Anticlimax op anticlimax

Vanmorgen werden we wakker in een heerlijk zonnetje. Het was eindelijk wat mooier weer. Maar we hadden gisteren natuurlijk al besloten dat we verder zouden trekken en dat we een leuk plekje hadden geboekt voor de komende avond.

Voordat we weggingen, werden we nog verwend door Ray & Jen met een prima ontbijtje aan een tafeltje direct op het strand. Een gebakken eitje met wat toast, ham en een knakworstje met chilipeper erin (een beetje gek, maar wel lekker!) Daarna kregen we nog vier (!) bordjes met fruit, ananas, watermeloen, papaya en dragonfruit. De laatste twee zijn nog steeds niet onze favoriet, maar goed.

Met een goed gevuld buikje gingen we op weg richting Cha-am, ongeveer 100 kilometer onder Bangkok.  Onderweg wilden we nog wel een tempel bezoeken die op een klein half uurtje van ons beginpunt af lag. Zoals de titel van deze blog al doet vermoeden, was dit een beetje anticlimax. De tempel lag op de lokale kaart aangegeven als bezienswaardigheid, naast een vissersdorpje. Nu weten wij niet precies wat er zo bezienswaardig is aan een grijs gebouwtje met een hoge muur erom heen, een paar half in elkaar gezakte standjes, waar niet of niemand liep behalve een hond met schurft...

Op naar het volgende dag maar. We gingen richting het National Park een stukje verder naar het Noorden. Hier zou een grote waterval moeten zijn, die al vanaf ver op de snelweg aangegeven werd. Dat moest dus wel iets bijzonders zijn! Op zo'n vijf kilometer afstand tot aan de bestemming, werden we een onverhard pad opgestuurd, (ook volgens de bewegwijzering) en Vosje de Tweede moest goed haar best doen om dit pad te trotseren. In het begin was de weg nog redelijk begaanbaar, op een gat hier en een steen daar nagelaten. We kwamen langs een palmplantage met diverse koeien die vergezeld werden door een soort kraanvogeltjes. De weg ging verder en werd slechter te berijden. De stenen en keien werden groter, de gaten werden dieper en het pad werd smaller. Op een ogenblik was de weg niet meer dan twee bandensporen met een vol begroeid middenpad die de bodemplaat van Vosje de Tweede op een hardhandige manier aaide. Het was zelfs noodzakelijk dat Ash uitstapte om te "sturen" hoe de banden het best het pad konden volgen om hopelijk niet vast te komen. Na ongeveer 1 kilometer van dit pad te hebben gehad, en ongeveer een kwartier verder, leek het pad alleen nog maar slechter te worden. De bodemplaat van Vosje de Tweede werd eerder continu dan af en toe geraakt door alle uitsteeksels en dit kon natuurlijk nooit goed zijn voor de banden. En om nou nog per se dat pad van nog vier kilometer uit te willen rijden, ging zelfs ons te ver. Dat was anticlimax nummer twee van vandaag.

Nou ja, in ieder geval een poging gedaan om wat meer van de omgeving te zien dan alleen de weg en gebouwen die aan de weg staan. Na een ritje van een uur of twee, waarbij we zo goed als alle weertypes (behalve sneeuw) zijn tegengekomen, kwamen we aan bij het stadje Cha-am waar we onze accommodatie hadden geboekt. We hadden geboekt bij de Thai Bamboo Guest House. En het mooiste, we hadden een tent geboekt! Dat is grappig! En goedkoop! Het tentje stond al voor ons klaar. Een beetje jammer, was dat het onwijs hard begon te regenen zodra we het tentje in het zicht hadden. Even schuilen bij het barretje dan maar. In ieder geval werkte de wifi goed. Na ongeveer drie kwartier in de stromende regen bij het barretje te hebben geschuild, stonden we ongeveer tot onze enkels in het water. En daar zouden we dan ook in moeten slapen die nacht. De weersvoorspellingen voor de rest van de avond en nacht leken er niet veel beter op te worden. Hier hadden we niet zo veel zin in. Het huilen stond ons op dat moment nader dan het lachen. De hele dag was tot nu toe een aardige teleurstelling geweest..

We besloten het betere weer op te zoeken. Jammer dan van die paar euro voor de tent, maar dat vonden we het niet waard om straks een longontsteking of iets dergelijks voor op te lopen. En bovendien waren de eigenaren? staff? niet echt zoals we graag zouden zien. We hadden aan het dametje gevraagd wat er in de omgeving te doen was en na ons even gapend aan te hebben staan kijken, brabbelde ze iets over een restaurantje op de hoek. Op de kaart aanwijzen kon ze niet, en midden in het 'gesprek' liep ze weg. Even later kwam haar man, een starre, arrogante Duitser naar buiten. Op dat moment hadden we al besloten dat we niet langer zouden blijven. We konden wel een bungalow huren als we dat wilden, maar wel voor vijf keer zo veel als de tent. Nee bedankt, we waren hier helemaal klaar mee.

