PADI, PADI, Vinpearl en nog meer PADI

De eerste echte dag van onze duikcursus is aangebroken. Vandaag hoeven we niet al te vroeg op, we hebben afgesproken dat we om 9.00u klaar zouden staan om richting het zwembad te gaan. Na een snel ontbijtje bij de Rainbow Bar, gingen we met Kevin, onze instructeur, in de taxi naar het zwembad. Hier gingen we eerst langs de shop om de juiste spullen bij elkaar te verzamelen. Luchttanks, wetsuits, BCD's (later meer over), regulators, fins, maskers, snorkels en weightbelts, allemaal op de trolley en op naar het zwembad. Een masker uitzoeken bleek nog niet zo eenvoudig te zijn. Om te weten of een masker goed past, moet je het masker op je gezicht zetten, zonder de band over je hoofd heen te trekken, inademen en kijken of het blijft zitten. Als het niet blijft zitten, komt er lucht en onder water dus water naar binnen en dat wil je natuurlijk niet. Blijkbaar heeft Ash een vreemde vorm van gezicht, want na zeker 6 of 7 verschillende maskers geprobeerd te hebben, vielen ze er nog steeds af. Een geheim vakje te voorschijn gehaald met een ander soort masker, die paste wel! Jippie!

Dit is spannend! Na een korte uitleg over hoe alles in elkaar stak, waarbij, eerlijk is eerlijk, veel dingen bekend voor kwamen door de theorie, mochten we ze in elkaar gaan zetten. De equipment testen, is de lucht goed, doen beide regulators het (je hebt één primary reg en een alternate air supply voor jezelf of eventueel andere duiker in geval van nood), doet de luchtmeter het goed, doet je BCD het? De BCD is een afkorting voor Buoyancy Control Device, wat simpelweg gewoon een vest is met luchtzakken erin die je op kan blazen en leeg kan laten lopen om hierdoor op hetzelfde niveau, hoger of lager te komen in het water, oftewel je drijfvermogen bepaald.

Na alles getest te hebben, aan en om gedaan te hebben, elkaar getest te hebben, is het tijd om het water in te gaan! We beginnen in een zwembad, in het ondiepe gedeelte. Hier is het makkelijk om eventueel, mocht je niet zeker zijn of in paniek raken om direct terug naar het oppervlak te komen. We oefenden met verschillende oefeningen die Kevin ons eerst voordeed. Het oefenen met handsignalen, het wisselen van regulator (waar je lucht door heen komt) en je snorkel, het af en weer om doen van je vest en tank, en het clearen van een deels onder water gelopen masker. Dit laatste vond Ash nogal eng. Niet vanwege het water in het masker, maar vanwege het feit dat het water tegen haar neus kriebelde, waardoor ze de neiging had om door haar neus in te ademen in plaats van via haar mond! En dat werkt natuurlijk niet! Dus bij de eerste poging stond ze al binnen een seconde terug op haar voeten en raakte even lichtelijk in paniek. Alle spanning die zich van te voren ook al had opgebouwd, kwam er uit. Na een paar minuten, waarin Kevin en Bas rustig op Ash wachtten, voelde ze zich beter. Even diep ademhalen en onthouden om alleen door je mond te ademen... De tweede keer ging het dan al een stuk beter, en ook de derde keer ging goed. Door het oefenen, raak je steeds comfortabeler met het water, ook al vind je bepaalde dingen eng, gewoon rustig blijven en nog een keertje proberen. Dat is de hele reden waarom je in een ondiep gedeelte van het zwembad gewend raakt aan je equipment.

Eigenlijk na dit kleine opstootje, ging het verder heel erg goed. We zijn beide echte waterratjes en zijn altijd in het zwembad of in de zee te vinden als deze in de buurt is. Daarom was het dan ook niet moeilijk om o.a. de oefening van 200 meter aan een stuk zwemmen of 10 minuten lang drijven, uit te voeren.

En doordat je langzaam begint, overal rustig de tijd voor neemt, raak je ook steeds meer gewend aan het onder water ademen. In het diepere gedeelte gingen we tot ongeveer 3 meter diep. Hierdoor moest je al een beetje equalizen, je oren laten ploppen om de druk te verminderen, zelfde als in een vliegtuig. Hier deden we o.a. oefeningen als het masker helemaal laten vol lopen, en zelfs af en weer opzetten, maar ook oefenen met het 'out of air' zijn en gebruik maken van elkaars lucht door middel van de alternate air supply. Eigenlijk stelde het helemaal niet zo veel voor. Als je gewend bent om te zwemmen en ook wel eens onder water duikt, dan zijn dit soort oefeningen geen probleem.

