Een boottochtje door de fjorden, Sandflies en een klein avondwandelingetje...

In Te Anau stonden we wederom op een Kiwi Park. Dankzij de KiwiCard die je voor $30 aanschaft, krijg je bij elk park 10% korting en ook op sommige activiteiten in de omgeving krijg je korting. Behalve het feit dat de man waarbij we de kaart hadden aangeschaft was vergeten om het bedrag op te tellen bij het afrekenen, hadden we dus al goed verdiend aan deze kaart! En ach, de meeste Kiwi Parken zijn prima, dus niets te klagen. 

We hadden weer een mooi plekje uitgezocht, we keken namelijk uit op twee aftandse caravans die er al jaren leken te staan en met onze ruggen zaten we tegen de motelkamers aan, maar dat mocht de pret niet drukken. Het weer was fantastisch en een tukje op een dekentje in het gras was dan ook een feit. En ondanks dat Edward vakantie heeft, heeft hij geen rust in zijn kont. Hij moest en zou de auto maken, althans het rolgordijn wat de vorige avond uit het niets naar beneden was gevallen. Daarna moest en zou hij het achterlichtje repareren wat het niet meer deed, maar ondanks verwoede pogingen om het lampje goed te krijgen, te wisselen met de andere lampjes en uiteindelijk nog een tweede lampje kapot gemaakt te hebben, gaf hij het toch maar op. De volgende missie was om de auto schoon te maken. De spiegeltjes werden afgestoft, het spinrag werd weggehaald en de behuizing van de spiegel glom weer, de spiegel zelf was hij nog bijna vergeten. Daarna had hij nog geen rust gevonden en nam hij het stoffertje en begon zelfs de autobanden af te stoffen! Op dat moment lagen we met z'n drieën helemaal in een deuk, dat is toch wel een toppunt! 

We gingen een beetje op tijd naar bed, maar omdat Bas en Ash in de auto liggen met een tentdoek over de achterbak heen, horen ze alles. Dus ook het afvoerputje van de motelkamer, waarbij de Chinezen die in de kamer zaten het nodig vonden om ruim drie kwartier onder de douche te staan, vervolgens flink heen en weer te stampen en met deurtjes te slaan, waardoor we het idee kregen dat we naast hen in de kamer stonden in plaats van buiten in onze eigen auto. En het geluid van een afvoerputje naast je hoofd is ook niet echt bevorderlijk voor je nachtrust. Bas kon het niet meer aan en ging naar de receptie om verhaal te halen, maar deze was niet meer aanwezig. Daarom besloten we zelf maar om een ander plekje te zoeken en de volgende dag te gaan klagen. Ash lag nog in de achterbak, terwijl Bas de auto verzette, dat was grappig! We gingen lekker aan de andere kant van het park staan, ver weg van die Chinezen. 

De volgende ochtend moesten we weer vroeg op, we gingen een tourtje doen! We zouden om 9.05u worden opgehaald door een bus met een glazen dak om door te rijden naar Milford Sound, om vervolgens met een bootje door het fjord te varen en daarna met dezelfde bus weer teruggebracht te worden. Dus we stonden netjes op tijd bij de algemene busstop in het centrumpje van het dorpje. En in de tijd dat we er stonden te wachten, reden er bussen af en aan, maar niet van onze maatschappij. Op een gegeven ogenblik stonden er wel 12 grote tourbussen die vol zaten met touristen, die allemaal dezelfde kant op gingen, allemaal op dezelfde toiletten hun behoefte moesten doen in het centrumpje en allemaal bij dezelfde balie koffie gingen halen! Waren wij blij dat we een kwartiertje eerder waren aangekomen en toen al van deze faciliteiten gebruik hadden gemaakt! Om 9.15u kwam de bus eindelijk aanrijden, maar toen we ons aanmeldden bij de buschauffeur, zei hij dat we in de bus zaten die er nog aan moest komen. Ho, wacht even, dus ons tourtje, wat volgens de brochure een familiebedrijfje was met een kleinschalig bootje en kleinschalig busje met glazen dak, had op deze dag al twee enorme tourbussen zónder glazen dak! Hoe zou die boot er dan uit zien?! En het werd nog erger, want toen de tweede bus eenmaal aangekomen was, bleek dat ze eerst nog een half uur pauze zouden houden, omdat ze al helemaal uit Queenstown waren gekomen. Ons humeur begon alweer te dalen, want er zaten weer heel wat Chinezen in de bus en tot nu toe hebben ze de vooroordelen alleen maar sterker bewezen. Uiteindelijk gingen we om 9.55 uur dan echt op pad. 

