Some catching up...

Na Cowra reden we verder door naar het Zuiden. We hadden weer een mooi plekje uitgezocht om te gaan staan, maar daar moesten we er eerst nog heen rijden. De landschappen zijn eindeloos, we reden van de bergen naar de maïsvelden, naar de savanne en weer terug de bergen in. We reden ook dwars door een gebied wat bekend stond als "the stonefruit area" en waar kilometertuitslange boomgaarden stonden. Het is nu het seizoen van de kers, dus we konden natuurlijk niet nalaten om even ergens een pondje te scoren.

We kwamen langs het stadje Junee, waar een bordje stond voor de Chocolate and Licorice Factory. Ook daar moesten we natuurlijk even een kijkje nemen. Van de buitenkant zag het gebouw er niet uit. IJzeren golfplaten die het twee verdiepingen hoge gebouw omhulsden, het tuintje erom heen was wel erg gezellig. Een paar druivenboompjes, ouderwetse stoeltjes en ijzeren tafeltjes en zodra je binnen kwam, ging je gelijk ongeveer 50 jaar terug in de tijd. Voor vijf dollar per persoon konden we een tourtje doen, wat we natuurlijk deden.

De jongedame nam ons mee de fabrieksruimte in, die op het eerste gezicht net zo ouderwets leek als het restaurant gedeelte, totdat je goed naar de machines ging kijken. De machines waren allemaal zo goed als geautomatiseerd en waren druk bezig met het fabriceren van dropjes. De hoofd ingrediënten van deze dropsoorten waren in ieder geval bloem, suiker, water en het speciale dropplantje. Daarnaast maakten ze allerlei varianten met bijvoorbeeld framboos, hazelnoot, banaan, amandel dan wel of niet in chocolade gecoat. Het coaten gebeurde op twee manieren. De grotere noten en dropjes werden in de automatische machine gedaan, de kleinere en fijnere producten werden in een kleinere koperen roterende bak gedaan, waar ze handmatig de chocola over de producten heen goten.

Na de rondleiding in de fabrieksruimte, was het tijd voor een spelletje vond de gids. Verticaal dropbowlen! Dat hield in dat je een bal van drop door een verticale schacht moest gooien, waar onderaan vijf pins stonden die je partner dan moest vangen. Dat was grappig! Met de verschillende families die ook met het tourtje mee waren gegaan, hadden we een heuse competitie opgezet. Al kwam het er meer op neer dat iedereen voor elkaar juichte als het lukte en opbouwende kritiek gaf als het niet lukte. Uiteindelijk kreeg iedereen een prijsje, waarbij wij de prijs wonnen voor het koppel wat het enthousiast reageerde op onze behaalde score (Bas gooide en Ash ving een pin, waarna we een dramatische High Five lieten zien). Andere prijzen waren bijvoorbeeld voor de vader die zijn dochter aan de kant duwde om de pins te kunnen vangen, een vrouw met een baby in een draagzak die het voor elkaar kreeg om twee pins te vangen en drie kindjes die zo enthousiast aan het gooien waren geweest dat we meerdere keren dekking moesten zoeken voor de bal eindelijk in de schacht terecht kwam.

Uiteindelijk was het een zeer vermakelijke stop geweest waar we ook nog eens de heerlijke, in een dikke laag witte chocolade gecoatte, frambozendropjes hadden gescoord, die we heel zuinig per keer 1 dropje opeten om er maar zo lang mogelijk van te kunnen genieten.

We reden door naar Oura, waar we de campingplek aan de rivier hadden gespot in het grote boek. Het was nog redelijk vroeg op de dag, maar we vonden dat we wel een middagje vrij hadden verdiend. De plek was zeker niet onbekend, want behalve diverse andere kampeerders, waren er ook een hoop hondenbezitters die hun viervoeters maar al te graag lieten afkoelen bij deze rivier. En als hondjes daar konden zwemmen, dan konden wij dat ook! Het was opnieuw plakkerig en drukkend warm vandaag. Dus de afkoeling was meer dan welkom.

