Treinmarkt en de grote koningsstad Ayutthaya!

Na een heerlijke nachtje in het Space 59 hotel waar we de vorige avond nog een wasje hadden gedaan (in de prullenbak van IKEA met een sopje erin, werkt prima!) hebben we onze spulletjes gepakt en zijn we samen met Vosje de Tweede weer op pad gegaan. We wilden naar de floating market. Zoals het woord het al zegt, bestaat de markt uit drijvende kraampjes op de rivier. Echter toen we dit vertelden aan de eigenaresse (die goed en wel een paar woorden Engels sprak) zei dat deze markt alweer over was. Deze was alleen vroeg in de ochtend en rond het middaguur was dat meestal over (het was op dit moment bijna 12 uur). In de plaats daarvan, raadde ze ons aan om naar de Maeklong Train Market te gaan. Omdat de communicatie nogal lastig ging, liet ze zien wat ze bedoelde via plaatjes op Google. Dat was een leuk idee!

Op ongeveer drie kwartier rijden kwamen we in Maeklong. En het duurde niet lang voor we de befaamde plek hadden gevonden. Op/langs het spoor is een hele markt opgebouwd, waar allerlei soorten voedsel, van gedroogde vis tot nog levende alen (Aal? Vissoort? Soort paling maar dan anders? Is het meervoud dan alen? Ja toch?) allerlei soorten fruit, maar ook kleding, crocs en andere footwear, kruidenpasta's, vlees en zeevruchten. Het pad was zo breed als het spoor, waarbij de karretjes afgewisseld werden met manden die als tafeltje werden gebruikt voor de grote schalen met de koopwaar uitgestald. De dames zaten de pepers te doppen (in plaats van de boontjes), de varkensfilets werden in stukken gehakt (serieus, met een hakbijltje!) en de krabbetjes dichtgebonden. En het mooiste van alles, niets werd gekoeld. In zoverre, een ijsklontje of twee, drie moest wel voldoende zijn voor die hele stapel garnalen. Net als de vissen die gewoon op een stuk krant op een schaal midden in de zon lagen. Je kan je misschien iets voorstellen van de geur.. Nee, dat kan je niet. Geloof me, van de luchten die voorbij kwamen, kregen we bijna kokhalsneigingen. Behalve het pad direct langs het spoor, liep verder naar de zijkanten de markt door, waar de paden bestonden uit een aantal losse stenen, dan een stuk hout of een paar platte, kartonnen dozen die in een heerlijk ruikend, ondefinieerbare, groen-bruinachtige drap lagen, die een nog ergere geur verspreidde dan langs het spoor. Daarnaast kon je als je verder naar achteren keek, de ratten heen en weer zien rennen. Jakkie.

Een stukje terug op de markt, bij het station, was een standje/restaurantje (met koelkasten en vriezers!) waar we besloten te ontbijten. Een uitstekende noodlesoep met eend en een gestoomde rijst met beef in knoflook en peper smaakte prima! De verse limoen en sinaasappel shakes lesten onze dorst. Omdat het zo warm was, namen we allebei nog een aardbeien shake in de hand. En dat alles voor 190 baht, ongeveer € 3,75.

Op het tijdschema van de trein stond dat de trein omstreeks 13.45 uur zou aankomen. Dat was nog maar een klein kwartiertje wachten. Dat wilden we natuurlijk zien! We liepen terug over het spoor/markt en verbaasden ons opnieuw over hoe de producten er zo bij konden liggen. Een paar minuten over tijd klonk er een omroep vanuit het station. En als een mug gestoken begonnen alle dametjes hun spulletjes te verzetten. En ja hoor, vanuit te verte werden de luifels ingetrokken en daar kwam de trein! Iedereen stapte opzij en de trein kwam op een rustig tempo voorbij rijden. Zodra de trein voorbij was, werden de luifels alweer neergelaten en binnen een halve minuut stond de markt er weer net zo bij als voordat de trein langs was gekomen, alsof er helemaal niets was gebeurd... Zie filmpje!

