Bungeejumping, rijden naar de West Coast en gevulde tomaatjes!

We hadden bedacht wat we gingen doen. We gingen naar Hanmer Springs, op een kleine anderhalf uur rijden van Kaikoura. Alleen hadden we geen zin om er direct heen te rijden (kan je nagaan, anderhalf uur rijden is niks meer!) dus kozen we voor de scenic detour die ongeveer drie uur duurde en langs een mooie route zou komen. Het viel echter een beetje tegen, want slechts een klein stukje van deze "scenic" route vonden we daadwerkelijk "scenic".

Vlakvoor we het stadje Hanmer Springs inreden, kwamen we langs een gebouwtje langs een rivier met reclameborden voor o.a. Bungeejumping, Quadrijden en Jetboats. En laat dat eerste nou nog op het wensenlijstje van Ash staan! Dus de auto's aan de kant en hop naar binnen! Helaas konden we pas om vier uur springen en moesten we dus nog ruim twee uur overbruggen. Maar dat vonden we niet zo'n groot probleem, we zochten gewoon vast een camping op! Het werd een camping die we doopten tot Seniorencamping, de reden hoeven we vast niet uit te leggen...

Een voordeel van deze Seniorencamping was wel dat we enorme plekken hadden voor de auto en onze stoeltjes en de tafel. En het weer was weer fantastisch! Ondanks dat het volgens de auto thermometer slechts 18 graden was, zaten we in het zonnetje al snel te zweten! Een dekentje werd tevoorschijn getoverd en een heerlijk tukjes/zon plekje werd gecreëerd!

Met z'n viertjes in Lea terug naar de Bungeejump. Het bruggetje lachte ons al vervaarlijk toe en Bas werd langzaam bleker en witter. Toch kon hij nog wel Annelies en Edward instrueren hoe hij de filmpjes graag wilde hebben. Ash stond te springen van enthousiasme, terwijl Bas er bijna onderuit probeerde te komen. Maar het was zo ver! We liepen achter de guide aan naar de brug en nu konden we niet meer terug. Bas gaf zelfs een kleine afscheidsspeech voor we daadwerkelijk de brug opgingen, want hij was ervan overtuigd dat hij het niet zou overleven...

We kregen de harnassen om, werden driedubbel gecheckt en toen mocht Bas als eerste springen. Hij keek Ash aan met een blik die ze niet snel meer zal vergeten, en zodra de guide aftelde, liep Bas naar voren. One, two, three, BUNGEE! En daar ging hij! Zo'n oermannelijk geluid had hij nog nooit geproduceerd! Wauw, hij bouncte heen en weer en toen hij weer bij zijn positieven was, schreeuwde hij nog even naar boven hoeveel hij Ash wel niet haatte, haha!

En terwijl Ash nog boven stond en gecheckt, dubbel en driedubbel gecheckt werd, was Bas inmiddels door een bootje opgevangen en terug naar de kant gebracht. En de guide zat Ash een beetje uit te dagen om een gewaagdere sprong te doen dan Bas, door bijvoorbeeld van de brug af te rennen in plaats van te stappen. En Ash met haar grote mond zou dat natuurlijk wel even doen! De zenuwen gierden door haar heen, maar na een laatste zwaai naar de kant was het dan echt zo ver. Een aanloop en BUNGEE! Het gevoel als je afzet, naar beneden stort en de rivier recht op je af ziet komen is niets anders dan pure paniek vermengd met een flinke dosis adrenaline die je in een microseconde doet afvragen waar je in godsnaam aan begonnen bent en je stiekem hoopt dat je het overleeft! Maar zodra het elastiek je opvangt is het nog niet afgelopen, want door de kracht van het springen wordt je opnieuw teruggetrokken en weer losgelaten! Net zolang tot de zwaartekracht er genoeg van heeft en je eindelijk alleen nog maar de kracht van het elastiek voelt en je langzaam terug bij bewustzijn komt en de adrenaline zijn werk serieus gaat doen. WAUW! Zodra ook Ash door het bootje was opgevangen en naar de kant was gebracht, liepen we gezamenlijk terug de heuvel op naar het gebouwtje vanaf waar Edward en Annelies ons hadden bekeken. We trilden van de kick en stonden te hijgen van het gillen en schreeuwen maar wat een ervaring! Vooral Bas zegt, Eens, maar NOOIT meer!

We konden wel wat ontspanning gebruiken, dus we gingen door naar de Hot Springs, waar we lekker in de verschillende badjes konden poedelen. Edward mocht zelfs naar binnen onder de senioren korting! (vooral Annelies vindt dit erg grappig) Via een voucher uit één van de brochures mochten we ook nog een half uurtje gratis in een privé hot Pool alleen de dame achter de kassa was nogal flauw en zei dat er maar twee personen in mochten, terwijl de badjes voor maximaal zes waren. Maar we gunden het oudje en het nog niet oudje om samen de privé pool in te gaan, wij deden het wel met de overbevolkte publieke zwembadjes...

Nee hoor, de badjes waren heerlijk en we hebben heerlijk gebadderd, ontspannen en relaxed tot we het zat waren. We vonden het wel tijd voor een hapje eten, maar gek genoeg was het café tijdens etenstijd gesloten... Nou ja, dan aten we lekker alsnog bij de campervan. Het werd lekker simpel soep met brood en de twee kant en klaar maaltijden uit het boodschappenpakket want die lagen toch maar in de weg in het kastje. Wat een super dagje was het weer.

De volgende dag stond in het teken van rijden. We hadden besloten om in één dag door te rijden naar de Franz Jozef Glacier, ruim 300 kilometer en volgens het kaartje ongeveer 6 uur rijden. Voor Edward een hele uitdaging, want Annelies weigert om te rijden omdat Edward altijd "meerijdt" en iets te graag commentaar geeft... De route ging grotendeels door National Parken dus dat beloofde wat.

Nou, en of het een leuke route was! Eerst de droge grassige bergruggetjes, die plaats maakten voor wat rotsige bergen, die overgingen in naaldbossen en vervolgens veranderden in tropisch regenwoud waar je ineens midden in de film Jurassic Park terecht was gekomen, behalve dat er een weg door heen was gelegd. De weg ging dan ook van rechte, langzame bochten naar korte, snelle bochten waar je zeker niet te snel door heen kon rijden. Althans, met een grote motorhome niet, met een Lea gaat het prima en rijdt het fantastisch leuk!

Na een lunch met uitzicht op de Tasmaanse Zee en een korte stop bij een prachtig meertje wat ineens vanuit het regenwoud tevoorschijn kwam en uitkeek op besneeuwde bergtoppen, kwamen we in het dorpje Franz Jozef. En zo rustig als dat het op de weg was geweest, zo druk was het in het dorpje! Wat een touristische boel! Op de camping konden we dan ook niet meer bij elkaar staan, maar dat was niet zo heel erg. Deze camping noemen we de regenwoud camping, want we staan tussen de varens en de grote rare bomen en de plekken zijn net groot genoeg om je auto neer te zetten, uitstappen kan al bijna niet meer. Gelukkig hadden we nog even geen buren en konden we snel het picknicktafeltje achter de plek confisqueren en nog even van het heerlijke zonnetje genieten. Naarmate de zon verder onder ging, hielden Bas en Edward zich bezig met koken en waren Annelies en Ash vast bezig met een planning voor de resterende dagen, we zitten alweer op de helft!

We aten iets echt van "thuis" en ondanks de improvisatie die noodzakelijk was met de huishoudelijke apparaten (of het gebrek ervan) in de campervan was het toch gelukt, Gevulde Tomaatjes! Jammie!

xx Bash