Meer Blue Mountains, National Parks en niet één maar twee lekke banden...

De eerst nacht in Peggy zijn we met moeite doorgekomen. Het was warm in de auto en koud erbuiten, we moesten wennen aan het matras en de ruimte, maar vooral om alle geluiden om ons heen. Het zeiltje om de achterkant van de auto heeft drie raampjes van gaas waardoor je dus praktisch in de buitenlucht ligt. Buiten in het bos hoorden we vogels, de wind en weten wij veel wat allemaal nog meer. Het was niet erg comfortabele nacht...

Na een simpel ontbijtje van kiwi en een kopje koffie wat we nog hadden, gingen we richting het westen toen we ineens een bordje tegen kwamen met Kanagra Walls tegenkwamen. Ach, dat konden we wel eens even gaan ontdekken! De weg ernaar toe bleek een bijna 30 kilometer lange onverharde weg te zijn met behoorlijke bochten. Maar aan het begin van de weg stond een "pas op voor wombats" bord, dus we reden sowieso al rustig in de hoop één van deze dieren te kunnen spotten. Helaas zagen we geen wombats, maar wel een Porky Pine ofwel Kidna ofwel mini stekelvarkentje wat leek op een egel en diverse soorten papegaaien! Aan het eind van de lange weg kwamen we bij een campeerplek uit waar het wandelpad verder liep naar het uitkijkpunt. Daar moesten we uiteraard een kijkje gaan nemen!

Het uitzicht was adembenemend en een beetje angstaanjagend tegelijk. Aan de rechterkant waren de Kanagra Walls, hoge bergwanden met diverse kleuren steen en een uitgebreide begroeing bovenop. Voor ons en links van ons waren de enorme heuvelruggen met hoge bomen en in de verte zag je nog meer heuvels en bergen. We stonden op en klif zonder hekje en als je stiekem over het randje keek, kreeg je spontaan hoogtevrees, zo duizelingwekkend hoog dat het was. De kleine salamander die naast ons op de klif kwam zitten en de arend die boven ons hoofd cirkelde maakte het plaatje helemaal compleet.

We liepen terug naar Peggy en de picknickplek waar we de instantnoodles klaarmaakten die we op de laatste dag van ons verblijf in het Wake Up Hostel uit de "free box" uit de keuken hadden gevist (net als een pakje boter, olijfolie, pastasaus, bakboter, spaghetti, cheddar cheese en aanmaaklimonade.) Tja, als mensen uitchecken en hun spullen in de koelkasten laten liggen, dan wordt het in de "free box" gelegd voor anderen. Dikke prima, was voor ons zeker twee gratis maaltijden!

Na onze lunch reed Ash terug over het onverharde pad richting de main road om richting Oberon te rijden om daar boodschappen te doen. Terwijl we aan het rijden waren, hoorde we ineens een soort sprinkler die begon te sissen. We vonden het maar vreemd, zo in de middle of nowhere, maar het geluid vervaagde en verdween toen we verder reden. Het zal wel goed zijn. Op de lange onverharde weg was een klein stukje wel geasfalteerd. Zodra we op dat stukje weg kwamen, voelde Ash dat de auto scheef naar links achter hing en op datzelfde moment zei Bas dat we maar even moesten stoppen. Ja hoor, een lekke band. En niet zo'n beetje ook, Peggy leunde helemaal op de velg! We hadden beide geen netwerk op onze telefoons, dus we konden geen Roadassistence bellen. Dat werd zelf een poging doen om het reservewiel eronder te leggen. Gelukkig is Bas een echte expert op dat gebied en kan Ash heel goed vanaf de kant commentaar geven en als het moet dingen aangeven. Er lag een krik in de auto, net als een moersleutelding om de schroeven van het wiel los te draaien, dus we konden een heel eind komen.

Als eerste moesten de schroeven (of bouten of moeren of hoe je dat ook noemt) los. Krachtpatser Bas (Ash d'r held!) kreeg de eerste met een beetje moeite los. De volgende ging iets zwaarder en ook de derde ging met wat moeite los. De vierde en vijfde hadden er niet zo veel zin in. Na heel veel aanmoediging van Ash en heel veel kracht van Bas kwam ook de vierde bout los. Met een beetje tegendruk om het wiel op de juiste plaats te houden, zette Bas nog eens extra kracht op de laatste bout. KRAK! Afgebroken. Maar het goede nieuws was dat in ieder geval het wiel eraf kon.