Dit was toch wel één van de apartste dingen die we tot nu toe hebben gezien! Hierna zijn we terug gegaan naar de auto en onze trip voortgezet. We gingen op weg naar de oude koningsstad Ayutthaya, ongeveer 75 kilometer ten noorden van Bangkok. Volgens de navigatie was het ongeveer twee uur rijden, maar leidde ons wel dwars door Bangkok heen... We zouden het zien. We merkten al snel dat we meer in stedelijk gebied kwamen. De weg werd voller, de gebouwen werden iets hoger en de mensen leken drukker. Bas vond het nogal tegen vallen. Is dit nou Bangkok? Dat is net een uitvergrote versie van Phuket. Hier kwam hij echter snel op terug, want zodra we de buitenwijken uit waren en dichter bij het centrum kwamen, veranderde het plattelandsaanzicht in een echt stadsaanzicht. Hoge gebouwen, nieuwbouw, flats, billboards, andere auto's (minder pick ups en meer gezinsauto's), en een enorme skyline! Wauw! Dit is wel even heel wat anders dan dat we de afgelopen drie weken hebben gezien. Het voelt een beetje als Rotterdam, waar de snelweg ook hoog langs de fabrieken/industrie gaat en een stukje uitkijkt over de stad, alleen dan kan je hier in Bangkok een stuk verder kijken. We hebben slechts de main road gereden, maar we hebben nu al bedacht dat we niet zelf door Bangkok gaan rijden. Dat laten we wel over aan ervaren taxi chauffeurs of tuktuk chauffeurs.

Een uurtje later ongeveer kwamen we aan in Ayutthaya. We hadden opgezocht dat we wel bij het San Sook Place Guest House wilden slapen en de navigatie hier op ingesteld. Echter is de navigatie hier niet altijd even handig, aangezien de Thai niet echt een adressering hebben. Wel een straat naam, alleen wat wij als straat hebben is hier Thanon, of Soi, of nog veel meer verschillende benamingen. Na een tijdje heen en weer te hebben gereden in de omgeving waar het Guest House zou moeten zitten, bij verschillende locals navraag gedaan waar we het konden vinden. Opnieuw komen we erachter hoe lastig het is om te communiceren met Locals. Er zijn er maar weinig die Engels verstaan, laat staan spreken. Onderweg waren we ook al een paar andere guesthouses tegen gekomen. We besloten om niet verder te zoeken en in één van deze in te checken. Dat is het voordeel van niks boeken, geen verplichtingen en snel iets anders kunnen nemen als het andere niet te vinden is. Het werd The Old Place Guest House, waar we voor 350 baht, (€ 8,75) een kamer boekten.

We besloten ook hier een hapje te eten, op de vlonder aan de rivier. Het eten was oke, we hebben lekkerder gehad. Tijdens het eten was er al regelmatig vuurwerk te horen, vooral aan de overkant van de rivier. We hadden nog niet helemaal door wat er gaande was. We besloten een stukje te gaan lopen door de stad, daar waar als tip stond aangegeven dat één van de tempels 's avonds sprookjesachtig verlicht zou zijn. Het was druk op de straten. Overal mensen, overal kraampjes met een soort bloemstukjes en er heerste echt een gezellige sfeer. We hadden nog steeds niet helemaal door wat er gaande was. We kwamen langs een park wat eruit zag alsof er een feestje gaande was. Voor 20 baht konden we naar binnen. Allereerst zagen we vooral nog meer kraampjes met bloemenkransen, eetkraampjes, verkoopwaar en later ook kermiskraampjes met ballen gooien, darten, schieten en een of ander roulette gokspel waar je schijnbaar flessen drank kon winnen. Verderop op het terrein stond een enorm springkussen, kinderbotsauto's, geitjes om te voeren, letterlijk een bak met visjes om je eigen goudvis te kunnen vangen, en een groot podium waar diverse bandjes aan het optreden waren. Het werd alleen steeds drukker en voller op het terrein en we waren het al gauw een beetje zat. Dus zijn we het terrein weer afgegaan. En ineens drong het tot ons door. Dit was het lichtjes festival! Op de banners boven de ingang stond de datum van het festival en de laatste dag was vandaag. Het was volle maan en dus de laatste en belangrijkste dag van het feest! Aan een securityguard vroegen we hoe het precies zat en hoe laat ze de kransen te water zouden laten. Een beetje vaag antwoord zei ons dat er rond tien uur, half elf, elf uur kransen te water zouden worden gelaten. Het was op dat moment net acht uur geweest. We zouden onszelf dus nog een tijdje moeten zien te vermaken.

