Mekong Delta, long rides, rude tourguide and getting lost in Cau Tho.

We werden vroeg opgehaald en met onze bepakking en bezakking op gingen we naar de bus die ons naar de Mekong Delta zou brengen. Na een korte twee uur in een op zich prima bus, kwamen we aan bij de eerste stop. Een pagoda (ander woord voor tempel) met een enorme Happy Buddha en een slapende Buddha. Aangezien we de afgelopen periode bijna nog geen tempel hadden gezien, was deze echt mega interessant...

Na de pagoda kwamen we aan in een klein haventje waarbij de verkopers je bijna aanvlogen om hun goederen te verkopen en waar we ons moedig door heen sloegen! De boot was prima, alleen niet erg snel. En eigenlijk is de Mekong Rivier hier in het Zuiden net zo mooi, lelijk, vies, rommelig, levendig, bruin, nat en waterig als in het Noorden en als in Laos. Dit hadden we dus al vaker gezien. Maar goed, desalniettemin was het nog wel prima dagvermaak. Na een kort ritje kwamen we aan op een eilandje waar ze kokosnootsnoepjes maakten. Ze breken de kokosnoot open, halen het vruchtvlees en sap eruit, persen al het vocht eruit, voegen suiker en smaakstoffen toe, koken het geheel in tot een plakkerige smurrie, laten het even drogen, hakken de slierten in stukken, pakken ze stuk voor stuk in en in de grote verpakking. Bas zag direct al verschillende opties om het proces te verbeteren, dus we zijn daar maar niet al te lang bij blijven staan kijken.

Het volgende wat op het programma stond was een ritje in een paardenwagen. Eén paard moest de wagen trekken, waarbij ongeveer 9 man in konden. Bovendien zagen de paarden er niet helemaal goed verzorgd uit, dus Liz en wij besloten om dit te weigeren. Het voelde niet goed om in deze wagens te stappen en vervolgens rondgereden te worden, terwijl we ook makkelijk konden lopen. Onze tourguide leek het maar raar te vinden, maar wees ons uiteindelijk toch de weg. We liepen dezelfde route als de paarden opgingen en werden gewoon door het dorpje heen geleid. We zagen hoe mensen hun was deden, hoe de groente schoongemaakt werd, en hoe de weg gebouwd werd. Nou nou, dat is toch wel heel anders hoe wij het doen hoor! Nee, niet echt. Dus we liepen al gauw weer terug, waar de rest van de groep nog op hun beurt stond te wachten voor in de paardenwagens. Kan je nagaan hoeveel touristen er elke keer voortgetrokken worden door één mager, slecht uitziend paard?!

Na deze kleine anticlimax, gingen we terug in de boot. We gingen naar een krokodillenfarm, waar we ook zouden lunchen. De farm was niet meer dan een restaurant, een hok voor de krokodillen, een aantal bomen met hangmatten en een aantal fietsen om rondjes te kunnen rijden. Dus opnieuw stelde het niet heel veel voor. De lunch was oke, maar zeker niets bijzonders. De hangmatten waren trouwens wel erg relaxed om even een klein tukje na de lunch te doen. Het was echter al weer vroeg begonnen deze ochtend, dus we konden wel een tukje gebruiken.

Na dit fantastische plekje, gingen we door naar een honingfarm. Het was erg leuk dat een dame een honingraat vast had, zonder ook maar enige vorm van bescherming, en ons onze vinger in de raat liet duwen om de verse honing te proeven. Die inderdaad wel heel erg lekker was. Een stukje verder mochten we aan tafel gaan zitten waar we een shotglaasje vol kregen met honing, groene thee en een soort korrel waarvan we niet meer weten wat het is. Daarbij stond een dame van de farm met flesjes honing, bananenwijn en pindahapjes naast ons nog net niet ons geld uit de zak te kijken. Sjonge jonge, het ligt er wel heel erg dik bovenop. En het mooiste was dat de dame niet eens kon vertellen hoe het precies in zijn werk ging, dus uiteindelijk was het niet meer dan een mislukte verkooppoging.

Dat was eiland nummer drie. Eiland nummer vier bestond uit een ritje in een lokaal klein bootje, wat op zich heel erg leuk was! Dwars door de mangrove waarbij je zo wat bij de huisjes naar binnen kon kijken. Beetje jammer alleen dat iedereen die je onderweg tegenkwam suggereerde dat we de bootdrivers geld moesten geven als bedankje. Bovendien was er in de zo rustige mangrove nog geen paar honderd meter verder een enorme opstopping omdat alle bootjes weer afgeladen werden. Op het moment dat we bij het piertje kwamen, waren de bootdrivers zelf zo brutaal om ook nog even te melden dat ze graag een tip zouden ontvangen! Nadat je uit de boot stapt, kom je opnieuw in een massa terecht waar ze je allerlei dingen proberen aan te smeren. Deze toer wordt vervelender en irritanter met de minuut.

