Volgens Phuong stond het water gisteravond tot voorbij de eerste huizen, dus was het water nu al een flink stuk gezakt. Het regenseizoen is laat dit jaar. Normaal is oktober/november het echte regenseizoen, maar deze maanden waren in verhouding erg droog geweest. Al die regen viel nu, beetje jammer. Eenmaal op de markt was het gelukkig droog. We wilden onze fietsen netjes naast elkaar neerzetten, maar ze werden door één of andere Vietnamees zo uit onze handen getrokken en we keken hem verbaasd aan. Phuong lachte alleen maar, dus het zal wel goed zijn. Even later snapten we dat het om een soort beveiligde fietsen/scooterstalling ging.

We begonnen bij de markt en ze vertelde honderduit over alle verschillende kruidensoorten die verspreid lagen. Behalve munt, koriander en lemongrass, gebruiken de Vietnamezen ook veel mosterdbasilicum, verse thee bladeren, en een blad wat leek om klimop. Na de kruiden, liepen we door naar de fruitstalletjes. Daar liet Phuong allerlei vreemde vruchten zien, die we ook mochten proeven! Zo aten we een "Milkfruit" een soort meloenig wit vruchtvlees met een harde korst, wat daadwerkelijk naar melk smaakte. Drie verschillende vruchtjes die familie waren van de lychee, een zure, middelzoete en megazoete variant, die laatste viel vooral bij Ash wel in de smaak. Een vierkante tomaat, wat eigenlijk een mix tussen een papaya en iets ondefineerbaars, die je mond heel star en droog liet aanvullen, absoluut géén favoriet. En iets wat leek op een groengrijze druif met een hele grote pit erin. Allemaal heel apart en nu de namen al van vergeten..

Voorbij de fruitstalletjes, door naar de verschillende soorten rijst, bonen en kruiden(pasta's). Hier kregen we verschillende cakejes te proeven. De buitenkant gemaakt van rijstpoeder, suiker en water en de binnenkant van gepureerde linzen, champignons en taugé. En in verschillende combinaties, ingevouwen in een bananenblad. Heel apart, en zeker niet iets wat we normaal zouden proberen! Een andere dame verkocht een soort soep met ballen. Opnieuw rijsteballen met gepureerde linzen erin. Deze vonden we toch minder dan de zoete varianten.

Bij het vlees bleven we niet lang staan. Het enige wat Phuong echt vertelde, was dat de dames hier tussen 2 en 3 uur in de ochtend beginnen met slachten en distribueren van vlees en dat de vleesmarkt slechts tot ongeveer het middaguur open is, omdat het vlees dan op is. Er wordt ook totaal niet gekoeld, want het vlees is nog warm van de slacht! That makes a little sense, maar nog steeds vinden we het er niet smakelijker eruit zien worden.

Bij de vissectie werkte het ongeveer hetzelfde. De vangst van de nacht werd 's morgens heel vroeg verkocht aan de marktverkopers die daarna hun eigen vis verkochten. De riviervissen waren aanzienlijk kleiner dan de oceaanvissen en een enorme vis (geen idee wat voor, wist Phuong ook niet) versperde het halve gangpad. Gek genoeg werd hier wel volop met ijs gekoeld. Een beetje jammer dat al het gesmolten ijs en de vissappen zo van de bakken en schalen op de grond drupte, waardoor de lucht alsnog niet erg prettig was, en we op onze slippertjes een paar keer moesten slikken toen het vocht langs onze voeten liep. Jakkie. Niet te veel over nadenken, straks lekker douchen.

We kwamen langs een kraam met allemaal verschillende soorten eieren. Natuurlijk de gewone eieren die wij kennen, maar ook kwarteleitjes, eendeneieren die worden ingepakt met een soort graan en vervolgens ruim een jaar worden bewaard om daarna rauw opgegeten te worden, pikzwarte eieren, die ze letterlijk in het vuur leggen tot ze zwart zien en hierdoor een rokerige smaak krijgen, ganzeneieren en nog andere soorten. Wauw.