We gingen naar één of ander hip uitziende bar die vol zat met mensen. Ook hier trad een bandje op. We waren alleen wel de enige westerlingen en opnieuw sprak niemand van het personeel een beetje fatsoenlijk Engels, waardoor we maar iets simpels bestelden. Na een poosje besloten we dat we terug zouden lopen naar het Guest House om daar vast de blog bij te werken en een beetje een plannetje zouden smeden voor de volgende dag. Hier vroegen we de eigenaar naar hoe het nu precies zat met de kransen te water brengen. (we hadden het in de bar ook gevraagd en daar had ze het over twaalf uur..) Deze man sprak gelukkig wel een beetje verstaanbaar Engels. Hij zei dat je in principe de hele avond de kransen tw water en de lampionnen in de lucht kan laten. Het gaat erom dat de je hierdoor afstand doet van alle slechte dingen, letterlijk van je af zet, waardoor de goede dingen naar je toe kunnen komen. Deze gedachte vonden we eigenlijk wel heel mooi en daarom hebben ook wij een krans gekocht en te water gelaten.

In het restaurantje werd inmiddels ook muziek gespeeld en hing een gezellige sfeer. Aan een ander tafeltje zaten twee meiden al de hele avond gezellig te kletsen. We trokken de stoute schoenen aan en vroegen of we erbij mochten zitten. Een begin van een gezellige avond! De meiden Clarice, 19, en Liz, 31 hadden elkaar een paar dagen geleden ontmoet bij de douane van Bangkok en waren sindsdien met elkaar opgetrokken! Beide kwamen uit Engeland en waren helemaal fan van het reizen. Na een tijdje kwam het gesprek op Australië tijdens kerst en oud en nieuw. Liz vertelde dat ze een vriendin had die bij Central Point (?) werkte in Sydney wat een prachtig uitzicht bood over de stad. Als we wilden, kon ze wel aan die vriendin vragen of ze een tafel wilde reserveren voor oudjaarsavond?! JA natuurlijk! Ze zou contact opnemen en zou het ons laten weten.. Het was inmiddels al twee uur 's nachts en de eigenaar kwam naar ons toe om te zeggen dat we nu toch echt moesten gaan. Oepsie! Clarice en Liz zouden de volgende dag weer verder gaan naar Ko Samui, dus we zullen ze waarschijnlijk niet meer zien. Desalniettemin was het een super gezellige avond, dit is wat reizen toch wel heel erg leuk maakt!

De volgende ochtend besloten we dat we een fiets zouden huren en de stad zouden gaan ontdekken. We hadden de wekker op acht uur gezet, maar aangezien het nogal laat geworden was de vorige avond, werd het uiteindelijk half tien... We bedachten dat we hier ook nog wel een nachtje konden blijven slapen. Voor slechts 50 baht hadden we fietsen gehuurd bij een tentje om de hoek. Met de kaart in de hand gingen we op pad. De stad staat vol met ruïnes van tempels in alle soorten en maten. Sommige waren niet meer dan een omgevallen muurtje en andere hadden nog complete torens. Toen we aankwamen bij de Wat Mahatat, een echte toeristentrekpleister, begaf de trapper van Ash d'r fiets het. Letterlijk, die viel er gewoon af. Daar was niet meer mee te fietsen. Nou ja, eerst maar even de verwoeste tempel bekijken. Met de audiotour als een stel dummies naar binnen om een beetje naar een stel stenen kijken. Maar het was wel een stuk leuker, omdat we hierdoor veel meer beeld kregen bij hoe de tempels er vroeger bij hebben gestaan, hoe de mensen er toen leefden en wat voor invloed dat heeft gehad op de huidige cultuur.

