Bas' B-day, Koala Spotting & the Great Ocean Road

Nadat we Sophie hadden gevonden en verrast, vermaakten we ons op het strand waar de zon heerlijk scheen aan de blauwe lucht, de honden achter ballen en takken aanrenden en Sophie hard aan het werk was om twee studenten les te geven in Kitesurfen. Ze was waarschijnlijk de rest van de dag vrij, dus we wachtten wel even.

Omdat later bleek dat er nog een les achteraan kwam, verkasten we naar de strandtent verderop waar we eindelijk weer wifi hadden en eindelijk weer eens foto's en video's konden uploaden. Helaas voor ons was Soof helaas nog niet klaar, dus gingen we vast naar haar huis. Daar namen we lekker een douche, deden even boodschappen samen met de Indiaanse versie van Mister Bean, Vinny de huisgenoot, en begonnen met koken. Als Soof dan thuis was, konden we gelijk lekker aan tafel. We waren goed en wel begonnen toen Soof belde dat we onmiddelijk moesten stoppen met koken, want ze zou ons trakteren op een etentje als kadootje voor Bas zijn verjaardag. Dus de spullen gingen weer terug de koelkast in en op de fiets (met helm op) reden we door St. Kilda, de wijk waar Sophie in woont.

De volgende ochtend waren we een beetje verbaasd dat Sophie er niet was. We zouden met een aantal vrienden van haar gaan surfen en naar het strand gaan. Maar toen we eenmaal bezig waren met een ontbijtje, kwam Sophie ineens binnen met een taart en kaarsjes! Bas is jarig!!!

In de tussentijd was er een vriendin van Sophie binnen gekomen en even later nog een vriend. Twee andere vrienden werden opgehaald en in een colonne van drie auto's reden we uiteindelijk naar de Morning Peninsula, een schiereiland ten zuiden van Melbourne. Het was de hele weg rotweer, het kwam met bakken uit de hemel, maar dankzij de wetsuits die Soof voor ons had geregeld, konden we toch zwemmen. De rest nam hun surfplanken mee en gingen het water op. Wij bleven vrij dicht bij de kust in de golven hangen. Het regende nog steeds, maar als je in het water ligt ben je toch al nat.

Ash en een vriendin van Soof, Charlie, waren terug gelopen naar de auto's en Charlie bleef daar, terwijl Ash terug liep naar het strand. In de tussentijd was Bas ook terug gelopen naar de auto, alleen via een ander pad, dus we waren elkaar misgelopen. Ash dacht dat Bas wel terug zou komen, en Bas dacht dat Ash wel terug zou komen wat dus resulteerde in dat Bas koffie stond te maken voor Charlie en Ash een mini lesje op de surfplank liggen kreeg van Soof. Wat nog behoorlijk moeilijk en vermoeiend is!

Na toch wel een beetje verkleumd van het strand te komen, gingen we naar de Hot Springs, een Well Being Centre met natuurlijke warme bronnen. Heerlijk even relaxen (alsof we dat nog niet genoeg doen haha!). Het verbaasde ons echter wel dat de groep eerst een aantal jointjes moesten roken om te kunnen ontspannen in een ontspanningscentrum?! Ach, ieder z'n ding. Eenmaal in de spa viel het groepje al snel uit elkaar in kleinere groepjes. Na een poosje waren we er wel klaar mee. Het was druk, vol met Aziaten, kinderen en schreeuwende Australiërs en we hadden trek. We deelden een pizza en besloten de rest te zoeken om te vertellen dat we terug naar de stad gingen. Toen we Sophie en Charlie tegen kwamen, vroeg deze laatste of ze met ons mee terug mocht rijden, omdat de rest nog wilde blijven en ze anders Sophie's auto moest lenen. Tuurlijk, geen probleem. Alleen een beetje jammer dat ze te stoned was om een normaal gesprek te voeren en alles wat ze zei, halverwege werd afgebroken omdat ze ineens als een zombie naar buiten zat te staren...

Nadat we Charlie afgezet hadden, waren we terug in het huis van Sophie waar we een heerlijk verjaardagsmaal voor Bas gingen bereiden. Spaghetti! En een salade met alles erop en eraan, twee soorten sla, rood uitje, tomaatje, komkommer, gekookt eitje, en natuurlijk een lekkere dressing. Dit samen met een wijntje, onder het genot van een zwoel muziekje en een kaarsje aan en we hadden een heerlijke avond samen. Daarna nog een toetje van onze eigengemaakte aardbeienyoghurt en we konden voldaan ons bedje in.