Onderweg richting Samut Sakhon kwamen we langs een Makro! En aangezien we nog steeds geen CDtjes hadden gekocht voor in de auto (we hadden wel een aux kabel bij ons, maar Vosje de Tweede heeft geen aux ingang), dachten we dat ze hier misschien wel CDtjes moesten hebben. Op het moment dat we parkeerden, hadden ze boven ons de kraan weer volledig open gedraaid. Wat een water! Door een assistent van de Makro werden we met een grote parasol begeleid naar de deur. Jammer genoeg was de parasol niet echt goed bruikbaar als paraplu, want we waren alsnog zo goed als doorweekt. En zoals bij eigenlijk alle andere winkeltjes waar we gezocht hadden naar CDtjes, hadden ze ook hier alleen Aziatische artiesten! Sjongejonge! Waarom we niet naar de radio luisteren vraag je je misschien af, nou, omdat dat alleen maar Thai's  geouwehoer is, waar je absoluut geen touw aan vast kan knopen! Alle plekken waar we tot nu toe ook zijn geweest, hebben vaak een eigen gemaakt USBtje met muziek erop, of maken gebruik van de satelliet radio.

Nou ja, maar weer de auto in terug de weg op. Het is nog best spannend om in zo'n grote regenbui te rijden, daar waar de wegen niet overal even bestand zijn tegen de grote hoeveelheid water en je dus regelmatig het idee hebt dat er sprake is van aquaplaning. Ietsje rustiger rijden dan maar, een kilometertje of 100 in plaats van 120-130...

We hadden een beetje opgezocht waar we naar toe zouden gaan. Het werd hotel Space 59. Op TripAdvisor aardig beoordeeld, foto's zagen er mooi uit en de prijs was in de omgeving redelijk goedkoop, 750 baht per nacht. Eenmaal aangekomen, bleek de prijs zelfs 650 baht te zijn. De kamer is een absolute verademing vergeleken met het tentje. De badkamer is het meest uitgebreid tot nu toe (met een daadwerkelijk aparte douche in plaats van dat je op de wc aan het douchen bent). En de mensen van de receptie zijn heel vriendelijk. Ook het weer leek iets beter, een waterig zonnetje kwam voorzichtig door de paar wolkjes heen die nog in de lucht hingen. Ze hebben hier zelfs gratis fietsen te leen. Dat gaan we doen!

Hoppa, hoofdlampje op (want licht op een fiets, dat kennen ze hier niet) en op weg! Of toch niet, want het begon weer te druppelen. Snel de ponchos gehaald en alsnog op weg! De mensen hier zullen wel denken, wat een stel idioten. Met de lelijke, maar o zo lekkere, harembroeken, blauwe ponchos (die zich vulden met lucht zodra we begonnen te fietsen), hoofdlampjes op en luid bellend door de straten fietsten "Tring tring, motherf*ckers!" En eigenlijk was het best wel heel erg leuk! Ook al waren de broeken al snel doorweekt, het is supergrappig om door een stad als Ratchaburi te fietsen. We hebben goed afgekeken hoe het gaat bij de scooters, namelijk gewoon overal tussendoor schieten en je vooral niet zo druk maken om de anderen om je heen. Tegen het verkeer in, over de stoepen, door het rode stoplicht (alleen linksaf dan) en al beginnen met rijden als de teller van het stoplicht nog bezig is. Fantastisch! Na een paar keer linksaf, rechtsaf, rechtdoor en weer een andere richting op te gaan, kwamen we ineens uit op een soort overdekt food plein. Overal kraampjes, standjes en geïmproviseerde restaurantjes met allerlei soorten voedsel. Van zoetigheden tot hele vissen en van noodles tot gebraden kippenpoten. Hier hebben we voor nog geen 5 euro (met z'n twee) heerlijk de buikjes weer gevuld.

Na een heerlijke warme (regen)douche weer op de fietsjes terug naar het hotel. Maar wat komen we daar tegen? Een enorme Tesco. Misschien hadden ze hier wel CDtjes! Maar helaas mocht het opnieuw niet zo zijn. Alleen de Thaise hoesjes blinkten ons tegemoet in de schappen. Een andere manier dan. Een FM transmitter! Een klein apparaatje wat je aan je mobiel of ander opslagapparaat koppelt, vormt een eigen miniradio zendertje op een FM die je binnen je auto kan ontvangen. Daarmee kan je dus je eigen persoonlijke radio maken met je eigen muziek! Jippie! Eindelijk muziek in de auto! (althans, dat moeten we morgen gaan zien..)

Na een heerlijke warme douche in het hotel dit keer, hebben we de rest van de avond geskypet met het thuisfront. (schoon)Papa Edward is jarig! GEFELICITEEEEEEERD!!

xx Bash