De volgende stap was het reservewiel tevoorschijn toveren. Dit was ook nog een mooi verhaal. Deze zat in een soort kooi gehangen onder de auto. Deze ging los met een vierkante grote schroef in de achterbak. Alleen hadden ze er niet zo goed bij nagedacht dat als er een houten inbouw in de achterbak zit geschroefd, dat je niet meer bij de schroef van het reservewiel kan. Dit werd misschien toch meer een probleem dan dat we dachten... Gelukkig kwam er op dat moment een andere auto aan, die we probeerden aan te houden. En hij stopte! Twee mannen, een kleine dunne en een grote dikke (geen grap!) kwamen uit de auto en zeiden "O, you're having some tyreproblems? No worries!" Uit de auto kwam een schroefset naar buiten, waarmee ze een poging deden om het reservewiel los te krijgen. Ondanks dat ze wel bij het punt konden komen, kreeg de tool geen grip en bleef slippen op het oppervlak. Een kooi heeft twee kantelpunten, dus dan maar vanaf de andere, moeilijkere kant proberen, vanonder de auto vandaan. Er kwam een enorme gereedschapskist uit de SUV en de mannen tikten zonder moeite de scharnieren eruit waardoor het reservewiel los kwam. Wij stonden erbij en keken ernaar. De kleine man zei "You know the boyscouts? You know their motto? ALWAYS BE PREPARED.." Want uit de auto kwam ook nog eens een psi meter waarbij de grote man de druk van het reservewiel opmeette om te checken of dat ging lukken. Wauw, wat een geluk dat we deze mannen hebben laten stoppen en dat ze ons wilden helpen!

Alles weer ingepakt en voorzichtig op weg naar het stadje Oberon om een nieuwe band te halen, want op een thuiskombandje komen we niet zo ver. De mannen bleven nog even achter ons rijden om te zien of alles goed ging en schoten ons toen voorbij. Eenmaal in Oberon hadden we weer netwerk en konden we Spaceship bellen. We waren natuurlijk niet voor niks All Risk verzekerd. Helaas voor ons was het zondagmiddag en waren alle garages dicht. We moesten de volgende dag terugbellen en dan zouden ze ons doorverwijzen naar een aangesloten garage. Omdat we niet te ver wilden rijden op het thuiskombandje en we de volgende ochtend toch weer in Oberon moesten zijn, besloten we maar naar een betaalde camping om de hoek te gaan in plaats van ruim 25 kilometer verder naar een gratis kampeerterrein te rijden. We hadden inmiddels wel een supermarkt gevonden die open was en hebben even een flinke voorraad blikken, potten, pasta en rijst ingeslagen zodat we in ieder geval voorlopig te eten hebben en niet per se langs winkels hoeven als we weer ergens in de middle of nowhere zijn.

De camping had een keuken tot zijn beschikking, heerlijke douches en een zeer aardige campingbazin. We stonden naast een stel Zweden die ook pech hadden met hun auto, alleen hadden zij de auto gekocht en was het niet een bandje maar de schakelbak die naar de klote was. Die hadden dus een iets groter probleem dan wij...

De tweede nacht in Peggy was gelukkig al een stuk comfortabeler dan de eerste. We wennen er een beetje aan. Na een ontbijtje en het wegwijzen van de campingbazin gingen we op zoek naar een garage om ons wiel te laten vervangen. De hulplijn van Spaceship had gezegd dat we hen gewoon moesten bellen als we er waren en dan zouden zij de betaling regelen. Dikke prima.

De garage had het er maar druk mee op de maandagmorgen. Een ander groepje backpackers had ook een lekke band gehad, en in de tijd dat wij stonden te wachten waren er zeker nog vier auto's bijgekomen die van hun diensten gebruik wilden maken. De originele lekke band bleek niet meer te plakken te zijn, dus daar moest een nieuwe voor komen. Aangezien we bij een Tyre Centre waren en niet bij een echte garage, hadden ze de afgebroken schroef niet op voorraad. Volgens de monteurs daar had het echter geen verschrikkelijke haast om dit te repareren, omdat de band met vier schroeven ook makkelijk kon rijden.