Gelukkig reed de buschauffeur stevig door en was de bus redelijk comfortabel. We begonnen weer een beetje te ontdooien en kregen het bijna naar ons zin. We stopten eerst bij de Mirror Lakes, watertjes die zoals de naam al zegt, zo glad zijn als een spiegel. En uiteraard waren we niet de enige bus die gestopt waren, ook al die andere bussen die we eerder in Te Anau waren tegengekomen, stonden hier te wachten tot de drommen toeristen weer terug zouden komen. Nou ja, we liepen maar gewoon met de kudde mee, lachten wat om de gekke poses die toch weer de Chinezen aannamen om de raarste dingen op de foto te krijgen (zoals het bordje van de parkeerplaats?!) De tweede stop was aan het eind van een lange tunnel die volgens de Nieuw Zeelanders ontzettend speciaal was, omdat deze met de hand was uitgehakt en door de tweede wereldoorlog niet verder gemaakt werd en uiteindelijk pas tien jaar later geopend werd, waardoor je uitzicht kreeg op een diepliggende vallei. Het begin van de Fiordlandschappen van Nieuw Zeeland. En toegegeven, het was een leuk plaatje. De weg liep zigzaggend met scherpe haarspeldbochten naar beneden en de chauffeur had er zin in, we reden lekker door. Na een rit van ongeveer twee-en-een-half uur kwamen we aan in Milford Sound. We hadden ervoor gekozen om met de bus te gaan in plaats van zelf te rijden en toen we in het dorpje aankwamen, waren we blij dat we die middag weer naar Te Anau zouden worden terug gebracht. Het dorpje bestond namelijk uit niet meer dan een haventerminaltje voor alle toeristische bootjes en een parkeerterrein voor erbij... 

Het bootje viel gelukkig alles mee en was inderdaad een stukje kleinschaliger dan de twee bussen. Voor dat iemand ons wat wijs kon maken, namen we lekker de bankjes op het achterdek in beslag, zodat we een heerlijk plekje hadden voor tijdens de vaart. Het bovendek zat al afgeladen en binnen was het een stuk minder aangenaam, dus we hadden het goed voor elkaar. Het bootje vertrok en ging de baai in. En opnieuw toegegeven, de uitzichten waren prachtig. De bergen liepen bijna kaarsrecht omhoog en liepen dus net zo scherp naar beneden het water in. We kwamen nog langs een zeeleeuwkolonie waar ze lekker in het zonnetje lagen te soezen, langs diverse watervallen waarbij de mensen op het voordek werden getrakteerd op een "Glaciel Facial" omdat de boot net even iets te dichtbij kwam. Aan boord hadden we het entertainment van de andere toeristen die o.a. pogingen deden om de scheepsdeur naar het toilet te openen, bijna van de trap afvielen omdat er een golfje tegen de boot aan sloeg en een oude Chineze vrouw die bevelen liep uit te delen aan haar man/zoon omdat hij niet de juiste foto maakte. We vermaakten ons dus prima op dat bootje! 

