Een doktersbezoek, een fantastische treinreis en een belangrijke mededeling!

De weg naar Dunedin was niet te lang. We waren de vorige dag al een stuk verder gekomen dan dat we van te voren hadden gedacht. Een beetje jammer dat de buikpijn van Ash, die inmiddels al een paar dagen aanhield, zich tot een dieptepunt ontwikkelde en ze dubbelgeklapt stond van de pijn. We hadden al een paar dagen uitgesteld om naar de dokter te gaan, omdat we eerst vermoedden dat er sprake was van constipatie, maar dat was in die paar dagen duidelijk niet het geval...

Eerst even langs de camping gereden om de grote campervan daar neer te zetten om vervolgens zonder Edward op zoek te gaan naar de dokter. We kwamen terecht bij de Urgent Doctors in Dunedin, waar we na een korte inschrijving, een flinke afschrijving van de bankrekening en een aardige wachttijd naar binnen mochten. Zonder te veel in details te treden, leek de conclusie een urineweginfectie. Om dit te bevestigen kwam de echte arts nog even langs. Een dame die de zeventig al ruim gepasseerd leek te zijn, met een flinke uitgroei in de haarverf en geen idee wat het is, maar al die oudjes hier likken iets te veel aan hun lippen... Het typen met twee vingers op het toetsenbord en het in zichzelf praten, een dubbele prescriptie afgeven en twee keer de notities printen, werkte ook niet helemaal mee aan het beeld van een dokter. Maar goed dat Ash had aangegeven dat ze ook prima door een arts in opleiding geholpen kon worden. Voor de zekerheid kon er nog een kweekje worden gemaakt, om daarmee zeker te weten om welke bacterie het zou gaan. Lang leve de verzekering, want met de medicijnen erbij waren we al met al ruim 200 dollar lichter. En nu maar hopen dat het snel beter ging.

Ze zeggen dat afleiding een goede remedie is, dus na het eten gingen Bas en Ash lekker een wandelingetje maken naar het strand. Volgens de bewegwijzering van de camping was het strand vlakbij, maar toen we de pijltjes volgden, liepen we langs een rugbyveld, schuin over een golfbaan, dwars door een duin heen, over een weg, langs de parkeerplaats met een stel hippies en eindelijk kwamen we bij het strand. Het strandje was nog behoorlijk druk, er zaten heel wat surfers in het water en er liepen nog heel wat kinderen in het zand. We voelden even aan het water, vonden het te koud en gingen maar weer terug. Dat stelde niet zoveel voor, maar ach, we hadden weer even ons verzetje gehad.

Ook de volgende dag kozen we voor afleiding. Eerst maar uitgeslapen en uitgebreid ontbeten. Daarna zijn we richting het centrum van Dunedin gereden. Toen we de vorige dag naar de dokter reden, kwamen er al doorheen en het zag er gezellig uit! Dus hup, met z'n viertjes in Princess Leia en op naar de stad. We zetten de auto neer bij het station, daar waar we later die middag voor de Scenic Train Tour zouden opstappen en liepen het stukje naar het centrum. Maar toen we eenmaal over het achthoekige pleintje liepen, was er in onze ogen niet veel van de gezelligheid over die we vanuit de auto hadden gezien. Het plein bestond uit een paar souvernirwinkeltjes, eetcafeetjes en wolwinkels. Na het prachtige standbeeld bekeken te hebben van een Schotse Poeet die toevallig een neefje in de commissie van Dunedin had zitten, de kerk op de foto te hebben gezet en de markt voor knutselgrage dames die hun knutsels verkochten gehad te hebben, waren we wel toe aan een kopje koffie. We kozen een strategisch plekje uit met lekker uitziende stoelen. Maar op de één of andere manier hebben de mensen hier nog nooit van service gehoord. We hebben nog amper de service ervaren, zoals dat in Nederland als standaard wordt gezien, laat staan dat we exceptioneel goed behandeld zijn als wij ergens ons geld uit willen geven. De dames achter de bar hebben het drukker met zichzelf en kijken bijna geërgerd op als je iets wil bestellen. Want ja, je moet blij zijn dat ze je überhaupt willen helpen... En als je dan tijdens het afrekenen ook nog eens amper aangekeken wordt, krijg je toch bijna de neiging om de centen niet af te geven en gewoon weg te lopen, maar zo zijn wij niet opgevoed.