Gelukkig denkt onze groepje waar we mee optrekken hier hetzelfde over, twee meiden uit Nederland Cecile en Maxime, Gareth uit de UK en natuurlijk Liz. Na een boottochtje terug naar de haven, werden we weer in de bus gebonjourd. De hele dag heeft bestaan uit bus, boot en verkooppogingen. Maar nu gaan we richting de homestay!

We werden afgezet door de bus, want slechts vijf van de hele boot deden de homestay, Gareth, Ken uit Singapore en wij. Een lokale "tourguide" pikte ons op, zei tegen ons dat we ongeveer 500 meter de parallelweg langs de snelweg moesten volgen, en weg was hij op de scooter. De bus was op dat moment ook al weg, dus nou ja, we begonnen maar te lopen. Een stuk verderop konden we niets anders dan onder de brug doorlopen en konden we kiezen of we links of rechts langs het water konden lopen. De "tourguide" was nergens te bekennen. Nou nou. Gelukkig trok een zaklamp een stukje verderop links de aandacht en bedachten dat dat de tourguide maar moest zijn. Met een klein bootje werden we over de zijtak van de Mekong naar het huis gebracht. Dezelfde man was opnieuw met de scooter vertrokken, en we zaten nu weer met andere mensen in de boot.

Bij het huis aangekomen, kregen we een schamel welkom en werden we direct naar onze kamers gewezen. Dit was geen homestay, dit was gewoon een soort hostel! Allemaal aparte kamers, met aparte badkamers en zelfs een aparte buitenruimte waar ons diner al klaargezet was. De mensen zelf waren nergens te bekennen en we waren opnieuw op onszelf aangewezen. Nou ja, dat was opnieuw een tegenvaller in deze trip. Dat betekent niet dat we onszelf niet vermaakt hebben, een stel kaarten en wat drinken kan al snel heel gezellig worden en de bedden lagen op zich best prima.

De volgende dag ging de wekker al vroeg. We kregen om 6.15u al ontbijt om vervolgens om 6.45u alweer in het bootje terug naar de rest van de groep gebracht te worden. We werden dit keer gedropt bij een markt. Voor zover we begrepen zei de bootdriver dat we de markt uit moesten lopen, ongeveer vijf minuten vanaf daar naar een benzinestation en dat we daar opgepikt zouden worden. Opnieuw vreemd, want we werden dus nu alleen gelaten. We keken elkaar opnieuw vreemd aan, maar begonnen maar gewoon te lopen in de richting dat de man had aangegeven. En natuurlijk, je raadt het al, geen benzinestation te bekennen. En op het moment dat je het de lokale mensen vraagt, spreken ze of geen engels, of ze wijzen allemaal een andere kant op. Wat een onzin ook dat we alleen worden gelaten! Ons humeur daalde tot onder het vriespunt en we besloten maar naar de hoofdweg te lopen omdat het logisch leek dat daar wel iets van een benzinestation zou zijn. Echter konden we opnieuw geen benzinestation vinden. Gelukkig had Liz het flesje water bewaard wat we aan het begin van de tour hadden gekregen, met de telefoonnummers erop. We probeerden te bellen, maar de gewone nummers deden het niet. Het eerste Hotline nummer werd binnen twee seconden erop gegooid zodra we in het Engels begonnen te praten en bij het tweede Hotline nummer werd eindelijk antwoord gegeven. De vrouw gaf aan dat ze onze tourguide zou contacten en dat hij ons zou contacten op het nummer waar we mee belden om ons op te pikken.

De tourguide belde ongeveer tien minuten later en schreeuwde half in de telefoon waar we wel niet waren. Dat ze op ons gewacht hadden en dat wij te laat waren en dat ze nu al bij de floating market waren. WAT DE FUCK?! Wij worden deze kant op gestuurd, en jullie zorgen er niet voor dat er de juiste begeleiding is! En al is het een miscommunicatie met de boatdriver, zorg er dan voor dat we überhaupt een idee hebben wat de bedoeling is! Als wij de vorige avond te horen hadden gekregen dat we bij een markt zouden worden afgezet en daar moesten wachten om op diezelfde plek door een grotere boot opgepikt te worden, dan hadden we nooit de markt op gelopen! Maar aangezien er niets gecommuniceerd wordt en wij een richting op worden gestuurd, gaan wij ervan uit dat dat de juiste informatie is!

We hadden ons heil gezocht in een cafeetje waarbij ons humeur daar waar mogelijk nog verder gedaald was. En opeens was daar de boatdriver weer! Hij gebaarde dat we mee moesten komen en liepen het hele stuk weer terug naar het kleine bootje. Daar waar we net ingestapt waren, kwam de grote boot aanvaren met de rest van de groep erop. En in plaats van dat de tourguide sorry zegt of blij is met dat we terug zijn, begon hij half te schreeuwen tegen ons! Ons bloed kookte! HIJ is verantwoordelijk voor de HELE groep! Je laat geen mensen achter om vervolgens gewoon door te gaan met je tourtje! Dit gaat nog een staartje krijgen, geloof ons maar! Wat denkt die idioot wel niet!

