Chapter Thailand closes and Chapter Loa starts!

De laatste echte dag in Thailand is aangebroken. Zoals in het vorige verslag vermeld, hadden we bedacht dat we het wel verdienden om vandaag een locatiede op te zoeken met zwembad. Dus Vosje de Tweede mocht ons nog een stukje verder rijden.

We kwamen aan in Chiang Rai na een kleine drie uur rijden over fantastische wegen die kriskras door de bergen, de dallen en kleine stadjes ging. Na even zoeken kwamen we aan bij Ben's Guesthouse, een van de grotere locaties tot nu toe. Er waren niet alleen backpackers maar ook families met kleine kinderen. We boekten een standaard kamer voor 500 baht en doken direct het heerlijke zwembadje in! Hmm dat voelde goed! Na een hapje gegeten te hebben raakten we aan de praat met John en Dan uit, hoe kan het ook anders, de UK. Zij waren in Bangkok begonnen en hadden een soort packagedeal geboekt voor de komende dagen en zouden ook de slowboat naar Laos pakken over een paar dagen. Dus wellicht komen we ze nog tegen.

De rest van deze avond hebben we lekker rustig aan gedaan en zijn een beetje op tijd naar bed gegaan.

De volgende ochtend stonden we redelijk op tijd op, om ook nog een stukje van Chaing Rai te kunnen zien. We reden naar de Witte Tempel. Een enorme toeriste trekpleister waar de bussen al vanaf ver te zien zijn om in een treintje naar de locatie toe te gaan en de minivans die rijendik stonden te wachten op de toeristen die net naar binnen waren gegaan. En toegegeven, de tempel zag er ook wel heel mooi uit. Alles was wit met goude accenten. De meeste tempels die we tot nu toe hebben gezien, zijn vooral rood, goud, wit, zilver en allemaal in de meest opvallende uitvoeringen. Echter omdat het zo toeristisch was, besloten we niet naar binnen te gaan. De mensen stonden opgepropt als een stel sardientjes in een blik en zo graag hoefden we nou ook weer niet naar binnen.

We gingen een hapje eten in de foodcourt naast de tempel. Omdat iedereen nog in de tempel was, was het in de foodcourt lekker rustig. Alleen nu moesten we er nog avhter komen hoe het werkte. Er stond een balie zodra je binnen kwam, waar je (wat wij aannamen) moest betalen. We dachten dat je dus gewoon je dingen kon halen en dan daar af moest rekenen. Gelukkig maar dat het niet zo druk was, want zo werkte het dus niet... Je moest eerst bij de balie geld op een pasje zetten, waarna je bij de verschillende standjes kon bestellen en er per standje geld van je pasje werd afgeschreven waarna je (ook een aanname) dan weer terug bij de balie je wisselgeld kon krijgen? Tja.. zoals eerder gezegd zijn ze in Thailand goed in werk creëren.

Hierna besloten we om het onvermijdelijke maar niet verder uit te stellen en we reden naar het vliegveld om afscheid te nemen van Vosje de Tweede. Ze heeft ons ruim 2500km verder gebracht en dat heeft ze prima gedaan! Met de dame van Avis liepen we langs de auto, maar omdat de hele auto al gemarkeerd was met allemaal kruisjes waar krassen of deukjes zaten, vond ze het al snel best. Nog even langs een bank om US dollars te halen voor de grens en op naar het busstation! Dag Vosje de Tweede, bedankt!!