We hadden de originele band los in de auto gelegd en dus niet terug onder de auto gehangen. Maar nu moest de reserveband natuurlijk wel weer terug onder de auto. De monteur liep tegen hetzelfde probleem aan als wat wij al eerder hadden ervaren. De houten inbouw zat in de weg voor de schroef. Dus werd het opnieuw onder de auto kruipen om de reserveband weer op zijn plek te krijgen. Met een beetje hulp van Bas lukte het om de band weer op zijn plek te krijgen. Zo hebben we dat ook weer gehad.

Omdat we toch bij het Tyre Centre waren, vroegen we of ze gelijk de rest van de banden wilden checken, want we hadden het idee dat de rechterband wel wat extra druk kon gebruiken. Toen de monteur deze zag, zei hij echter dat het hem niet zou verbazen als ook deze lek zou zijn. Wij keken elkaar aan, want deze band was al zacht vanaf het moment dat we Peggy hadden opgehaald. De band werd eraf gehaald en in een groot bad met water gelegd. En ja hoor, de bubbeltjes kwamen naar boven. Ook deze band was lek. Alleen dit keer zat er niet een gat in zoals bij de andere band, maar een spijker! Waarvan de kop al helemaal afgesleten was, dus deze zat er duidelijk al langer in. Deze band kon nog wel geplakt worden en dit werkje was dan ook binnen vijf minuten gedaan.

De voorbanden nog even checken en wat bleek?! De druk hoorde 40 psi te zijn, maar deze waren allebei 50 psi! Veel te veel dus! Nou ja, maar goed dat alles weer gecheckt en geregeld is. Laten we hopen dat we verder geen problemen met Peggy zullen hebben...

We konden weer rijden! We gingen richting het plaatsje Bathurst, ongeveer 50 km verderop, waarna we richting het westen zouden rijden. Een klein stukje voor die splitsing kwamen we een bord tegen met "Tourist Drive" erop. Die namen we! Alleen toen we later op de kaart keken welke kant we eigenlijk op gingen, bleken we naar het Noorden te rijden in plaats van richting het Zuiden wat ons plan was. Nou ja, dan maken we toch een extra rondje?!

De landschappen zijn wat agrarischer. Meer graanvelden, wijnvelden en meer heuvels dan bergen. Inmiddels hebben we al meerdere kangaroe roadkills gezien en we beginnen wat meer te begrijpen dat de Australische mensen het niet zo op kangaroes hebben, " 'cause they jump in front of our cars". Ook hebben we weer diverse kangaroes in leven gezien die lekker lagen te genieten van het zonnetje.

Na een poosje kwamen we bij een afslag die naar Hill's End leidde. Een oud goudzoekersdorpje die jaren geleden erg populair was. De weg ernaar toe was zo'n 34 kilometer lang. We moeten ons maar even wat vaker bedenken dat de afslagen hier vaak langer zijn dan dat ze lijken... We kwamen er aan en het was inderdaad een oud dorpje met een klein museumpje wat gesloten was voor de lunch. We besloten hier lekker te picknicken en daarna door te rijden.

We reden naar Mudgee waar we Peggy weer voltankte, de dame drinkt een behoorlijk slokkie, net geen 1 op 10. Daarna reden we naar Wellington weer richting het zuiden en uiteindelijk naar Cowra, een vrij groot dorpje wat hemelsbreed misschien 80 kilometer van Bathurst ligt, maar waar wij ruim 250-300 kilometer over gedaan hebben.

Ach, we kunnen in ieder geval zeggen dat we de achterlanden van Australië hebben gezien! En eerlijk gezegd is het nu nog heel anders dan dat we hadden verwacht. Het is veel groener, bergachtiger en divers dan dat we dachten. Tja eigenlijk weten we ook niet zo goed wat we verwachtten.. Woenstijn? Kangaroes? Ach, voorlopig heeft Australië waarschijnlijk nog genoeg verrassingen voor ons in petto!

xx Bash