Langs het noodle gedeelte van de markt, waar Phuong ons uitlegde hoe deze nou eigenlijk gemaakt werden. Van rijstemelk, wat rijstpapier wordt, wat dikker rijstpapier wordt, wat wordt gedroogd en in stukken wordt gesneden! Dit korte marktbezoek heeft ons meer geleerd dan alle markten die we tot nu toe hebben gezien bij elkaar!

Ow, en de reden waarom de markten uit productgroepen bestaan, afdelingen zeg maar, is vooral om het voor de klanten makkelijker te maken om te kunnen vinden.

We fietsten terug naar de booking office, waar een Maleisische familie met twee zoontjes van 8 & 11 en een Amerikaans stel ons vergezelden. We gingen met een bootje over de rivier naar een ander eiland. Onderweg hingen grote netten boven water en Phuong legde uit dat deze voor nachtvissen werden gebruikt. Zodra het donker werd, werden de netten naar beneden gelaten en een fel licht over dat gedeelte geschenen. Hier komen de vissen op af, waarna ze het net na een paar uur weer optrekken en zo vis hebben gevangen!

We kwamen aan bij een eilandje waar we langs een soort bassin kwamen, wat uitgelegd werd als een Shrimpfarm. Alleen zaten er nu geen garnalen in, vanwege het regenseizoen. Als de bassins zouden overstromen, konden alle garnalen ontsnappen. We kwamen aan bij het huis van de Oma van Phuong. Het heet niet voor niets "My Grandma's Home Cooking", maar stiekem verbaasden we er ons toch over. Dit was zeker niet toeristisch en toch heel professioneel aangepakt. Het deels stenen, deels bamboe huis en tuin was voorzien van een kleien en bakstenen oven, een overdekt kookeiland met mooie tafels erom heen, een grote wasbak waar het water uit bambooleidingen kwam en een flushing toilet! Verder stonden er verschillende apparaten en liepen er wat kippen rond. Phuong vertelde dat dit huis nog vrij nieuw was. Het huis van haar oma was een paar jaar geleden vernietigd door de overstromingen en stormen, en haar zusje was getrouwd met een Fransman. Samen hebben zij het nieuwe, stevigere en grotere huis voor oma gebouwd. Echter voelde oma zich al snel eenzaam en verloren in het grote huis, waardoor de familie op het idee kwam om een alternatieve kookcursus te verzorgen, waarbij ook meer over de vroegere cultuur werd verteld. Oma vond het een goed idee, en zo gezegd, zo gedaan. De kookcursus bestond nog geen jaar, en alle feedback was meer dan welkom.

Haar oma kwam even later bij ons, ze was 88, helemaal verschrompeld, maar deed alles nog zelf. De apparaten die we zagen, worden nog steeds gebruikt voor het verwerken van producten, met name rijst. Ze legde ons uit hoe de rijst werd verwerkt. Van harde korrel, bijna onherkenbaar als rijst, werd door een soort mand geraust waardoor de korst brak en eruit kon vallen. Maar hierdoor waren de vliesjes en de rijstkorrels wel van elkaar af, maar lagen nog door elkaar. Door deze via de grote rieten schalen omhoog te gooien en deels op te vangen met een andere schaal, werden de vliesjes van de korrels gescheiden (de vliesjes zijn lichter, vliegen dus hoger en kunnen daardoor worden gescheiden). Na de vliesjes, waren de korrels nog niet de witte korrels die wij kennen. Daarvoor moesten ze in een soort vijzel worden fijngestampt, tot wel vier-vijf uur lang achter elkaar met een grote houten staaf, voor de korrels eindelijk wit kleuren.

Om rijstemelk te maken, moeten deze witte korrels voor een aantal uur weken in water, waarna ze door een grote stenen machine worden vermorzeld, gecrusht en verpulverd waardoor het sap vrijkwam. Omdat het vocht nog steeds korrelig was, moest dit nog zeker drie tot vier keer opnieuw gedaan worden op dezelfde manier! Hoe bedoel je, arbeidsintensief!

