De Blue Pools, heel veel Chinezen en een SKYDIVE!

Na onze laatste avond op de regenwoudcamping en opnieuw een fantastische spaghetti maaltijd (jeetje wat koken we toch veel én lekker!) vertrokken we redelijk op tijd naar Wanaka. Het zou nog een flinke rit worden, dus we waren goed voorbereid. Appeltjes aan boord, broodjes voor onderweg, genoeg te drinken, en wat toch ook wel heel erg handig is aan de camper van Edward en Annelies is dat er een wc aan boord is. Dus totaal onafhankelijk crossen we het hele land door!

Na een poosje kwamen we in een file terecht. Althans, niet zo'n file waarbij je stil staat op de snelweg, maar een lange sliert auto's die genoodzaakt is de zelfde snelheid te rijden als de langzaamste auto die vooraan rijdt. En de auto die vooraan reed was een campervan die het nodig vond om 50-60 kilometer per uur te rijden op een weg waar je 100 mag (en ook al zijn er genoeg stukken waarop 100 wel heel erg ambitieus is, was deze weg zeker toegankelijk om toch wel 80-90 te rijden...) En wat Edward meestal doet als hij ziet dat er auto's achter hem komen en de kans niet krijgen om hem in te halen, dan gaat hij bij een inhammetje van de weg even aan de kant staan, zodat de andere auto's hem in kunnen halen. Fijn voor hen, en fijn voor Edward, want hij hoeft zich niet meer op te vreten over de bumperklevers achter je. Alleen de chauffeur van deze campervan trok zich nergens wat van aan en liet de groeiende file als maar langer worden. En aangezien er dan toch nog idioten zijn die proberen om stukje voor stukje de hele file in te halen en in de tussentijd zoveel mogelijk in de voorgangers bumper te gaan hangen, vonden wij het wel tijd voor een korte stop zodat we uit de file kwamen en lekker iedereen kwijt waren. Na die korte stop besloten we ook om eens van passagiers te wisselen. De tot nu toe strikt gescheiden auto's (tijdens rijden) werden nu door elkaar gegooid! Bas ging bij Edward in de auto zitten en Annelies kwam gezellig naast Ash zitten. Dat was even raar! Maar geeft wel weer andere gespreksstof!

Een stukje verder kwamen we langs een bordje "Blue Pools". En Ash had daar ergens over gelezen of iets van gezien, dus we zouden even stoppen. Dat Ash niet de enige was die er iets over had gezien of gelezen bleek wel, want het hele parkeerterreintje stond afgeladen. Tja, het is nou eenmaal hoog seizoen en de campers en huurauto's vliegen je om de oren. Gelukkig was het bospad naar de Pools niet zo druk als het parkeerterrein en konden we rustig op ons eigen tempo het pad aflopen. Over een passagiershangbrug die zo lekker wiebelt als je heen en weer beweegt, over de rivier en langs de beddingen kwamen we bij een volgende hangbrug die uitkeek over de Blue Pools. Dat was mooi! Net als zoveel mooie watertjes hier in Nieuw Zeeland was het water hier ook helder blauw (goh, waarom heet het anders Blue Pools), maar dit water was blauwer dan blauw! Een paar waaghalsen sprongen zo van de hangbrug het water in. En dat het waaghalsen waren bleek wel, want toen Ash en Bas moedig riepen dat ze ook wel een duik zouden nemen en hun tenen in het water staken, gingen ze toch niet veel verder. Het water was IJS en IJSKOUD! De blauwe kleur komt natuurlijk ook van alle mineralen en zuurstofarme ijs wat van de gletsjers afsmelt en onderaan de berg in de pools terecht komt. We kwamen zover dat we tot onze knieën door het water baadden, maar al na een paar seconden voel je je voeten amper nog... Dus daar bleef het bij. Eén voordeel, je voeten zijn als je het water eenmaal uitkomt heel snel héél erg lekker warm! We liepen weer lekker terug naar de auto en dat zijn vooral de momenten waarop je merkt dat Edward en Annelies gestopt zijn met roken. Het terug de heuvel oplopen gaat aanzienlijk makkelijker dan voorheen en Annelies merkt het vooral heel erg aan haar ademhaling. Way to go! Goed gedaan! We zijn trots op jullie!!! (nu Ash d'r vader nog.. HAHA!)