De rest van de dag hebben we dus heerlijk gerelaxed en niets bijzonders gedaan. De plek was heerlijk en er waren behoorlijk wat vogels die dat ook vonden. En niet zo maar vogels, maar onder andere (misschien wel 100) kakatoe's, papegaaien en een vreemde soort eend woonden in de bomen rond de rivier. En een herrie dat die beesten maken! En zo gaaf, het waren er zóveel! Wij kennen die vogels eigenlijk alleen maar van de dierentuinen en hier leven ze gewoon in het wild.

Rond een uurtje of zeven sloeg het weer ineens om. De donkere wolken dreven over ons heen en we hoorden de donder al in de verte. Het begon harder en harder te waaien en we schuilden in de wagen. Totdat we ineens een gekraak hoorden en achter ons een tak zo dik als een jonge boom was afgebroken en nog geen tien meter van de auto was afgevallen. Dat was freaky, vooral omdat de donder over was gedreven en niet zo dichtbij was geweest en daarnaast omdat de dikke tak kerngezond leek te zijn en zeker niet rot.

De volgende dag reden we eerst naar Tumbarumba, omdat het grappig klonk. En ondanks dat het grappig klonk, was het niet meer dan alle andere dorpjes en stadjes waren we doorheen gereden waren. De dorpjes hier in het binnenland zijn pitoresk, zien er erg gezellig uit en zijn allemaal hetzelfde opgebouwd. Er is één hoofdstraat met wat winkels, in het midden staat een grote klok en de woonhuizen staan in blokken om de hoofdstraat heen. De wegen zijn breder dan de snelwegen en iedereen houdt zich aan de snelheid, je wordt eigenlijk vanzelf vrolijk als je door deze dorpjes heen rijdt..

We stopten bij een Visitors Centre om ons te laten adviseren over welke weg we het best konden nemen om een mooi stuk van de Snowy Mountains te kunnen zien. Aangezien we afgesproken hadden dat we donderdagavond in Canberra zouden zijn, waar we Adam en Karly (weten jullie nog? Op één van onze eerste dagen in Phuket hadden we een stel Ozzies ontmoet in Nikki Beach?!) zouden ontmoeten, om dan het weekend aan de kust door te brengen met de jetski's! En we hadden nu dus nog twee dagen te gaan.

Het oude dametje had ons een mooie route aangegeven en had ons tevens wat mooie plekjes laten zien op de kaart waar je mooie wandelingen kon maken. Maar eerst maakten we een tussenstop bij Paddy's River Walls, een waterval een stuk verderop voor lunch en nog maar een duik in het frisse water. Deze plek hadden we op aanraden van één van de hondeneigenaren de dag ervoor bezocht en het was inderdaad een plaatje!

Na de lunch en een verfrissende duik reden we verder naar de Three Mile Dam, een schijnbaar populaire campingplek, want er stonden zeker 10-15 andere campers, caravans, tenten en vouwwagens. We zochten een plekje uit bij een barbecue en kampvuur plek, want we hadden lekker sateetjes gehaald. Eerst maar hout verzamelen. Omdat het zo'n populaire campingplek was, was het meeste losse hout al verzameld en verbruikt. Er lagen bij verschillende vuurplekken nog wel wat aangebrande stukken hout dat we konden gebruiken en met een beetje hulp van een aantal lucifers en wat twijgjes hadden we al snel een mooi vuurtje. Salade gemaakt, hashbrowns gebakken, sateetjes gegrild en een heerlijk avondmaal was alweer bereid.

Na het avondmaal hadden we de overburen uitgenodigd om bij ons vuurtje te komen zitten en het oudere koppel uit Queensland vond het wel gezellig. Na een poosje kwamen ook de andere buren, een familie met een zoon uit Melbourne, kijken en werd het een heel gezellig avondje.