De rijstemelk wordt gebruikt om rijstpapier te maken. Dit wordt gedaan met een pan kokend water op open vuur, waar overheen een katoenen lap is gebonden met een gat erin. Door een schepje rijstemelk op de katoenen lap te verspreiden en een deksel erover heen te doen (ook over het gat in de doek) wordt het geheel gestoomd. Na een minuutje kan je met een dun bamboo stokje het vochtige, plakkerige velletje loshalen van het katoen. Om het te drogen, wordt het, afhankelijk van de warmte, 2 tot 5 dagen in de zon. Om de vellen vervolgens weer een klein beetje vochtig te maken om er springrolls (loempia's) van te kunnen maken. Indien er noodles gemaakt worden, wordt er boven op het eerste laagje gestoomde melk, een nieuwe laag en nog een derde en misschien zelfs vierde laag melk gelegd, zodat het geheel dikker wordt. Zodra deze gedroogd is, wordt het met een mes in stukken gesneden zodat de noodles ontstaan.

Na al deze informatie en het zelf proberen van alle apparaten, inclusief rijstpapier maken, begonnen we dan echt met koken. Alles lag al helemaal klaar en was super goed verzorgd. Er werd in duidelijk stappen uitgelegd wat je moest doen. We begonnen met een (zelfgemaakt) gemarineerd stukje varkensfilet (HEERLIJK) die we samen met de gemixte kruiden van de markt in de eigen gemaakte rijstvellen rolden om vervolgens in een pindasausje te dippen en heerlijk op te smikkelen. Het tweede gerecht was een salade van groene papaya, wortel, geroosterde pinda's en sjalot en opnieuw een heerlijk eigengemaakte dressing van knoflook, chili, limoensap, peper, zout en suiker. Het derde gerecht bestond uit een Hoi Anse pannenkoek met shrimp en een stukje varkensvlees, die ook in een rijstvel werd gerold, iets minder qua smaak, maar nog steeds prima te doen. En als klap op de vuurpijl een prachtig stuk tonijn (letterlijk een plak dwars door de vis heen, met de ruggengraat in het midden) die werd gestoofd in een Claypot met de meest smaakvolle  marinade die we ooit gemaakt/geproefd hebben!

Na al deze gerechten, die perfect voorbereid waren, makkelijk te volgen waren, heerlijk om te eten waren en heel leuk om te doen waren, gingen we alweer terug naar de boot. Phuong vertelde nog dat zij vroeger op dit eiland had gewoond, maar dat zij nu in Hoi An stad woonde, om meer geld te kunnen verdienen. Ze was op haar 14e gestopt met school, om te gaan werken zodat haar broertje en zusje naar school konden. Dankzij haar werk in toerisme leert ze steeds beter Engels, maar heeft ook haar familie het beter. We hebben het vermoeden dan onze generatie (Phuong was 23) een hele inhaalslag gaat maken..