Opnieuw wisselden we van passagiers, Ash klom in de grote campervan naast Edward en Bas kroop achter het stuur naast Annelies in de kleine Spaceship. Deze auto is toch wel echt een stuk beter dan degene die we in Australië hadden. We hebben trouwens de afgelopen dagen intensief contact gehad met Kilroy en Spaceship waarbij we eindelijk het gevoel hadden dat we serieus werden genomen en we hebben ons geëiste bedrag volledig teruggekregen! Joepie! Wel willen we tegen de tijd dat we terug zijn nog een laastste evaluatiegesprek aangaan met Kilroy om onze ervaringen en feedback te kunnen bespreken. Op die manier kunnen we het netjes afsluiten en hebben zij er misschien ook nog wat aan.

We kwamen aan in het stadje Wanaka, waar het net leek alsof er een blik Chinezen/Japanners was opengetrokken. Wat een drukte! We zochten de Kiwi camping op (we hebben een kortingspas voor alle Kiwi Campings), maar deze had helaas geen plek meer voor de grote campervan. Gelukkig voor ons konden we wel naar het Top 10 Holiday Park een paar honderd meter verderop. Tja, hadden we maar van te voren moeten boeken. Toen we daar op het park aankwamen, maakte de dame achter de balie zich drukker dan dat in onze ogen nodig was. Ze was bezig met mensen die voor ons stonden, begon in het midden daarvan ons te helpen, ging terug naar de vorige mensen, sprak de volgende mensen aan en toen haar collega binnenkwam waren we allemaal dus al "geholpen" terwijl de dame nog steeds als een kip zonder kop rondliep. We kregen uiteindelijk één "brede" campingplek toegewezen, zodat we bij elkaar konden staan en een redelijk wifi signaal zouden hebben. Echter toen we daar eenmaal aankwamen bleek de plek zeker niet breder te zijn als andere plekken, alleen omdat er aan de zijkant een hek stond, hadden we geen directe buren.Tenzij dat betekende dat we twee grasjes hadden. De meeste campplekken bestaan uit een stukje gravel voor de wagen en een stuk gras om op te zitten. Deze leek twee plekken te hebben, maar toch ook weer niet. Na opheldering van de kip-zonder-kop-dame bleek dat we alleen één grasje hadden. Maar we konden ook op een andere plek staan (waar een andere caravan stond die er blijkbaar niet meer had mogen staan) of op een plek in de schaduw waar we amper wifi signaal hadden. Nou dat schoot ook niets op, dus we moesten er maar het beste van maken. De dames lieten het aan de heren over om de meest ideale positie te bepalen, terwijl de dames boodschappen gingen doen.

Jeetje, wat een ramp. De supermarkt was net als de rest van het dorp, de campings en het meer overspoelt door Chinezen/Japanners. We waren er nog niet helemaal achter met welke groep we hier te maken hadden. In eerste instantie, aan de gezichten te zien dachten we dat het om Japanners ging, maar aan de Chineze tekens die overal onder het Engels worden gezet, denken we dat het toch om Chinezen gaat. Maar wat een ramp is dat in supermarkten! Kinderen banjeren overal tussendoor, vrouwen lopen van links naar rechts over het pad te zwalken en de mannen kijken zo verdwaasd om zich heen, die denken dat ze in een andere wereld terecht zijn gekomen. En dan niet één gezin, maar een hele supermarkt vol, waarin je als normaal-boodschappen-willen-doende vrouw doorheen moet zien te komen. Toen de lichten ook nog eens begonnen te knipperen en het leek alsof de stroom uitviel, was het plaatje helemaal compleet en waren we even bang dat we hier voor de nacht opgesloten zouden zitten. Gelukkig ging het licht al snel weer aan en maakten we dat we wegkwamen. De jongen bij de kassa dacht dat de drukte misschien kwam omdat er volgend weekend een triatlon zou zijn en het meisje wat de boodschappen voor ons in de tasjes deed opperde dat Valentijnsdag ook dit weekend was... Nou ja, in ieder geval waren we blij dat we die winkel uitwaren en terug ons "rustige" campingplekje op konden zoeken.