De bus naar Chiang Kong was een oude rode bus, met ventilatoren erin! De rit zou 2,5 uur duren en kostte 65 baht per persoon. De bus was alleen niet helemaal gemaakt voor Nederlanders, aangezien we beide opgesloten zaten en onze knieën soort van driedubbel moesten vouwen om op het bankje te kunnen zitten. De bus zat vol, met locals maar ook met Westerlingen. De rit viel uiteindelijk best mee en we kwamen aan bij het dorpje Chiang Kong. Erstond een bord met de richting van de border en de tuktuks stonden je al op te wachten. Nou ja, just go with the flow. Daar kwamen we aan bij de grens. Allereerst moesten we langs een mannetje die alvast checkte of je de documenten bij je had. De departurecard die je bij binnenkomst krijgt en je paspoort. We hadden de departurecard al die tijd netjes in ons paspoort bewaard, dus geen probleem. Dachten we. Blijkbaar was die van Ash ergens onderweg verloren of zoals we bedachten, moest het zijn gebeurd toen we incheckte bij het laatste Guesthouse, waar ze een kopie van ons paspoort hadden gemaakt. De man begon een beetje moeilijk te doen en zei dat we onze baggage moesten nakijken. Maar we hebben al onze belangrijke zaken in onze moneybelt en zeker niet in onze grote rugzak, dus we konden wel zoeken maar wisten zeker dat ie daar niet zou zitten. De man begon over een boete van 2.000 baht en dat hij niet wist hoe de Nederlandse Douane zou reageren als hij zijn kaart kwijt zou zijn, bla bla bla. Oke prima, dan maar een boete, maar hoe komen we nu het land uit?! Uiteindelijk kreeg Ash gewoon een nieuwe kaart en hoefde er niks extra's betaald te worden. Bij de echte paspoortcontrole was Ash er zelfs nog sneller heen dan Bas! Dus we hebben het vermoeden dat hij een beetje met ons aan het sollen was. Maar goed, ook weer meegemaakt. Een stukje verder op moesten we een kaartje kopen voor de bus over de Friendship Brigde. Dus in plaats van een bootje naar de overkant, waren we blijkbaar bij een brug terecht gekomen. Ook prima.

Over de brug, kwamen we bij de grens van Laos waar we ons Visa On Arrival moesten aanvragen. Hiervoor moesten we de US Dollars hebben, want ze doen al dit soort belangrijke dingen met US Dollars... 36 dollar p.p. verder en door de paspoort controle waren we dan echt op Laotiaans grondgebied! Met een tuktuk werden we afgezet in het centrumpje van het dorpje waar je overal om je heen Guesthouses zag. Uiteindelijk kwamen we bij een kamer met fan, inclusief ontbijt voor 100.000 kip. (ongeveer 10 euro).

We gingen op zoek naar de pier waar de slowboat de volgende dag van zou vertrekken en kwamen een ander stel tegen waar we mee aan de praat raakten, Evy uit de UK en Santi uit Columbia. We besloten samen ergens te gaan eten, maar na het eten besloten we dat het toch niet helemaal klikte. Met Evy ging het wel, maar vooral Santi had, laten we zeggen, andere normen, waarden en ideeën dan die voor ons prettig voelde.

Uiteindelijk kochten we onze tickets toch maar bij ons Guesthouse. 250.000 kip p.p. maar wel met een taxi inclusief naar de pier. We hadden het stuk gelopen, maar voor die 10.000 kip die we bespaarden als we de tickets ergens anders haalde zonder taxi, was het voor ons niet waard om dat eind te gaan lopen.

Dat dit een goede keus was geweest bleek al snel de volgende ochtend. We werden in een minvan i.p.v. tuktuk naar het eind van de pier gebracht in plaats van aan het begin afgezet en daarbij hadden we blijkbaar ook hele goede stoelen geboekt! We zitten dwars, vooraan in de boot. Hier zijn ongeveer 30 stoelen en verder naar achter zit je als in een vliegtuig maar dan nog dichter op elkaar. Wij konden onze benen languit strekken! Helemaal achterin de boot was ook nog ruimte, maar daar zat je de hele rit in het geluid van de motor! Ook niet heel erg fijn...

Tijdens het ontbijt hadden we een Duitser en Nederlandse ontmoet, waarna even later een Canadese en Amerikaanse bij ons aansloot. En heel toevallig hadden zij ook de meest comfortabele stoelen voorin! Dikke prima!