De volgende dag was de familie al druk bezig met pakken, maar het oudere koppel bleef nog voor een extra nachtje. Wij besloten de Gold Seekers Track te gaan doen, een wandelroute die vlakbij de Camp area begon. Het was maar een korte route, ongeveer 3 kilometer en toch stond er op het bordje dat het ongeveer 2 uur zou duren. Wauw, dat geloofden we niet. En inderdaad na een half uurtje lopen, kwam het einde alweer in zicht, dus besloten we de afslaande route in te gaan naar Mount Selwyn. Onderweg zagen we een stel wilde paarden, wat oude restanten van goudmijnen en vooral veel irritante vliegen die rond onze hoofden bleven zweven. Het was heerlijk rustig en niemand in de wijde omgeving te bekennen. Mount Selwyn is normaal een bekend skigebied in de winter, maar aangezien het nu hartje zomer is en natuurlijk geen sneeuw ligt, is het uitgestorven! Via de weg liepen we terug naar Peggy en uiteindelijk hebben we een mooie wandeling van zo'n acht kilometertjes gemaakt, een mooie ochtendgymnastiek.

We namen afscheid van de buurtjes, stapten de auto in en gingen op weg naar Canberra. We hadden het adres ontvangen, samen met de boodschap dat de deur gewoon open was en we zo naar binnen konden. Toen we een ruime twee uur later in de buitenwijk van Canberra aankwamen, schrokken we een beetje. Het huis zag er als enige uit de buurt een beetje rommelig uit. Voor de deur stonden twee pick up trucks, vol met bouwmaterialen, voor de garage lagen allerlei dingen, in de voortuin stond een tv en de afvalcontainer stond midden op het pad. Okee.. We reden nog een rondje, maar dit was toch echt het goede adres. We stopten voor de deur en op dat moment kwam Adam naar buiten gelopen. Hij was even thuisgekomen om nog snel wat dingen op te ruimen zei hij. Hij liet ons binnen en stormde vijf minuten later de deur weer uit omdat hij terug naar zijn werk moest. We waren alleen. In een vreemd huis. Bij soort van vreemde mensen. Dat werd een ontdekkingstocht! Als eerste kwamen we Jessie tegen, de speelse en energieke pup van een half jaar oud. Echt een schatje, maar onwijs druk. De woonkamer was redelijk schoon, alleen lagen her en der wat kledingstukken verspreid en was de keuken duidelijk niet opgeruimd na het koken. De afwasmachine stond aan en aan de tijd te zien, had Adam dat enkele minuten voor wij binnen waren aangezet. De masterbedroom zag er ook redelijk uit, behalve opnieuw overal kledingstukken. De andere slaapkamer leek alsof er een bom was ontploft. Het washok was een grote bende aan kleding en ander wasgoed en de tweede badkamer was één van de smerigste die we ooit hadden gezien. In de studeerkamer was een tweede bom ontploft met papier overal en in de garage moet je haasje over spelen over de spullen die er staan om er door heen te komen. Wauw. Je kon wel merken dat Karly al een paar weken niet thuis was gekomen. Zij en Adam wonen samen met Karly's broer Mark.

We keken elkaar aan en dachten allebei hetzelfde. Zo gaat ons huis er in ieder geval nooit uitzien! We begonnen eerst maar met de keuken een beetje opruimen. We hadden nog een uur of drie te gaan voordat Adam weer thuis zou komen, en we moesten iets doen om ons te vermaken. We wilden eigenlijk best graag een douche nemen, maar vonden het een beetje raar om de Masterbedroom badkamer te gebruiken. Daarom zat er maar één ding op, op zoek naar de schoonmaakmiddelen en schoonmaken maar! Er was hier in geen tijden meer schoongemaakt! De wasbak zat vol met kleine haartjes van het scheren en een laag van sopresten, de spiegel was amper door heen te kijken, in het bad lagen zeker drie verschillende soorten dode insecten om nog maar niet te spreken van de dikke laag aanslag, schimmel en kalk in de douche. Bah. Nadat we klaar waren, waren de tegels weer wit in plaats van geel/bruin, kon je jezelf weer zien in de spiegel en was de badkamer weer begaanbaar. Nu konden we tenminste douchen. En terwijl Bas stond te douchen, veegde Ash de achtertuin nog even aan, waar Jessie het haar dagtaak had gemaakt om de tuinkussens in zo klein mogelijke stukjes te scheuren.