We liepen rustig aan terug naar het stationnetje, wat het meest gefotografeerde gebouw van Dunedin blijkt te zijn. En eigenlijk vinden we dat ook niet zo raar, want de rest van de gebouwen in het stadje zijn nóg lelijker! De perkjes voor het station staan er wel netjes bij en elk vlak heeft een ander plaatje van bloemetjes. Alleen zijn sommige dingen niet helemaal duidelijk, dus hebben ze er maar bordjes bij geplaatst met wat het voor moest stellen. Zo was er een wit met geel bloemperkje wat de Cricket Trophy moest voorstellen, paars met witte bloemetjes wat de vlag van Nieuw Zeeland moest zijn en nog een ander perkje wat een cricketslaghout en bal moest voorstellen, alleen de bal was een beetje groter dan het slaghout... Edward was helemaal blij, want aan de zijkant van de treinhal stond een oud treinlocomotiefje, die hij helaas niet goed op de foto kreeg door het glas. Op het moment dat we terug de treinhal inliepen, kwam de vorige trein net terug van de ochtendrit en werd het hele station gevuld met Chinezen en andere toeristen. We hebben duidelijk de verkeerde periode gekozen om naar Nieuw Zeeland te komen, want het lijkt wel of half China hier vakantie viert vanwege het Chineze Nieuw Jaar.

Boven in de hal was nog een kleine artgallerie gevestigd, zogenaamd van lokale kunstenaars. Zo werden er o.a. foto's van de omliggende valleien verkocht voor luttele bedragen vanaf $ 345 per stuk, terwijl we met de treinrit precies dezelfde shots zelf kunnen maken! Snel verdiend...

Na een hapje bij het cafeetje op het perron, waar weer opnieuw werd bewezen hoe servicegericht de Nieuw Zeelanders zijn, door het geld uit de handen te gritsen en wisselgeld ongeïnteresseerd weer terug in je hand te duwen, terwijl het gesprek met de collega rustig voortgezet werd. Onze lach/ergernisspiertjes werden weer aangespannen toen we iets later op het perron stonden te wachten op de trein. De eerste Chinees liep alweer over het spoor heen, terwijl de andere heen en weer liepen te banjeren en verward om zich heen keken waar ze heen moesten, en weer anderen de trein al in waren gegaan terwijl duidelijk was aangegeven dat dat nog niet de bedoeling was. We weten niet meer of het aan ons ligt of dat we gewoon echt de verkeerde mensen tegenkomen, maar de Chinezen komen er elke keer weer slecht vanaf!

Het treintje zelf was oud, maar redelijk comfortabel. We zaten met z'n vieren om een tafeltje heen en toen we eindelijk vertrokken, waren we blij te concluderen dat we in een rustige coupé zaten en hopelijk een leuk ritje voor de boeg hadden. Na de eerste kilometers door het industriegebied van Dunedin, waarbij we zowel langs de scrapyard reden als langs de houtfabriek en met alle rommel die er tussenin hoort, kwamen we in wat landelijker gebied. We reden langs de paardenraces, koeienweilanden en schapenbommen (weilanden waar een bom is ontploft en als gevolg daarvan vol staat met schapen, of koeien, of rolletjes) Maar eigenlijk zagen we nog niet veel meer of anders dan dat we van de weg hadden kunnen zien. We reden verder langs de rivier de Taieri door het Gorgegebied. Door tunneltjes, over bruggetjes en langs eenzame huisjes. Wat een saaie route! Er was echt helemaal niks aan! Wat een zonde van het geld en vooral van de tijd! Tegen de tijd dat we halverwege op de heenweg waren, hadden we er eigenlijk al geen zin meer in, maar toen moesten we nog helemaal terug! Vier uur lang in een trein zitten met doorgezakte stoelen, waarbij het landschap zeker niet zo indrukwekkend is als dat deze wordt aangegeven. "One of the most scenic traintrips in the world!" Ammehoela! Bleeeghhh. Wat een saaie rit.

We waren blij toen we om zeven uur eindelijk terug aankwamen op het station in Dunedin. (Wist je trouwens dat Dunedin een samenvoeging is van de Schotse steden Dundee & Edinbrough?)