De dag erna hebben we St. Kilda een beetje ontdekt. We liepen naar het strand waar Sophie alweer druk aan het werk was. We planden onze eerste kitesurfles in voor de volgende dag en lieten Soof verder met rust. Vlakbij het strand is Luna Park, een pretpark dat net even anders werkt dan dat wij gewend zijn. Je betaalt namelijk geen entree, maar een bepaald bedrag per ritje of een bepaald bedrag voor een unlimited rittenkaart. We liepen naar binnen en kwamen uit bij de speelhal en de kermis speelhal. Daar kon je voor 12 dollar drie spelletjes doen, en Bas zou wel weer iets moois gaan winnen voor Ash! We begonnen met een gokspelletje waarbij je Ping Pong ballen in de mond van een houten acrobaat stopt, die daarna een aantal punten waard is. Gelukkig voor ons was het Altijd Prijs, want we hadden helemaal niks. En zo kwamen we aan Kickkie! Een miniversie van onze Kick-ker!

Daarna bij het melkbussen gooien, misten we alle drie de ballen en mochten we opnieuw een troostprijs uitzoeken, dit keer werd het een slijmerige kikker die je op een raam kan plakken (die dus nu op het zijraampje van Peggy zit) en bij het laatste spel moesten we een ballon kapot gooien met een dartpijltje waarmee we een groene pluchen peer wonnen, die wel groen was maar geen kikker omdat er geen kikkers meer tussen de troostprijsjes zaten...

Daarna hebben we nog wat geld in de grijpmachines gegooid en toch stiekem de hoop gehad om daar een leuke minionknuffel of GoPro camera uit te trekken, maar helaas...

We hadden wel weer genoeg gedaan en gingen op zoek naar een travelagency of toerist info, die ons hopelijk wat advies kan geven welke bijzonderheden er in de omgeving zijn en wat een goede richting zou zijn om heen te gaan na Melbourne. Dat we de Great Ocean Road wilden gaan doen was al zeker, maar waar we zouden stoppen nog niet. De dame adviseerden een aantal plaatsen, leuke activiteiten en andere leuke dingen en gaf het boek met tours aan ons mee. Dat was nog eens handig, alle dingen op een rij en voor het uitkiezen. We hoopten een beetje dat er iets bestond als een tour met eigen campervans, maar dat kenden ze helaas niet bij die Travelagency. We hadden iets dergelijks online gevonden, maar we vertrouwden die site niet helemaal, vandar dat we naar een reisbureau gingen.

Met een hoop informatie en tips op zak, liepen we terug naar Sophie d'r huis. Daar zetten we alles nog even op een rijtje en bedachten wat we allemaal wilden doen. We gingen in ieder geval via de Great Ocean Road, via het Grampions National Park richting Adelaide. Daar nog zo'n 750 km vandaan bevindt zich Port Lincoln, waar je in de oceaan (in een kooi) met wilde witte haaien kan zwemmen! Dat zou echt super gaaf zijn! Alleen het nadeel was dat de boten altijd om 6.15u 's morgens vertrekken, dus je moet een dag eerder aankomen en het ruim 1500 km heen en terug extra rijden is. Het grapje zelf kost ongeveer 500 dollar per persoon, plus minimaal 4 tanken benzine en neemt minimaal drie dagen in beslag om weer terug bij Adelaide te zijn wat nog ruim 2000 kilometer terug naar Sydney is en we vanaf dit moment nog maar twee weken hebben om dat alles te doen. Dus na veel wikken en wegen besloten we dat dus maar, met pijn in ons hart, te laten schieten. Ons eerste plan om ook nog een paar dagen naar het eiland Tasmanië te gaan hebben we ook van de tafel geveegd omdat de veerboot retour minimaal 1000 dollar kost en ze zeggen dat Tasmanië een verkleinde versie van Nieuw Zeeland is en we daar toch nog heen gaan.

In plaats daarvan gaan we naar Kangaroo Island, een eiland ten zuiden van Adelaide, waar de ferry "slechts" 350 dollar retour kost en het eiland bekend is vanwege de diverse wildlife die er is. O.a. zeeleeuwen en zeehonden, pinguins (!), wombats, koala's en natuurlijk kangaroes. Dat willen we natuurlijk wel eens nader bekijken!

We gingen nog even boodschappen doen en toen we terug kwamen was Sophie ineens thuis. Ze had ons eerder laten weten dat ze niet thuis zou komen die avond, omdat ze gelijk door zou gaan naar een vriendin. Aan haar gezicht te zien was er iets gebeurd en we hadden gelijk. Er was een ongeluk gebeurd op haar werk.