Weer terug op de kade hadden we inmiddels wel trek gekregen in een lekker broodje. Die ochtend hadden we gedacht wel ergens wat lekkers te kunnen halen onderweg, niet wetende dat Milford Sound dus alleen uit de haventerminal bestond en de bus alweer stond te springen om te vertrekken. Dat werd lunchen met een snickers en zak snoepjes uit de snackautomaat, want iets anders was er simpelweg niet te krijgen! Hoe bizar! De terugrit met de bus ging gelukkig iets sneller dan de heenweg, want de stops deden we niet meer. Helaas leek er iets mis te zijn met de airco, want het was bloedjeheet in de bus. Al met al was het dus een mwah-mwah tour, maar we hebben wel de fiorden gezien (ze noemen het hier fiord en geen fjord, vernoemd naar de Noorse fjorden en versimpeld voor de Engelsen). 

Om de dag toch goed af te sluiten, hadden we bedacht dat we lekker bij de pizzaria gingen eten. En de pizza's waren fantastisch! En eindelijk kregen we eens goede service, want dat kennen ze hier in Nieuw Zeeland helemaal niet, jij moet blij zijn dat die dame jou wil serveren! Afsluiten met een heerlijk Italiaans schepijsje en met een overvolle buik terug naar de camping gerold. Opnieuw hadden Bas en Ash geen zin om met hun hoofd in een afvoerputje te liggen en van de man achter de receptie kregen we niet meer respons dan dat het geen probleem was als we ergens anders gingen staan, wat we dus ook maar weer deden. Alles voor een goede nachtrust. 

Het was alweer dinsdag. Na een uitgebreid ontbijtje stapten we weer in de auto en reden verder naar het zuiden. Bas en Ash hadden al een paar keer op het punt gestaan om lifter(s) op te pikken, maar de eerste keer waren het er drie (en er passen er maar twee bij in de auto, zonder Edward en Annelies te verplichten tot het meenemen van lifters) en de andere keren stonden er wel lifters, maar voor de verkeerde kant. Dit keer stond er ook een lifter met zijn duimpje omhoog. We stopten en lieten hem instappen. Een vlotte Engelse jongen, Sam die naar Curio Bay wilde. En aangezien dat een kleine afslag was langs de Southern Scenic Route die we afreden, vonden we het wel een goed idee om daar dan gelijk even pauze te houden. En eigenlijk, dankzij deze Sam dat we op die plek kwamen, wat best een heel leuk plekje was! Vanaf het einde van de baai waar we Sam afzette, hadden we uitzicht over een prachtig strandje en zagen we behalve de rotsen in het water ook een groepje zeldzame Hector Dolfijnen! Het enige nadeel en de doorslag, in ieder geval voor Edward, om daar niet te blijven overnachten waren de Sandflies. Deze irritante, vervelende, voetfetish-hebbende, bijtgrage minivliegjes ruiken dat wij Europeanen in de buurt zijn, steken ons helemaal lek en zorgen voor ontzettende jeukbultjes waardoor je liever helemaal onder de muggenbulten zit, dan ook maar één enkele Sandflybult te hebben! (Edward's voet was eerder de vakantie al helemaal opgezet geweest vanwege deze leuke insecten en bij de rest resulteerde het vaak in frustrerende krabbel-buien waarbij de huid meer dan eens kapot gekrabt werd om eindelijk verlichting te vinden...) 

Daarom reden we door. We stopten nog even bij de Niagara Falls, waar we na het commentaar in de brochure wel nieuwsgierig naar waren. "The founder of these falls had a very good sense of humour". En dat bleek wel, want in vergelijking met de Niagra Falls was dit echt fantastisch (!) Zie foto voor eigen beoordeling... 

We zochten een campingplek op en volgens de heer achter de receptie hadden we twee hele leuke dingen in de buurt om te doen. De eerste waren de McLean Falls, die het meest gefotografeerd van NZ blijken te zijn en de tweede waren de Cathedral Caves. We hadden op het Noordereiland al de Cathedral Cove gezien, maar goed, het was volgens de meneer slechts 400 meter lopen, dus dat was dan wel een lekker wandelingetje na het avondeten. Vooral omdat de laagtij om 7.20u zou zijn, waardoor de Caves helemaal toegankelijk werden. 