Nadat we gedoucht hadden, kwam Mark binnen, de broer van Karly. Hij keek om zich heen en was helemaal verbaasd. Toen hij die ochtend weg was gegaan was het nog een bende geweest.. Nou ja, we liepen even naar de supermarkt voor wat te drinken en terwijl we terugliepen kwam Adam aangereden. Ook hij was verbaasd om wat hij zag. Nou ja, als onze dank voor het gebruiken van zijn huis zullen we maar zeggen. We gingen uiteten bij Siren, een restaurant in het centrum van Canberra, met de broers van Adam, Mark en Adam zelf. Karly zat aan de kust bij haar ouders om daar te werken want ze was onlangs haar baan verloren in Canberra. Daarom was het huis ook zo'n bende, want Karly maakt normaal de boel schoon, maar die was er al een paar weken niet geweest.

En omdat Karly er niet was, wilde Adam dat wij in de masterbedroom zouden slapen en dat hij de logeerkamer zou pakken. Daar zeiden we natuurlijk geen nee tegen! De volgende ochtend moest Adam gewoon werken, het was immers vrijdag, een gewone werkdag. Wij zouden onze was doen en daarna lekker zelf Canberra ontdekken. En terwijl onze was in de wasmachine en droger zat, keken we lekker Finding Nemo en kon Bas eindelijk weer eens zijn overhemden strijken.

Daarna gingen we Canberra in, we wilden in ieder geval het War Memorial Museum in, waar we weer een hele andere kant van de diverse oorlogen konden aanschouwen. We hadden gehoord dat de hele gallerij over de eerste wereldoorlog was vernieuwd en eerlijk is eerlijk, het is één van de mooiste tentoonstellingen die we ooit hebben gezien. Behalve de standaard schilderijen en objecten met bordjes erbij, waren er levensgrote 3D landschappen nagebootst waardoor de sfeer direct voelbaar was en in plaats van de suffe bordjes waren er overal touchscreens geplaatst zodat je tussen de voorwerpen kon scrollen en kon kiezen waar je meer over wilde weten. Behalve de nieuwe gallerij was ook de Tweede Wereldoorlog getoond, maar ook een gallerij met alle vliegtuigen, vredesmissies en andere legeractiviteiten die de afgelopen jaren waren voorgevallen in de Australische geschiedenis. Rond een uurtje of vijf werden we vriendelijk verzocht om naar de main area te komen, waar de sluitingsceremonie plaats zou vinden. In alle oorlogen hebben ruim 102.000 soldaten de dood gevonden en elke dag wordt één van deze soldaten herdacht en geëerd, waarbij de familie van die soldaat ook aanwezig is. Heel indrukwekkend. En voorlopig zijn ze dus nog niet klaar!

Na de ceremonie gingen we door naar de Telstra Tower, een sky bar die uitzicht bood over de hele stad. Voor we daar heen gingen, reden we nog even langs het Parliament House, prachtig, en de heuvel op. Het weer was inmiddels flink veranderd en het kwam met bakken uit de hemel vallen. Maarja, we wilden toch wel even naar boven toe. En een klein voordeel, we hoefden geen entree te betalen vanwege het slechte weer. Het uitzicht was dan ook niet zo mooi als gehoopt, maar toch.

Het was alweer avond aan het worden, dus Adam en Mark zullen wel weer thuis zijn inmiddels. Dat was ook zo en we gingen op nieuw uiteten. Alleen echt uit eten was het niet, we gingen een kroeg in en hadden zeker één portie calamari en één portie frites voor ons zessen. Nou ja ach. Het was een gezellige avond waarbij we de AsianCup Australië tegen Kuwait keken (3-1!!) en daarna doorgingen naar een andere kroeg, waarna Adam terug naar huis ging, vervolgens naar een club waar we Alex (de broer van Adam) "verloren" aan andere vrienden, een gay bar waar we nog een stel verloren en we uiteindelijk weer terug gingen naar de eerste club en daar met Mark overbleven en een feestje bouwden.