Deze dag was super interessant en als klein kadootje, hebben we alle gerechten, plus een aantal vegetarische recepten meegekregen in een klein boekje. Echt héél erg leuk! Na een wandeling naar het busstation om onze tickets te bevestigen voor die avond, vermaakten we ons nog even bij het hostel. We moesten rond vijf uur terug zijn bij het station, dus we konden nog even douchen en onze vieze visvoeten wassen voordat we eten gingen halen voor onderweg. We hadden de vorige avond heerlijk gegeten bij het straattentje om de hoek van het hostel, dus we hoopten dat ze er weer zouden staan. Op het moment dat we aan kwamen lopen, was het mannetje net aan het opbouwen. We vroegen of hij misschien al iets te had. Hij zei tien minuutjes, maar die tijd hadden we eigenlijk niet. We wilden al weglopen, maar hij dacht even na en riep ons toen op om hem te volgen. Hij liet zijn hele kraam voor wat het was en ging ons voor in diverse steegjes en gangetjes, en we vroegen ons net af waar hij ons zou brengen, toen hij een tuin in liep. We waren bij zijn huis! Waar zijn vrouwtje vol op bezig was met het voorbereiden van het karretje. Wauw! Het mannetje zei iets tegen zijn vrouw, gaf ons twee stoelen en ging snel weer terug naar zijn kraam. De dame liep snel heen en weer en we begonnen een beetje nerveus te worden. Het was al tien voor vijf, de bus zou om vijf uur vertrekken en we moesten nog naar het station lopen. Net op het moment dat we besloten om te gaan splitsen, zodat iemand de bus kon "tegenhouden" (wat Ash niet zo heel lekker zat, omdat haar richtingsgevoel wellicht niet helemaal zou meewerken in het geval van weinig tijd) kwam het dametje te voorschijn met twee bakjes gevuld met eten! We keken haar dankbaar aan, gaven snel het geld, bedankten haar hartelijk en gingen als een idioot op weg naar het busstation. In plaats van dezelfde richting terug te lopen waar het mannetje ons door heen had geleid, zei Bas dat we de andere kant op moesten richting het station. Ash twijfelde, maar zoals eerder gezegd, op haar richtingsgevoel hoef je al helemaal niet te rekenen, dus we gingen inderdaad de andere kant op. En het zal eens niet zo zijn, maar Bas had inderdaad gelijk, want zodra we de steegjes uit waren, keken we uit op het busstation ongeveer 300 meter verderop. We hadden nog zeker drie minuten en versnelden onze pas. En dat met twee grote rugzakken op onze rug, waar onze nog-natte-schoenen-van-gisteren aan bungelden, een rugzak voorop, Kick-ker, de camera en een grote fles water meezeulend! Maar, we hebben het miniavontuur weer overleefd. En uiteindelijk, zal je natuurlijk altijd zien, maar hadden we een klein beetje kunnen weten, stond de bus nog zeker tien tot vijftien minuten stil alvorens we überhaupt in konden stappen..

Na een korte plaspauze (er was geen toilet aanwezig in deze bus) na anderhalf uur rijden, en een lange stop na nog eens drie uur rijden, kwamen we na een hobbelige nacht om zes uur 's ochtends aan in Nha Trang. We gaan op zoek naar de duikschool, die volgens de navigatie in dezelfde straat moet zitten als waar de bus was gestopt.

Hier ontmoetten we Kevin, onze duikinstructeur. Vandaag moesten we onze theorie afmaken, de examens doen en het papierwerk invullen. Dan konden we morgen echt beginnen met het duiken (in een zwembad). Na een ontbijtje en het vinden van een hotel (waar we voor het eerst onderhandeld hadden over de kamerprijs, van 12 US dollar naar 10 US dollar per nacht!) kwamen we terug in het duikcafé. Hier hebben we, met alle frustraties die bij langzaam internet, langzame computer en niet reageren te maken hebben, uiteindelijk na ongeveer zes (!) uur lang naar een irritant langzaam programma hebben gekeken, ons examen mogen doen! En uiteraard, GESLAAGD! Met een prachtige 100% score natuurlijk...

Morgen gaan we het zwembad in om onze vaardigheden te oefenen en alle mogelijke scenario's proberen. Alles om er zeker van te zijn dat we ons veilig voelen voor het echte werk... We zullen de enige zijn in het zwembad, maar de volgende dag op de boot zullen we gezelschap krijgen van een aantal andere duikers (meer ervaren en andere courses). We zijn de enige echte rookies op deze trip, maar het maakt ons allemaal niet uit, we hebben er zin in! Zo blij dat die ellendige theorie achter de rug is (vijf, eigenlijk zes secties inclusief introductie, van gemiddeld zo'n 180 sheets per sectie, ontelbare filmpjes, en vooral logische beweringen die je met normaal nadenken moet kunnen bedenken, maar, we hebben het geflikt!)

De rest van de middag hebben we ons vermaakt op het strand (waar we ons de rest van de vrije middagen ook wel zien zitten), langs een Russische tourinfo (alles is hier Russisch) om een city map te krijgen, waarna we langs een fontein liepen,(die uit stond), een restaurantje en opnieuw in het duikcafé, maar nu met een welverdiend biertje. Morgen gaan we lekker duiken, whoehoooeee!!

xx Bash