Saigon, tunnels en schieten met een M16!

We hebben afgelopen nacht vanaf 1 uur in de bus gezeten naar Saigon. Jeetje wat een rampentijd! We hebben de afgelopen dagen alleen maar vroeg moeten opstaan dus toen we rond een uurtje of negen bij het cafeetje aankwamen, wilden we eigenlijk onze ogen al dicht doen. Gelukkig voor ons stond er een kampeerbedje in de hoek, waar we ons met moeite met z'n tweetjes op persten. Uiteindelijk konden we hier vast een licht tukje doen voor de bus eindelijk aan kwam.

De busrit zelf ging gelukkig vrij vlot voor ons gevoel, omdat we alleen maar geslapen hebben. We kwamen rond half zeven aan in Saigon. Wat een drukte gelijk weer! We stopten voor het park, wat afgeladen stond met Vietnamezen die aan het sporten waren! En dat om half zeven in de ochtend! Badmintonnen, fitnessen, hardlopen en zelfs diverse danscursussen. Wauw, spitsuur!

We hadden gisteren al contact gehad met Liz, een meisje wat we eerder in Thailand hebben leren kennen en waar we de komende dagen samen mee gaan reizen. Zij had voor ons vast een kamer geboekt in het hostel waar zij zat en de tour voor de Cu Chi Tunnels, omdat dat het enige was wat we echt wilden doen in Saigon. We hadden zelfs een routebeschrijving van haar ontvangen, dus dat was helemaal ideaal! We konden dan ook zonder problemen het hostel vinden en toen we binnen kwamen werden we al begroet met onze namen door de receptionist. Dat was grappig! We kregen een welkomstontbijt, wat helemaal niet verkeerd was en een uurtje later werden we al opgehaald voor de tour. Het tempo zat er lekker in vandaag! Liz had deze tour al een dag eerder gedaan, dus zij bleef in het hostel en ging op onderzoek uit hoe we naar Cambodja konden reizen. Handig zo'n vriendinnetje! En super lief!

Tijdens het ontbijt waren we aan de praat geraakt met Philip en Fleur uit omgeving Rotterdam, gezellig! Zij gingen ook mee naar de tunnels. Na een uurtje rijden kwamen maakten we een stop bij een loods waarin gehandicapte mensen (als gevolg van de napalm en Agent Orange bommen in de oorlog) kunst en gebruiksvoorwerpen versierden. Het was best indrukwekkend om te zien dat de generaties na de oorlog, die in feite helemaal niks met de oorlog te maken hebben gehad, nu de dupe zijn van die aanvallen. De lichamen zijn kleiner, ineengedrukt. De ledematen zijn niet helemaal volgroeid en de verhoudingen zijn er bijna niet, waardoor veel mensen in een rolstoel zitten of met krukken moeten lopen. En eerlijk is eerlijk, de voorwerpen die te koop stonden, waren echt wel heel erg gaaf! En duur. Een prachtig mooie vaas, die never ever in je koffer past maar oke, voor ongeveer 58.000.000 vietnamese dong! Koopje toch?! Een set met chopsticks voor slechts vijftien euro en een sieraden doosje voor 20. Nou ja, behalve de prijs is het excuus van de backpack en nog vier maanden meesjouwen ook geldig.

Na deze stop reden we door richting de tunnels. De gids was grappig, hij praatte als een kapitein waarbij hij woord voor woord uitsprak in plaats van hele zinnen. De Cu Chi Tunnels zijn voor het eerst gemaakt en gebruikt in de Indochina tijd, rond de jaren vijftig. Op dat moment was er zo'n 50 km aan tunnel. In de jaren die volgden en in de Amerikaanse oorlog, zijn de tunnels uitgebreid tot zeker 250 km. En het is echt bizar om door deze tunnels te kruipen. Ze zijn zo'n 120 cm hoog en 80 cm breed. De Vietnamezen konden hier dus gebukt door heen lopen, maar wij zijn opnieuw te lang. Bas moest zo goed als op handen en knieen er door heen, want gebukt lukte het niet.