We waren de volgende dag blij dat we verder konden rijden. Dunedin is niet onze stad. Eigenlijk is geen enkele stad in Nieuw Zeeland tot nu toe echt positief bevallen. De meeste stadjes waar je langs rijdt hebben een country/spookgehalte waar je u tegen zegt en daarbij lijkt het alsof (bijna) niemand hier van onderhoud heeft gehoord, want de meeste huizen en gebouwen kunnen wel een likje verf gebruiken! Daarentegen is de natuur in Nieuw Zeeland fenomenaal! De bergen, de regenwouden, de stranden en de naaldbossen lopen naadloos in elkaar over en de vegetatie is absoluut anders dan waar dan ook.

We reden weer noordwaarts. Het was alweer bijna afgelopen. We moesten alleen nog naar Christchurch rijden, maar de afstand was naar onze mening net even te ver om voor te gaan haasten, dus we hadden nog een nachtje speling. Het laatste nachtje voor we Princess Leia in moesten leveren, verbleven we in het stadje Ashburton. Hier zochten we een campingplek waar we er zeker van waren dat er een zwembad was, want we hadden absoluut geen behoefte om het stadje te ontdekken. Achter de balie stond weer eens een rare vent, maar ook een heel lief hondje en Ash schoot weer even in de, volgens Bas, "full retard mode".

Het zwembadje was klein, maar heerlijk. Biertje erbij, dekentje op het gras, zwembroekjes aan, relaxmodus ingeschakeld. Zeker omdat we een belangrijke beslissing hebben genomen.

We komen naar eerder naar huis!

Weten jullie nog dat we een tijd geleden bepaalde mensen hadden ontmoet, waarvan we zeiden dat ze te lang aan het reizen waren? Mensen die door gaan met reizen om het reizen, zijn volgens ons het doel kwijt van hun reis. Op het moment dat je bezig bent met hoe je zo lang mogelijk kan overleven om maar niet naar huis te hoeven, en niet meer bezig bent met waar je bent en wat je ervaart, dan is het in onze ogen klaar. En nou zijn wij niet per se bezig met overleven, als in financieel overleven, want het budget wat we van te voren hadden opgesteld wordt zonder echte inspanning makkelijk aan gehouden. Nee, we zijn verzadigd. In zoverre, we hebben zoveel fantastische dingen gezien en ervaren, dat er geen plaats meer is voor nieuwe ervaringen. We raken niet meer zo makkelijk onder de indruk en kunnen er niet meer optimaal van genieten. En we hadden van te voren afgesproken dat als we tot dat punt zouden komen, dat we naar huis zouden gaan.

Behalve deze reden, heeft vooral Ash ook veel last van heimwee. Haar hoofd is vaker met wat ze thuis aan het doen zijn, dan dat waar ze zelf mee bezig is. Dat was voor ons reden genoeg om de knoop door te hakken. We hebben contact opgenomen met Kilroy en onze tickets verplaatst!

We vliegen nog wel naar Bali, waarna we doorreizen naar de Gili eilanden om daar een week in een luxe resort te chillen, voor we naar Kuala Lumpur vliegen. Twee dagen later vliegen we naar Hong Kong, waar we, zoals gepland, Liz zullen opzoeken en daarna naar huis vliegen. Dinsdagochtend 10 maart omstreeks 6.15u zullen wij weer voet zetten op Nederlandse bodem!

En voordat mensen commentaar gaan geven dat het zo zonde is van de rest van onze reis, NEE. Wij hebben een fantastische tijd gehad, waarin we veel geleerd hebben, waar we veel dingen over onszelf te weten zijn gekomen, wat wij echt belangrijk vinden en waar onze grenzen liggen. We gaan liever naar huis en spenderen de rest van ons gespaarde geld voor toekomstplannen dan met tegenzin rond te blijven reizen en geld uit te geven, waar je niet van geniet. Bovendien, als er iets is wat we geleerd hebben tijdens het reizen, is het wel dat de wereld eigenlijk helemaal niet zo groot is! Een paar uur vliegen en je bent aan de andere kant, dus we kunnen altijd nog terugkomen!

xx Bash