Bas en Edward hadden inmiddels bedacht hoe de campers het beste konden staan, en genoten in de tussentijd dat de dames terug waren van een welverdiend biertje. De auto's werden in een haakse hoek op elkaar gezet, zodat we ons eigen windscherm creërde en nog van de heerlijk ondergaande zon konden genieten. De maaltijd bestond dit keer uit Beef (?) Cordon Bleu met gebakken brocolli en aardappels a la Bash. En hoe lekker een simpele maaltijd wel niet kan zijn! We eten toch wel heel erg goed op reis! (al doen de biertjes en hapjes tussendoor met Annelies en Edward geen goed voor de dalende lijn die eerder was ingezet, dat wordt alleen maar water drinken in Indonesië en Maleisië, haha!)

We moesten de volgende dag zien te overbruggen, want de echte reden dat we in Wanaka waren, zou zondagochtend plaatsvinden... En aangezien Ash toch echt wel nieuwe BH's, minimaal één nieuwe korte broek (die bruine valt na vier keer zelf maken toch echt uit elkaar van ellende) en een paar nieuwe shirtjes kon gebruiken, Bas wel recht had op ee nieuwe zwembroek en de slippers van Annelies aan vervanging toe waren, was het tijd voor Shoppen!

Maar voor we de stad onveilig gingen maken, gingen we eerst langs Puzzle World. Deze plek huist allerlei illusies, trucjes, grapjes, aparte dingen en een enorm doolhof. Dat vonden we wel even leuk. Allereerst gingen we de Illusion Rooms in, waarbij de hologrammen je tegemoet kwamen. Vervolgens kwamen we in het Tilted House, waarbij de vloer scheef was, je moest klimmen om verder te lopen, een glijbaan af ging waarbij je omhoog leek te gaan, water wat op een heuvel leek te lopen in plaats van eraf en een balletje wat aangetrokken werd door een onzichtbare magneet wat zwaartekracht heet.Terwijl je zelf scheef staat. Dat is wel een gek gezicht! Ook al weet je hoe het zit, toch voelt het raar en ben je blij als je weer normaal recht staat.

Na een ruimte vol uitgesneden gezichten, waarbij het lijkt alsof de gezichten je volgen als je loopt (HEEL RAAR), de optische illusies waarbij blokjes lijken te bwegen, olifanten ineens vijf poten hebben en schilderijen in spiegelbeeld precies hetzelfde zijn. Escher-like schilderijen die tot leven komen en een ruimte die links lager en kleiner is dan rechts waardoor de ene persoon een reus lijkt en een ander een dwerg. Dat was wel even grappig. Daarna moesten we natuurlijk het enorme doolhof uitproberen. De uitdaging was om binnen een half uur alle vier de hoektorens te hebben gevonden en daarna de weg naar buiten. De torens waren al snel gevonden, maar die uitgang was verdomde irritant! Annelies had deze als eerste gevonden, maar we weten niet helemaal zeker of ze wel alle hoeken gehad heeft... Edward was als tweede die via de "nooduitgang" het café bereikte en Bas en Ash probeerden samen op de legale manier de uitgang te vinden, maar waren het al snel ook zat en gingen via dezelfde sneaky uitgang het doolhof uit als Edward was gegaan. We hadden trek in koffie! Bovendien werd je in dat doolhof om de havenklap onder dde voeten gelopen door een stel k*t Chinezen of Japanners die maar niet kunnen bedenken dat er ook andere mensen over het pad lopen.

