Slowboat over the Mekong River!

Nadat we het verhaal gisteren hadden geupload en we wilden gaan slapen, kwamen Amanda en Laura naar onze kamer en klopten op de deur. Ze hadden een klein incidentje gehad, er was namelijk geld gestolen uit de tas van Amanda uit haar kamer terwijl wij weg waren om te gaan eten. En dat terwijl de deur op slot zat. De dames van de guesthouse hadden verschillende verhalen, waarbij de eerste versie was dat ze de hele tijd bij de receptie hadden gezeten en dat er niemand in had gekund, toen veranderde het verhaal dat ze af en toe de was tussendoor gingen doen en dat er inderdaad mensen langs hadden kunnen komen en uiteindelijk beschreven ze een meisje die eigenlijk meer leek op een combinatie van ons drieën was, namelijk de lengte van Laura, de haarkleur van Amanda en het kleur shirt van Ash. Alles om hun eigen hachje te redden, terwijl we allemaal wisten dat zij het waarschijnlijk zelf hadden gedaan. En het grappige, nou ja, meer ironische is, dat Ash iets in die richting had gezegd toen we op de kamer de spullen afgooiden, dat dit zomaar een plek zou kunnen zijn waar ze de kamers doorzoeken op zoek naar waardevolle items. Daarom hadden wij onze tassen met de slotjes eraan achtergelaten en al onze waardevolle spullen (in de moneybelt sowieso altijd) gewoon bij ons hadden...

De volgende ochtend zouden we al vroeg bij de boot zijn omdat we ervoor wilden zorgen dat we weer van die goede plekken zouden hebben als de dag ervoor. De boot was de dag ervoor zo ontzettend volgepropt met mensen, bagage, eten en drinken dat veel mensen achterin voorbij de engineroom moesten zitten, waar het een ontzettende herrie was. Wij zaten voorin met super veel beenruimte, een fris windje en de zon op onze gezichten. De boot zou om half 9 vertrekken, maar we besloten er om half 8 al te zijn. Dan als we onze stoelen hadden geblokt, dan konden we in koppeltjes of groepjes gaan ontbijten. Dat was een goede tactiek, in zoverre dat we er inderdaad als eerste waren, maar dat we in een andere, luxere boot zaten dan de dag ervoor. Dus besloten we niet om helemaal voorin te gaan zitten, maar ietsjes verder naar achter, waar de stoelen in een treinopstelling stonden, met grote tafels in het midden! Nog beter zelfs, dan konden we makkelijker een potje kaarten! We hadden twee vierzitjes naast elkaar en dat was helemaal goed.

Amanda was nog druk bezig om een politierapport te laten opstellen voor het gestolen geld uit haar kamer terwijl de boot steeds voller werd. Ze hadden gezegd dat de boot om half 9 zou vertrekken en om die tijd was Amanda er nog niet. We vroegen nogmaals hoe laat we zouden vertrekken, omdat we nog op haar aan het wachten waren. Dit keer zei hij 9 uur. Om kwart voor negen is Philip snel van de boot afgegaan om haar te halen, want ze zouden toch echt zo gaan vertrekken. Jammer dan van dat politierapport en die 100 euro, maar dat moet dan maar, anders mis je de boot en ben je nog verder van huis. Gelukkig kwamen ze net op tijd aanlopen, sprongen aan boord en de boot vertrok. Amanda had helaas geen rapport, maar zou in Luang Prabang bij de echte politie het nogmaals proberen...

De boot stopte een paar keer aan de kant van de rivier om wat mensen en spullen op te pikken en af te zetten, maar de rit zou uiteindelijk zo'n 8 uur duren. Hierdoor moet je wel met elkaar praten en was het al snel echt super gezellig zo met z'n achten. Halverwege stopten de motoren opeens en even later zagen we waarom. Er zwom een zwijntje in de rivier en het leek net alsof hij vast zat! Aangezien de boot stopte, hoopten we dat ze het zwijntje zouden bevrijden zodat hij naar de kant kon komen. Dat deden ze dan ook, maar toen het zwijntje eenmaal op de kant was, gingen een paar locals ook aan land, vingen het zwijntje en sleurden hem de boot op! Met een paar touwen werden de poten bij elkaar gebonden en werd het zwijntje op de boot getrokken. Dit was niet echt heel erg fijn om te zien, maar het zal wellicht de cultuur hier zijn en waarschijnlijk zullen ze denken dat ze vanavond een lekker maaltje hebben... Wij eten wel kip vanavond.

Uiteindelijk kwamen we aan in Luang Prabang, de tweede stad van Laos. Een voordeel hier was dat ze lang niet zo opdringerig, graaierig en pushie waren als in Pakbeng, hier kon je zelfs gewoon rustig de pier oplopen en op je gemakje een tuktuk kiezen. Dat voelde al gelijk een heel stuk beter. We gingen op zoek naar een guesthouse en volgden Laura naar de Khammany Inn Hostel. Ze hadden voor de eerste nacht in ieder geval niet meer twee bedden in dezelfde dormroom beschikbaar, dus besloten we om samen met Philip een private room te nemen. Dus we hebben een roommate voor de komende dagen!

We hadden twee uur later weer met de groep afgesproken en gingen lekker eten. We kwamen uit bij Cafe Toui, waar de smaken echt fantastisch waren en over het algemeen iets goedkoper dan de rest van de restaurants waar we langsgelopen waren. Alleen wat wel een klein beetje tegenviel waren de portiegroottes. Na een "hoofdgerecht" wat normaal prima hoeveelheid was, voelde het nu alsof je je broodje voor je voorgerecht op had. Dus besloten we om daarna verder te gaan op zoek naar een pizzatent! Tot nu toe zijn de prijzen hoger dan in Thailand, maar we hebben het vermoeden dat dit vooral komt omdat ze in Pakbeng überhaupt de hoofdprijs kunnen vragen omdat toeristen simpelweg geen andere keuze hebben en hier in Luang Prabang moeten we wellicht gewoon nog even op zoek gaan naar de goede plekjes...

Welterusten van Bash, Kick-ker & Philip!

xx Bash