Het was alweer zaterdag. De tijd vloog! We hadden onze spullen gepakt, nog even gedoucht en met Adam afgesproken dat we na een ontbijtje samen zouden vertrekken naar de kust, naar Karly. Echter toen we klaar om te gaan waren, was Adam nergens te bekennen. We hadden hem al diverse berichtjes gestuurd via facebook, maar geen reactie. Mark lag nog in coma, dus die konden we ook niet zo maar wakker maken. Ruim een uur later waren we het zat. We maakten Mark wakker die Adam voor ons belde, die ineens bij een vriend verderop zat. Mark zei dat we gewoon weg moesten gaan, en Adam moesten laten stikken. We gaven hem nog tien minuten en besloten toen weg te gaan. Dan maar niet naar Karly, dan maar gelijk richting Melbourne. En op het moment dat we de straat uitrijden, komt Adam aanrijden. Op de valreep zullen we het maar noemen. Na even duidelijk gemaakt te hebben dat we het niet echt waardeerden hoe het was gelopen, besloten we om maar gewoon weer gezellig te doen.

Twee uurtjes later kwamen we aan in Batemans Bay, waar Karly haar ouders woonden en waar Karly een tijdelijk baantje had bemachtigd bij the Boatshed waar ze the worldfamous fish & chips verkochten. Dat moesten we natuurlijk testen! Verrassing voor Karly en een lekkere maaltijd voor ons. We liepen nog een rondje over de kleine boulevard en door het dorpje om de tijd te doden dat Karly klaar was met werken. We reden naar haar ouders huis waar we kennis maakten met Pete (een typische knorrige man op zn stoel met de benen omhoog terwijl vrouwlief alles regelt, behalve als z'n kleinkinderen in de buurt zijn) en Jenny (een lief vrouwtje die het heerlijk vond om mensen in huis te hebben en ze te verzorgen). En toevallig waren haar zus Lisa, neefje Conner van vier en nichtje Cody van veertien maanden ook aanwezig, dus het was een gezellige drukte.

Na een korte opfrisbeurt gingen we richting het strand. Helaas begon het op weg erheen al een beetje te miezeren, maar dw stranden zagen er fantastisch uit! Diverse baaien met witte stranden en kabbelende golfjes en het beste nog, zonder mensen! Alleen vanwege de miezer was het niet zo lekker om hier te gaan liggen, dus besloot Adam ons op een kangaroe safari te trakteren. En onderweg naar het speciale plekje stonden er al twee heel relaxed aan de kant van de weg te grazen. En toen we bij het veldje aankwamen keken we helemaal onze ogen uit. Een mama (of papa) met twee kleintjes stonden te grazen, minimaal drie andere koppies kwamen boven het gras uit om te kijken wat we aan het doen waren en binnen de korste keren waren we zo goed als omsingeld door minimaal 15-20 kangaroes! We hadden nog een stuk banaan en de schil en zo nieuwsgierig als de beestjes zijn, kwamen ze zo dichtbij dat ze uit onze handen aten en dat we ze voorzichtig over hun koppie konden aaien. Wauw! Alleen papa/mama was nogal beschermend, dus daar bleven we maar ver genoeg uit de buurt. Wat een ervaring! Hoe cool was dat! Helaas begon het harder te regenen, maar dat weerhield ons niet van het bekijken van de diertjes. Hoe elegant en makkelijk ze door het landschap huppen, hoe ze balanceerden met hun staarten en hoe ze met hun klauwtjes het voedsel naar hun mondjes brachten. Echt super gaaf!

We gingen terug naar het huis waar we ons omkleedden om uit eten te gaan met een aantal vrienden van Adam en Karly. Alleen op het moment dat we de auto instapte, voelde Ash zich niet lekker worden. Tegen de tijd dat we bij het restaurant waren, was de misselijkheid zo heftig geworden dat ze naar de wc moest rennen om niet midden op straat over te geven. Daarop besloten we om maar terug te gaan naar het huis en daar lekker het bed in te duiken. Karly bracht ons terug en zorgde ervoor dat we alles hadden wat we maar nodig konden hebben. Een nat washandje voor op het voorhoofd, een emmertje naast het bed, een laptop met diverse films, pijnstillers en flesjes water. Als we iets te eten wilden, hoefden we maar een gil te geven of Jenny zou iets voor ons maken. We werden zo in de watten gelegd dat het bijna ongemakkelijk voelden, dus we waren blij dat de deur dicht ging en we rustig aan konden doen. Bas maakte lekker wat voor zichzelf en Ash deed een tukje. Daarna keken we een filmpje op de laptop en waren beide zo gesloopt dat we direct in slaap vielen. Bas had de laatste paar dagen al wat last van zijn keel, dus ook hij kon wel wat rust gebruiken.