Na Puzzle World reden we naar het centrum van Wanaka. Tijd om te shoppen! De eerste winkel waar we ingingen was de lingeriewinkel. Eindelijk nieuwe BH's. 'T is niks, al die tijd je was wassen in de hapgrage wasmachines in hostels, op campings of met de hand, maar echt goed voor de kwaliteit van je kleding is het niet. En voor het eerst stond er eens een dame achter de kassa die meer deed dan alleen producten scannen en bedragen opnoemen. Ze hielp daadwerkelijk mee zoeken en gaf echt goede tips en advies. Dat was een unicum hier aan de andere kant van de wereld lijkt het! Uiteindelijk dan ook goed geslaagd, vier stuks!

Bas en Edward waren het al snel zat en waren gevlucht naar het internet café op de hoek, terwijl Annelies en Ash verder het stadje ingingen. Op zoek naar de volgende items! Echter waren we binnen een uur uitgekeken, want het stadje bestond uit niet meer dan één lange straat met twee kleine zijstraatjes waarbij de winkels weinig keuze hadden, overdreven duur waren (169 dollar voor een kapot gescheurde korte broek, 50 dollar voor een half shirt met spaghettibandjes of 470 dollar voor een afgeprijsde jurk die je net zo goed uit de rekwisietenbox van het plaatselijke theater had kunnen halen). De winkel waar we deze prachtige jurk vonden werd bovendien bediend door een miet die zo mieterig was a la de homo uit de serie Little Britain, in een kleurrijk geruit pakje met een papkieren kroontje op zijn hoofd en glimmende lakschoentjes aan zijn voeten. Wauw. We namen nog een kijkje in  de winkel van the Salvation Army en ondanks dat er geen korte broeken in de juiste maat waren, hing er wel een lange broek die redelijk was in de goede maat. En ach, voor zes dollar je eigen korte broek knippen is al genoeg lol op zich. En dan had Ash in ieder geval een andere optie dan een spijkerbroek of een heel kort broekje. Als de tas te zwaar was of de broek niet leuk meer was, kon ze hem zo weer weggooien.

De dames vonden de heren terug in de meest nerdy omgeving die we tot nu toe waren tegengekomen, maar de heren hadden wel alle filmpjes supersnel kunnen uploaden op de blog, hun mails gecheckt en alles gedaan wat ze hadden willen doen. We konden dus weer rustig terug naar de camping (na een heerlijk ijsje natuurlijk). Daar maakte Annelies een fantastische Caesar Salade klaar, inclusief ansjovis, bacon, kip, croutons, parmezaanse kaas, tomaat, komkommer, rode ui, sla en natuurlijk een fantastische dressing, Jammie!

Zondagochtend, 15 februari 2015, de dag was eindelijk aangebroken. Bas en Ash gingen hun leven wagen aan een stunt die beide nog nooit eerder hadden gedaan en waar we stiekem aan twijfelden of we het wel zouden overleven, maar we gingen ervoor. We gingen springen! Uit een vliegtuig! Op ongeveer vier kilometer hoogte! WAT?! JA, WE GAAN SKYDIVEN!

Bas en Ash moesten zich om 9 uur melden en stonden keurig netjes om kwart voor negen op locatie. De zenuwen begonnen langzaam op te komen, dit was spannend. Edward en Annelies zouden nog even op hun gemakje de campervan legen, water vullen en het toilet verschonen, want ze hadden van te voren telefonisch gezegd dat we ongeveer 2 tot 3 uur moesten uittrekken voor de hele ervaring. Dus dan hoefden zij er niet ook om klokslag negen uur te zijn. Of toch wel, want zodra we binnen waren, werden we direct de videoruimte ingestuurd voor de safetyinstructies, moesten we de papieren ondertekenen en besluiten of en wat voor video en/of fotomateriaal we wilden en in een pak gehezen. Wauw, dat ging snel! Voor we het wisten liep onze cameraflyer voor ons, vroeg ons wat vragen voor de camera, liepen we naar het vliegtuig en stegen we op! We konden ons niet eens realiseren dat Edward en Annelies er nog helemaal niet waren, laat staan dat we genoeg bij bewustzijn waren om ze een berichtje te sturen. We waren al in de lucht!