De wind was sterker en ruiger geworden en had de grens van 27 knopen bereikt. Die snelheid is de maximale snelheid waarin de kitesurfschool les mag geven. Sophie was op dat moment verantwoordelijk en had alle instructeurs uit het water gehaald, behalve één. Hij vond dat ze nog wel door konden en zou het bij uitleggen houden. Dus de student zou de kite niet vasthouden, alleen voorbeelden zien. Echter toen Sophie zich had omgedraaid, had de student dus wel de kite van de instructeur gekregen en de wind was zo sterk dat de man was opgetild en met een rotsmak in het ondiepe water werd gegooid, waar hij met zijn hoofd als eerste de impact maakte. De man werd door een aantal omstanders met behulp van een surfplank uit het water gehaald, terwijl Sophie de ambulance belde. Er kwam bloed uit zijn mond, hij had pijn bij zijn heupen en kon zijn benen niet meer voelen, grote kans dat de man zijn rug gebroken had en in een rolstoel terecht zou komen. En omdat Sophie op dat moment de eindverantwoordelijke was, moest zij de vrouw van de man op de hoogte stellen, de rapporten en papieren moest opmaken en de rest van de mensen moest opvangen. Best een heftige avond dus! Sophie was helemaal uitgeteld. Ze moest alles nog met haar managers bespreken dus ze was alweer gauw op pad. Door de omstandigheden had haar baas haar de volgende dag vrij gegeven, maar ze had in de ochtend eerst een eigen kite surf examen en wilde ons per se lesgeven, dus ze zou toch aanwezig zijn.

Toen wij wakker werden, was Sophie al weg. Wij maakten rustig een ontbijtje en ontvingen in de tussentijd een berichtje of onze les een uurtje uitgesteld kon worden, omdat Sophie nog bezig was met haar examen. Geen probleem. We gingen toch wat eerder naar het strand om te kijken hoe Sophie het in het water deed. Het was behoorlijk fris, maar blijkbaar was de wind niet perfect voor kitesurfen, want Soof liet ons weten dat het niet zo lekker ging. Volgens de instructeur van Sophie was het om te surfen niet helemaal ideaal, maar voor beginners om te leren hoe om te gaan met de kite wel. We zouden nu om 12u onze les krijgen, dus we gingen vast terug naar de trailer. Ze zou er zo wel aankomen.
Echter na een half uur waren ze nog steeds op het strand, dus we besloten er naar toe te lopen om te informeren of het nog lang ging duren, want anders konden we het misschien beter verplaatsen of laten vervallen. Dan kon Soof zich volledig op haar examen concentreren en konden wij het centrum gaan ontdekken. We liepen die kant op en zagen Soof in de weer met haar kite over het strand te slepen. We vroegen hoe het ging en we kregen een snauw dat de wind niet goed was en dat haar baan en visa van dit examen afhingen. Oef. Nou sorry, of ze misschien enig idee had of en hoe lang het nog ging duren, want dan konden we daar rekening mee houden (het was inmiddels al bijna 1 uur en we begonnen het wachten en de kou een beetje zat te worden) We kregen opnieuw een snauw dat het nou eenmaal afhankelijk was van de wind en dat ze niet wist hoe lang het nog ging duren. We dachten dat het dus maar handiger was om te annuleren want op deze manier hadden wij er ook geen zin meer in. We kregen een geïrriteerd antwoord dat ze het wel zou gaan vragen aan haar instructeur. Maar na tien minuten stonden we nog steeda te wachten en was ons geduld en onze zin helemaal op. We liepen terug naar de trailer en wilden de les annuleren en ons geld terug krijgen. De dame keek een beetje verbaasd en keek ons voor het eerst echt aan in plaats van te druk te zijn met de laptop en de telefoon. Ze vroeg of we niet met iemand anders wilde, maar ons geduld was op. Toen draaide ze zich om naar het strand en zei dat ze het wel even ging vragen. Konden we weer wachten. Toen kwam Sophie terug en zei dat we op dat moment de les konden hebben en dat haar werk en haar examen nou eenmaal van de wind afhankelijk zijn. En dat begrijpen we heus wel, en we begrijpen ook dat er gister met dat ongeluk en vandaag met het examen veel druk op haar ligt, maar er is totaal geen communicatie over geweest. Er wordt geen contact gezocht om te zeggen dat het wat langer wordt, of voorgesteld dat we een andere instructeur krijgen en als wij contact zoeken om te vragen hoe of wat worden we afgesnauwd of genegeerd. We zitten voor ons gevoel voor jan joker te wachten. Daarbij komen de kleine irritaties van de vorige dagen en we zijn alledrie chagrijnig. Het leek ons dan ook beter om op dat moment afscheid van elkaar te nemen.

We pakten onze spullen, stuurden een bedank smsje en gingen op weg naar de Great Ocean Road. Ach, elk nadeel heeft zijn voordeel, zo hebben we een extra dagje in onze krappe planning...