Na een ritje waarbij Bas Ash genoodzaakt moest voortslepen vanwege de kapotte trapper, hebben we gelukkig zonder problemen de fiets kunnen omwisselen en weer verder gegaan. Echter hadden we in die tijd ook besloten, dat we op deze manier wel heel snel door het stadje heen gingen. We hadden een groot deel al gezien. We besloten dus om toch maar de spullen te pakken en later alsnog een stukje verder te rijden. Maar eerst nog het tweede deel van de audio tour door een andere tempel. Lekker racen op de fietsjes dwars door het stadje. Over kruispunten heen, dwars door rood, tegen het verkeer in, op de fiets maakt het allemaal niet uit. Het fietst wel ideaal eigenlijk! Je hoeft niet te wachten in de rij voor het stoplicht, want je gaat er gewoon langs, evenals met plotselinge blokkades op de weg en het is een prima manier om een beetje vitamine D binnen te krijgen en een work out te genieten terwijl je de stad bekijkt. En een work out is het! Niet alleen vanwege de inspanning in de onwijze hitte, maar ook heuvel op, heuvel af en een fiets waar je eigenlijk als Nederlander een maatje te groot voor bent.

Al met al hebben we heel wat tempels en bouwvallen gezien en liep het water wat we aan de ene kant dronken er aan alle kanten net zo hard weer uit.. Aan het eind van zo'n tocht, merk je eigenlijk waarom veel mensen met mondkapjes rijden. Je hele lichaam is niet alleen nat van het zweet, maar ook vies van het stof, de stukjes zand en andere dingen die opkomen door het rijden en de uitlaatgassen van de voertuigen.

We reden door verder naar het Noorden. Na een beetje research hadden we weer een leuke plek om te slapen op het oog. Greenway Little River, een hostel met diverse activiteiten, leuke recensies en een zwembad. Jammer genoeg hadden we opnieuw moeite met het vinden van het adres en waren we al snel weer zo gefrustreerd dat we wel weer op zoek zouden gaan naar iets anders. Moeten die hostels maar een routebeschrijving op hun site zetten of zo!

We hebben een hotelletje opgezocht in Nakhon Sawan, wat op internet zo'n 450 baht zou kosten. Eenmaal aan de balie konden we een kamer krijgen voor 600 baht, met een computer en tv. Beide hebben we echter niet nodig, dus dan konden we net zo goed een goedkopere kamer nemen, die deze niet had. Dus werd het een kamer aan de overkant, (verder precies dezelfde inrichting, alleen iets oudere badkamer) voor 380 baht. Zo gaat het goed met het budget!

Voor de verandering hadden we geen zin in Thai food, en gingen we op zoek naar ergens waar we iets van een lekkere hamburger of pizza konden eten. Het werd het laatste, in een grote mall vlakbij het hotel. Hier konden we ook een filmpje pakken, dus even (een poging tot) informatie gevraagd. Maar voor zover zij ons en wij hen begrepen, draaiden er alleen films die of Thais gesproken werden, of met een Thaise Voiceover, dus dat had niet zo veel zin. Aan de andere kant van de bioscoop was een bowlinghal. Dat is ook wel een keer leuk. Bovendien stond er een pooltafel. Leuk! Vooral leuk omdat Ash alles won! Oke, toegegeven, het laatste potje pool had Bas gewonnen.. Eerlijk is eerlijk..

Morgen rijden we verder naar Mae Sot. Hier in de omgeving schijnt voldoende te doen te zijn, en we zijn al vlakbij Chiang Mai! De kilometers schieten aardig op zo!

xx Bash