Na een heerlijke steak met gebakken aardappeltjes en geïmproviseerde salade zonder sla, trokken we onze wandelschoenen aan en gingen op weg om de 400 meter te overbruggen. We liepen, zoals door de meneer aangegeven, de weg op naar links. Echter kwamen we na een paar minuten het bord tegen "Cathedral Caves 600 meter on right", nou ja, iets verder lopen dan 400 meter. Eenmaal bij de afslag stond er een bord "Cathedral Caves, 2 km". Ho maar wacht even, dat is niet wat die meneer had gezegd! Nou ja, we waren nu al bij de afslag, laten we nu maar doorlopen. Het zanderige gravelpad liep slingerend omhoog en even overwegen we om naar boven te liften, maar toen leek het alsof we er bijna waren. Maar bij het parkeerterrein aangekomen, vertelde de dame waar we entree moesten betalen, dat het nog anderhalve kilometer naar het strand was waar de caves zich bevonden. Hea?! Dat was dus al 4,5 kilometer bij elkaar en dan moesten we ook nog helemaal terug! Dat was geen 400 meter! Maarja, om nu terug te gaan zonder de caves te hebben gezien was ook zo wat, dus we liepen maar weer verder. 

Het pad naar het strand was wel een leuk pad. Het liep door het regenwoud, met allerlei gekke bomen die over het pad heen groeiden, de wilde Basdinosauriers door het bos heen liepen en de over het pad gevallen boomstammen simpelweg doorgezaagd waren om het pad weer vrij te maken. Het bordje beneden op het strand wat aangaf dat het nog tien minuten doorlopen was naar de Caves negeerden we voor het gemak even. Het was wel een prachtig mooi plaatje. De zon was langzaam onder aan het gaan, het was laagtij en er waren lang niet zoveel toeristen als we die dag ervoor hadden gezien. De caves waren enorme ingesleten grotten die ergens binnenin met elkaar waren verbonden. We waren toch wel erg blij dat we hier heen waren gelopen. Het was een echt plaatje om te zien. 

Na een moeizame klim terug naar het parkeerterrein, hadden Edward en Annelies het voor elkaar gekregen om een lift naar de camping te regelen, van een stel wat toevallig tegenover ons op de camping stonden! Dus de dames zaten achter in de camping op het bed, terwijl de heren voorin op de stoelen de weg terug aflegden. Bas en Ash besloten om rustig terug te lopen, ondanks dat er diverse liften werden aangeboden. We vonden het wel lekker, een stukje lopen. Uiteindelijk kwam het er dus op neer dat Edward en Annelies ruim 6 kilometer hadden gelopen en Bas en Ash ongeveer 9 kilometer hadden afgelegd, wat volgens de meneer achter de balie een wandeling van 400 meter zou zijn... 

De volgende ochtend gingen we naar de McLean Falls. Dit keer namen we de auto naar het parkeerterrein en hoefden we alleen het pad naar de watervallen zelf af te lopen. Op de één of andere manier waren we lekker vroeg wakker en dus ook vroeg bij de watervallen, wat in ons voordeel werkte, want er stond slechts één andere auto op het parkeerterrein. En inderdaad ongeveer aan het einde van het pad, althans, wat leek op het einde van het pad, kwamen we een ander stel tegen. En blijkbaar dachten zij dat ze al bij het einde waren, want toen wij verder omhoog liepen, keken ze ons gek aan, maar kwamen wel achter ons aan! En wat volgens de brochure een niet zo hele steile en plezierige loop omhoog was, was in onze ogen toch behoorlijk steil! Een lekkere kuitjesbrander die uitkwam bij een mooie waterval. Lekker klimmen, beetje poseren a la Aziatenstijl en het andere echtpaar mochten op ons wachten. Dat we inderdaad mooi op tijd waren geweest, bleek wel toen we weer aan de terugweg begonnen, want we kwamen heel wat mensen tegen en het parkeerterrein stond ineens afgeladen met auto's! 

Dat was weer een leuke ochtendinvulling voor we onze weg vervolgden naar Dunedin. We're on the road again! 

xx Bash