En omdat we zo laat waren, hadden we dus de floating market grotendeels gemist. Het enige wat we er nog van konden zien waren een aantal bootjes met fruit die lagen te dobberen in het water. Nou ja, als dat alles was, dan hebben we niets gemist. En aan de diverse zakken met fruit aan boord, konden we bedenken dat het opnieuw een verkooppoging was geweest.

We voeren door naar een plek waar ze rijstpapier maakten. Dat was op zich wel leuk. We hadden het natuurlijk ook in Hoi An gezien tijdens de kookcursus, en het was leuk om te zien dat ze het hier precies hetzelfde maken, alleen niet meer de ouderwetse machines gebruiken, maar modernere. We konden proeven hoe ze er noodles van maakten en mochten een grote slang vasthouden. Wat die daar precies deed, geen idee, maar het was wel cool! We besloten maar om op tijd terug naar de boot te gaan, voor ze ons weer achter lieten. In de boot kwam de andere tourguide naar ons toe, om een poging te doen om uit te leggen wat er die morgen was gebeurd. Hij deed een poging om begripvol te zijn naar onze kant toe, maar vergat daarbij te luisteren. Dat schoot dus voor geen meter op. Ons humeur werd er niet beter op. Maar we zeiden maar tegen elkaar dat we onze Happy Mood terug moesten vinden, omdat we onze dag niet helemaal wilde laten verpesten.

De volgende halte was een boomgaard. De andere tourguide was een stuk gezelliger en legde ook daadwerkelijk dingen uit. Aan het eind van de boomgaard konden we diverse soorten fruit proeven en was er, uiteraard, weer de mogelijkheid om dingen te kopen. Al moeten we toegeven dat deze dag minder opdringerig leek dan de vorige dag.

Na een lange bootrit kwamen we terug bij dezelfde haven als waar we gisteren waren opgestapt. We liepen het stadje in en werden naar een restaurant gebracht waar we op onze eigen kosten konden lunchen. We hadden geen zin om in dat restaurant te gaan lunchen, waarbij de tourguides waarschijnlijk dikke commissie ontvangen door alle toeristen die ze daar brengen, dus we gingen lekker zelf iets zoeken. We vroegen hoe laat we terug moesten zijn en gingen op pad. We sloten ons aan bij Cecile en Maxime die bij een pasta tentje waren gaan zitten. We hadden niet al te veel tijd, dus we gaven dit ook aan bij de dame die onze bestelling op kwam nemen. Ons eten was redelijk snel, maar Liz haar soep, die ze nota bene speciaal had besteld omdat ze aannam dat die wel snel klaar zou zijn, kwam een stuk later, waardoor ze nog zeker vijf minuten had om haar gloeiend hete soep naar binnen te werken. Ze gaf toe nog nooit zo snel te hebben gegeten! We haasten ons terug en konden natuurlijk alsnog een kwartier zitten wachten voor we eindelijk de bus in konden. We hadden al die tijd onze backpacks bij ons gehad, omdat we direct van de homestay kwamen, en in het korte busritje moesten we deze even bij ons houden. Bas zat totaal opgesloten tussen de banken en de tassen en Ash kon nog net op het puntje van de stoel blijven zitten, waarbij ze bij elke bobbel of bocht bijna van de stoel af viel. Gelukkig was het niet zo ver naar het hotel waar de rest van de gasten hun tas nog hadden laten staan.

Hier splitsten de wegen voor de drie dagen en twee dagen tour en gingen we opnieuw in een ander busje. Dit keer een Mercedes Sprinter, die helemaal volgestouwd zat. Er was letterlijk geen plekje meer over en op de achterste bank waar de vier meiden zaten werd in elkaar gedrukt door de tassen die erachter gepropt stonden. De andere banken stonden zo dicht achter elkaar dat we nog net met onze knieën ertussen pasten. Wat een hel van een rit. Drie uur lang opgepropt zitten, waarbij je onmogelijk een lekkere positie kan vinden om een tukje te doen en er gegarandeerd met rugklachten uitkomt.

We kwamen eindelijk aan bij de Sam Mountain en Pagoda. Dit keer hoog in de bergen en we verwachtten er eigenlijk niet heel erg veel van. Dit keer viel het mee. Het uitzicht op de grens van Cambodja was best mooi, en het zonlicht wat scheen op de achterliggende bergen gaf een idyllisch aangezicht. De pagoda waren we snel op uitgekeken, behalve de kleinere Buddhabeeldjes in de tuin. Eentje had een zonnebril op, een ander leek net uit de hiphop scene te komen en weer een andere keek zo blij dat je er spontaan van ging lachen.

Het hotel was gelukkig niet ver weg en we gingen lekker genieten van streetfood. Verder maken we het niet te laat, want morgen moeten we zelfs al om 6.30u klaar staan, ontbeten en wel...

Welterusten...

xx Bash