Deze eerste vaardag hadden we anderhalf uur vertraging en zijn we ongeveer 6 uur onderweg geweest. Met Laura, (USA, 26), Raphaelle (Canada, 27), Amanda (NL, 27), Tomimi (Japan, 25), Louis (UK, 26) en Philip (Duitsland, 27) waren we met een gezellig groepje. We besloten bij aankomst dat een deel van de groep op zoek zou gaan naar een hostel, daar waar de rest van de groep zou wachten tot de bagage werd uitgeladen. Amanda, Tomimi en Ash gingen op zoek naar een hostel en vonden uiteindelijk een iets duurdere maar prima plek waar ze nog vier kamers over hadden, precies genoeg. We besloten om deze maar gewoon te boeken, want de betere die we onderweg waren tegengekomen, waren al vol. En aangezien dit dorpje puur en alleen maar bestaat omdat de boot hier stopt, heb je hoe langer je wacht, hoe minder keus je hebt.

In de tussentijd bleef de rest van de groep bij de pier om de spullen te halen. Het was één grote chaos. De lokale kinderen liepen overal tussendoor en probeerde alles te grijpen wat los en vast zat en de volwassenen probeerden je kamers aan te smeren voor een lage prijs, waar uiteindelijk toch wel kosten bij zouden komen. In diezelfde tijd werd de boot uitgeladen, daar waar alle tassen beneden in het ruim opgestapeld lagen en dus één voor één naar boven gehaald moesten worden. Eén ding is zeker, de tas van Ash valt op door Kick-ker die in het netje zat en iedereen die hem zag moest lachen of er even aanzitten. So far, so good.

Toen de rest van het groepje was teruggekomen met het goede nieuws dat we de kamers hadden, bleek dat het plastic tasje van Amanda met haar flipflops met daarin ook 25 dollar weg was. Nog even gezocht maar uiteraard tevergeefs. Dit is de eerste plek tot nu toe waar we ons niet echt veilig voelde en nog beter op onze spullen letten dan daarvoor. Je wist gewoon dat de kinderen alles proberen te pakken wat ze pakken kunnen en dat de volwassenen je proberen op te lichten qaar je bij staat. We waren hier enigszins op voorbereid, daar waar de boot stopt je ook geen enkele kant op kan. Uit het dorpje is verder helemaal niks.

Tot nu toe kunnen we een kleine balans opstellen tussen Thailand en Laos, al zullen we dat waarschijnlijk nog wel bijstellen zodra we in Luang Prabang zijn.

In Thailand rijden ze links en zit het stuur rechts. In Laos rijden ze rechts en zit het stuur links.

In Thailand rijden ze in Tuktuks (scootertaxis) en in Laos in Sowthaers (oude minubusjes met zitruimte achterin) maar beide zelfde principe.

In Thailand betaalt men in baht (40 baht = 1 euro) in Laos met Kip (10.000 kip = 1 euro).

Onze indruk van Thailand is dat het over het algemeen heel relaxte mensen zijn, waarbij je geen haast moet hebben. Het grootste ding waar we ons over blijven verbazen is de troep overal! Tussen de huizen en gebouwen ligt bouwafval maar ook gewoon afval en andere voorwerpen en ook de huizen liggen vol met troep. Ken je het programma 'Mijn leven in puin'? Zo zien de meeste huizen er hier uit... Verder vinden we het Noorden mooier en leuker dan het Zuiden, vooral omdat het minder pusherig is en de mensen lijken oprechter. De stad Chiang Mai is tot nu toe favoriet. Er hangt een fantastische sfeer, er lopen heel wat verschillende culturen rond en er is van alles te beleven. Onze conclusie is als volgt: we zijn heel blij dat we dit alles gezien hebben en zijn erg benieuwd naar Bangkok en blij om terug te gaan naar Chaing Mai (olifantentour 3 dagen in december) maar we zijn ook heel blij om verder te gaan naar het volgende land...

xx Bash