Behalve de tunnels werden ook de boobytraps laten zien. Dit was echt ranzig! De verschillende boobytraps waren bedacht om de Amerikanen vast te krijgen, maar niet om te doden. Een voorbeeld: een gat in de grond met een ijzeren pin in het midden en vier pinnen die schuin naar beneden wijzen. Dus zodra je hier in stapt, zit je voet vast en zodra je je voet terug wil trekken haken de andere pinnen zich vast ter hoogte van je knie. Uitgeschakeld. Een andere boobytrap was bijvoorbeeld het gat in de grond met pinnen op de bodem, dus zodra je valt, wordt je gespiest. Van de meeste boobytraps zul je niet direct dood gaan, maar zonder snelle hulp zal de dood toch wel langzaam en pijnlijk dichter bij komen. Slim van de Viet Cong, maar sadistisch!

Bij de tunnels was ook een schietbaan, waar je met een stukje bijbetaling, echte wapens kon afvuren. De wapens die ook daadwerkelijk in de oorlog waren gebruikt. Dat konden we natuurlijk niet overslaan! M16, M30, AK47 en nog veel meer, waar we uit konden kiezen. Bas de schietspelletjesman koos voor de M16. Dat was kicken! Al had het geweer minder terugslag als dat we hadden verwacht, maar wellicht heeft dat iets te maken met het feit dat de loop van het geweer veilig vastgenageld zit aan een betonnen muurtje.

De tunnels waren indrukwekkend als je je bedenkt dat de VietCong hier jaren gebruik van hebben gemaakt en op hun manier de Amerikanen keer op keer te slim af waren. Volgens de gids hebben de tunnels miljoenen levens gered en zijn er slechts een half miljoen mensen gestorven in dit gebied tijdens de Amerikaanse oorlog. Dit was de eerste plek waar daadwerkelijk gesproken werd over slachtoffers en aanvallen, bombardementen en napalm.

Na de lange terugreis terug richting Saigon konden we kiezen waar we afgezet werden. Of bij het oorlogsmuseum (die we de afgelopen periode wel vaak genoeg hebben gezien en tot nu toe allemaal ongeveer hetzelfde waren), in de buurt van het hostel of voor een cafeetje waar we een echte Vietnamese rijstpannekoek konden proberen. Het werd het laatste. Een beetje jammer dat de pannenkoek niet heel erg bijzonder was en vooral gevuld met ongeveer anderhalve kilo tauge per stuk...

Eenmaal terug in het hostel was het wel tijd voor een tukje. We waren bekaf. Een uurtje later ontmoetten we Liz weer die onderzoek had gedaan naar de verschillende mogelijkheden om naar Cambodja te reizen. Liz wilde graag een driedaagse tour over de Mekong Delta doen, waarbij je op de laatste dag de grens over gaat naar Cambodja. Wat ons betreft prima! Een beetje prijzen vergeleken en uiteindelijk gewoon bij het hostel geboekt. Een nacht hotel en een nacht homestay. Liz is helemaal blij, want die heeft tijdens haar reis nog geen boottocht of homestay gedaan, dus helemaal goed.

Het leuke van hostels is dat het vol zit met andere reizigers en onder het genot van een biertje raak je al snel aan de praat met anderen. We gingen dan ook met een groepje van 8 uiteindelijk uit eten! Een nadeel hiervan is dat hoe groter de groep en geen aangewezen leider, hoe moeilijker het wordt om te bepalen waar we heen gingen! Na een poosje rondgelopen te hebben, besloot Liz het voortouw te nemen en liep in de richting van het restaurant dat de gids haar eerder vandaag had aangeraden. Wat bleek, het was hetzelfde restaurantje als waar we de mislukte rijstpannenkoek hadden gegeten. Dus wij bedankten. En moesten we weer op zoek naar iets anders. Uiteindelijk een ander restaurantje gevonden waar we heerlijk én goedkoop hebben gegeten. Het was een gezellig groepje, Nieuw Zeelanders, Nederlanders en een Engelse. We hebben een paar leuke tips voor in Nieuw Zeeland meegekregen en we gaan in ieder geval Kate, één van de meiden in het zuiden opzoeken! Super leuk! We krijgen steeds meer slaapplekken en chill plekken! Liz gaat in januari in Hong Kong aan de slag als Engels lerares voor minimaal een jaar en heeft ons al woonruimte aangeboden voor tijdens onze city trip! Super leuk!

Morgen gaan we met een toer over de Mekong Delta, het rivieren gebied in de meest zuidelijkste punt van Vietnam. Op de derde en laatste dag van de toer zullen we de grens oversteken en naar Cambodja gaan! Dus bye bye Vietnam and hello Cambodia!

xx Bash

xx Bash