We werden dan ook ruim twaalf uur later pas weer wakker, blijkbaar hadden we het nodig gehad. De luie ochtend werd nog eens extra benadrukt door de regen en ook Adam, Karly en de rest van de familie deden het lekker rustig aan. Tegen het middaguur hadden we onze spullen gepakt, hartelijk bedankt voor de goede zorgen en de gastvrijheid en afscheid genomen. We gingen richting Melbourne!

We moesten bijna 750 km afleggen om in Melbourne te komen en met de heuvelachtige en bochtige wegen hier zou dat zeker zo'n 10 tot 12 uur duren. Daarom besloten we om ergens over de helft te stoppen voor de nacht en de volgende dag door te rijden naar Melbourne. In één van de stadjes voor we wilden stoppen om te overnachten, stond een lifter aan de kant van de weg. En in een fractie van een seconde hadden we besloten dat hij wel een stukje mee kon rijden. Het was de 30 jarige Arek uit Polen die richting Melbourne onderweg was. Hij was bijna heel Australië al doorgekomen met liften en hij had fantastische verhalen te vertellen.

Als hij wilde kon hij bij ons in de buurt overnachten en dan de volgende dag meerijden naar Melbourne, gezellig juist! En aangezien het al donker begon te worden, ging hij graag op dat aanbod in. Bas reed en Ash was navigator (geen goed idee) om de kampingplek die we hadden uitgekozen om die nacht te verblijven. Maar omdat we zo zaten te kletsen met Arek, waren we het hele stadje al voorbij gereden en hadden de campingplek gemist. Nou ja, we hadden nog een back up een klein stukje verder. Nu dan wat beter opletten. Maar helaas ook deze campingplek hadden we gemist. Het was inmiddels al helemaal donker, de wegen zagen er een stuk angstaanjagender uit dan overdag en het was makkelijk om een afslag te missen. Na aangekomen in het miniscule dorpje waar een gratis campingplek zou zijn, konden we het niet vinden en besloten random ergens aan te bellen en het te vragen. De dame wees ons de weg en het bleek een rugbyveld te zijn met een omliggend weggetje met toiletten, barbecues en een speeltuintje. Okee... Nou ja, dit plekje verdiende niet de schoonheidsprijs, maar het was wel weer gratis en we hadden geen zin om nog verder te rijden.

Maandagochtend waren we redelijk vroeg al weer onderweg. Nog maar een kleine 150 kilometer te gaan! De rit ging snel met het gezelschap op de achterbank en voor we het wisten, waren we er al. We hadden Arek afgezet en besloten naar een Mac te gaan om eindelijk wat foto's up te loaden en in de tussentijd te wachten op antwoord van Sophie waar we heen moesten. Alleen de laptop was leeg, er was geen stopcontact beschikbaar, de wifi deed het amper en Sophie had nog geen antwoord gegeven. We besloten op zoek te gaan naar haar werk, waar we misschien aan haar telefoonnummer of adres konden komen, want ze had ons eerder verteld dat ze vrij was vandaag. We hadden haar werkplek gevonden en wilden net naar haar vragen toen ze van achteren aan kwam gelopen en met de meest verbaasde blik aan keek voor we een mega dikke knuffel kregen. Ze had ons nog helemaal niet verwacht, ze had onze berichten nog niet gezien! SURPRISE!

Ze had haar vrije dag geruild omdat we in eerste instantie pas later zouden komen en moest dus de hele dag werken. Wij zaten intussen op het strand en konden stiekem kijken hoe Soof les stond te geven. Ook konden we bij de strandtent eindelijk foto's uploaden en weer een nieuw verhaal posten. Het is wat aan de lange kant dit keer, maar jullie zijn weer helemaal up to date!

xx Bash