De Great Ocean Road is fantastisch mooi! We zijn pas zo'n 200 km verder, maar de uitzichten zijn werkelijk schitterend! De helderblauwe zee met de witte schuimkoppen, de hoge kliffen met bovenop de groenste begroeiing en de witte stranden gevuld met surfers en zwemmers, ondanks de frisse wind. We stopten bij een skydive centrum, maar helaas waren de vluchten voor die dag al geweest. Misschien op de terugweg dan maar. In ieder geval staat die activiteit ver bovenaan ons lijstje "To do in Australia!".

Dat de dagen als reiziger vol contrasten kunnen zitten, kwamen we diezelfde middag en avond al achter. Daar waar we die ochtend zo chagrijnig en grumpy waren, veranderde ons humeur op slag toen we de prachtige uitzichten van de Great Ocean Road voor het eerst in de gaten kregen. Wat een heerlijk wilde natuur! De torenhoge kliffen die lijnrecht de zee in lopen, de bossen die op de kliffen groeien, de helder blauwe zee met witte schuimkoppen die uitkwamen op de witte stranden. Op sommige plekken lagen de baaien vol met surfers die hun kick haalden uit de prachtige golven te bedwingen en andere stranden en baaien waren zo goed als onbereikbaar voor mensen en waren dus helemaal leeg en aan hun lot overgelaten.

We hadden een campingplek opgezocht waar we lekker gratis konden verblijven en hadden net ons kookstelletje te voorschijn gehaald om te gaan koken, toen er een drietal auto's aan kwam rijden vol met gasten van onze leeftijd. Al snel raakten we aan de praat en werd de dag alleen maar beter. Met de totale groep (14 met ons erbij) met mensen uit allerlei delen uit de wereld, Duitsland, Frankrijk, Engeland, Canada, Zweden en Nederland was het een heerlijk gemixt zooitje en hebben we een super gezellige avond rond een kampvuur gehad. Tegen de tijd dat we naar bed gingen waren onze handen plakkerig van het marshmallows roosteren, voelden onze wangen roodgloeiend en waren de rest van onze ledematen verkleumd door de kou van de heldere nacht. En net toen we terug liepen naar Peggy, zag Bas iets glinsteren in de boom, de oogjes van een KOALA! Het beestje zat rustig te smikkelen van de blaadjes en zag er zo schattig uit! De pluisoortjes, het dikke kontje op de takjes en de langzame bewegingen, wat een scheetje!

De volgende ochtend werden we heerlijk uitgerust wakker, we hadden allebei als babies geslapen. Samen met de groep reden we naar de Otway Fly en Tree Top Trial. Daar kon je of de Zipline tour doen, waardoor je tussen de bomen door zweeft aan een ijzeren kabel, of je kon de wandeling doen door het bos. Wij kozen natuurlijk voor het eerste! De groep vond het te duur en bewaarde hun geld liever voor een helicoptervlucht over de Twelve Apostles. Fair enough, maar wij gingen lekker ziplinen!

En het was super leuk! Tot we 30 meter boven de grond, slinger je over lijnen tot wel 120 meter lang! Whoooooeeeeeii!

Aangezien de groep de wandeling ging doen, en deze korter duurde dan de zipline tour, hadden we al afscheid genomen. Toch vonden we nog een briefje onder de ruitenwisser waar ze hun telefoonnummers hadden opgeschreven, zodat we wellicht nog ergens konden afspreken!

We reden door over de Great Ocean Road en stopten bij een Look Out Point, Gibson Steps. Een punt wat uitkeek op een enorme klif, een strand en opnieuw prachtige golven. En bussen voor Aziaten. We misten ze al een beetje!

Een stukje verder waren de o zo bekende Twaalf Apostelen. Deze groep enorme stenen in het water zijn één van de hoogtepunten aan de GOR en ook hier geen gebrek aan Aziaten. We konden er wel weer om lachen, ze maakten hun vooroordelen toch weer helemaal waar. De grote bussen stopten, de groep met enorme camera's kwam eruit, nam de meest gekke poses aan voor de main spots en gingen weer terug de bus in... Op de look out van de Twaalf Apostelen waaide het als een malle! Je hoefde bijna niet zelf te lopen, de wind hielp je graag een handje. Maar wat een uitzicht!

Via de GOR gingen we op zoek naar een nieuwe plek om gratis te camperen. Echter omdat de GOR zo populair is, zijn er eigenlijk geen gratis plekken, dus gingen we iets verder landinwaarts staan. Een prima rustig plekje waar we de allerlekkerste pannenkoeken met spek en kaas bakten en één van de beste (lees slechtste) films keken die we ooit hadden gezien, The Fugetives Run met David Hasselhoff!

xx Bash