We werden vastgemaakt aan onze instructeur, en niet zo'n beetje stevig ook. Je zat letterlijk bij de man op schoot, maar door alle zenuwen, adrenaline en andere stofjes die door je lichaam schieten, heb je dat amper door. De cameraflyer schiet nog een paar leuke shots en voor je het weet ben je op de hoogte dat je moet uitstappen! Bas zat met zijn "crew" gelijk bij de deur, Ash zat er schuin naast/achter. Het vliegtuigje was klein, met twee kleine bankjes waar misschien 14 mensen in pasten naast de piloot. Maar echt zeker weten doen we het allebei niet, het ging zo snel! Het uitzicht was wel erg mooi, Lake Wanaka, Lake Huwau, en zelfs de gletsjers van Franz Jozef zag je heel veel in de verte liggen.

De deur ging open. Bas zijn cameraflyer sprong op de zijkant van het vliegtuig, Bas op schoot van de instructeur schuifelden naar de rand, nog even lachen naar het vogeltje en daar gingen ze! En veel tijd voor Ash om te kijken of te reageren was er niet, want ook haar cameraflyer sprong op de zijkant, de instructeur bewoog naar de rand en na een laatste blik in de camera, zonder af te tellen of zonder waarschuwing boog de instructeur naar voren en vielen we. WHAAAAAAAAAAAAAAAH!

Twee seconden van PURE Paniek, die vervolgens omsloegen in pure adrenaline en kick! WAUW, we vliegen! Met een snelheid van ongeveer 60 meter per seconden (ongeveer 200 kilometer per uur!) zag je de aarde dichter op je afkomen. Wat een kick! De cameraflyer vloog om ons heen om allerlei shots te maken en voor je het in de gaten had was de vrije val tot een einde gebracht, ging de parachute uit en bungelde je rustig in je net iets te strakke harnas tegen de borst van de instructeur aan. Nu de toevoer van adrenaline iets afgezwakt werd, kreeg je even wat meer tijd om de omgeving in je geheugen op te slaan, iets comfortabeler te gaan hangen en de landingspositie even oefenen. Beentjes omhoog, strekken, en via de bips over het gras glijden. Dat moest lukken. En na een paar leuke bochtjes, waarbij de G-krachten toch harder zijn dan je zou verwachten, was het al zover. De grond kwam dichterbij. Beentjes omhoog en voor je het weet zit je op je billen in het gras uit te hijgen van een fantastische ervaring. WAT ONTZETTEND GAAF! Bas was net voor Ash geland, dus hij rende al op Ash af voor een dikke knuffel en een gezamelijke gil. WHAAAAH Wat was dat vet! Alleen hadden we de campervan van Edward en Annelies nog niet gezien.

Nou ja, binnen mochten we de muziek kiezen voor onder onze filmpjes en terwijl we dit stonden in te vullen kwamen ze eindelijk binnen hoor. We zeiden dat we al gesprongen hadden, maar in eerste instantie geloofde Edward ons niet. Pas toen hij de omtrek van het masker op Bas zijn gezicht zag zitten, begon hij ons te geloven. We moesten toch nog wachten op de bewerkte versies van onze filmpjes, dus we gingen naar het naastgelegen café voor en welverdiende koffie. Vanuit daar zagen we de volgende lading(en) springers al vertrekken en weer neerkomen. Ondanks dat Edward en Annelies ons niet daadwerkelijk zelf hebben zien springen, kan je vanaf de grond ook niemand herkennen tot degene weer geland is, dus tot zo ver hebben ze niet heel veel gemist. Bovendien hebben we de foto's en video's nog!

Nadat we de belangrijke USBstickjes opgehaald hadden, onze hartslag weer tot een normaal ritme gedaald was en we klaar waren om te vertrekken, begonnen we onze rit naar Te Anau. Omdat we zo vroeg al gesprongen hadden, we hadden waarschijnlijk een eerder vliegtuig gehad dan dat ze in eerste instantie gepland hadden, waren we lekker snel op bestemming. Onderweg waren we nog door het stadje Queenstown heengereden, maar dat was niet veel meer dan Wanaka en daar waar het leek nog meer Chinezen/Japanners!

xx Bash