Na ongeveer drie uurtjes in het water gelegen te hebben en in level van comfort van een twee naar ongeveer een negen te zijn gestegen, zat de eerste dag van onze cursus er al weer op! Het gevoel van onder water ademen is gek, heel gek. Maar het gevoel van onder water zweven is gaaf, heel erg gaaf!

Al met al was de tijd snel gegaan, het was al drie uur in de middag. Na even kort nagepraat te hebben, zijn we lekker een hapje gaan eten bij een tentje die ons gisteren was aangeraden door een ander stel wat we ontmoet hadden. Eenmaal in het restaurant, bleek dat je tussen 2 en 4 uur 's middags ook nog 20% korting zou krijgen, mooi meegenomen. We bestelden een Hot Pot Beef, wat een grote pan met brede rand was, met allerlei soorten groente en beef in een soort soep gaarkookte. JAMMIE!

Na deze lekkere lunch/diner, zaten we best vol en waren behoorlijk uitgeput. We besloten terug te gaan naar het hotel en lekker vroeg naar bed te gaan, daar waar we de volgende dag al om 6.50 uur klaar moesten staan om de boot op te gaan! Morgen voor het echie!

P.S. Fijne Sinterklaas!

De volgende ochtend waren we gelukkig op tijd in de Rainbow Bar. We bleken de enige te zijn op de boot, dus lekker rustig. Eigenlijk best grappig dat voor alleen ons twee er één kapitein, één bootboy, één hulpje en één instructeur aanwezig zijn. Dit is leuk! Het weer was helaas niet heel erg helder, en de lucht zag eruit alsof er elk moment een bui zou kunnen komen. Gelukkig voor ons gaan we het water in, en van wat meer of minder regen worden wij niet natter of droger! Opnieuw onze spullen verzamelen, opbouwen en aantrekken. Een laatste Buddycheck: "Big White Rabbits Are Fluffy" of "Bangkok Woman Really Are Fellows" waarbij je de "Buoyancy, Weights, Releases, Air and Final Check" controleert. Alles aan en gedaan, hop het water in! Zoals in alle films, documentaires en video's die iedereen wel eens gezien heeft; hand op je masker en een grote stap de boot af!

We liggen in de zee!!! Met alle equipment aan! En als je in het water kijkt, overal visjes! VISJES!! We gingen onder water en deden deels van de oefeningen opnieuw, alleen dit keer in dieper water. Het feit dat we dit gisteren zo lang hadden geoefend totdat we ons er prettig bij voelden, gaf nu als resultaat dat we er door heen vlogen! En maar goed ook, want dan bleef er meer tijd over voor het leuke gedeelte, namelijk zwemmen en kijken! Deze eerste echte open water duik ging tot wel 12 meter diep! En wat zie je veel! Allerlei soorten visjes, Sergeant Major Fish, zeesterren, clownfish (finding nemo's!), angelfish, maanvissen, skunk clownfish, parrotfish, trumpetfish, zee-egels en heel veel soorten koraal in allerlei kleuren, maten en vormen. De aquaria waar je vroeger wel eens bent geweest? Zo iets, alleen dan ben jij de duiker die erin zwemt en de visjes bijna aan kunt raken! Het meest fantastische gevoel is nog het gewichtloze. Je glijdt bijna moeiteloos door het water, omhoog, omlaag, links en rechts, overal is ook wel wat te zien!

Terug op de boot, konden we even bijkomen. Een uurtje later zouden we gelijk voor duik nummer twee gaan. Kom maar op! Er stond een grote bak met fruit, helemaal voor ons! Heeft zo maar zijn voordelen om de enige op de boot te zijn... Ook tijdens de tweede duik moesten we een aantal oefeningen doen. Opnieuw de oefening met het volledig onder water laten lopen van je masker, om het vervolgens te clearen. Dit moest geen probleem zijn. Alleen op het moment dat Ash haar masker vol wilde laten lopen, schoot de band helemaal los, en moest dus opnieuw worden vastgemaakt. En in plaats van in paniek te raken op zo'n 8 meter diepte, bleef ze gelukkig rustig, gaf het masker aan Kevin, kneep haar neus dicht om te voorkomen dat ze via haar neus zou gaan ademen, hield haar ogen dicht om er af en toe tussendoor te gluren, en wachtte rustig af tot Kevin het bandje terug had gedaan. Omdat het niet direct lukte, gaf hij het reserve masker, maar deze paste niet helemaal goed op haar gezicht, waardoor deze vrijwel direct vol met water liep. Dat schoot niet zo veel op. Rustig blijven, gewoon blijven ademen, niks aan de hand. En inderdaad na een paar seconden? een minuut? anderhalve minuut? gaf Kevin het masker terug en kon Ash deze weer rustig opzetten en clearen.

Ook hier was het zicht weer best goed, tja ach wat weten wij er nou van. Maar we konden elkaar zien, we konden visjes zien en we konden genieten van het geluid van enkel de bubbels die je uit blies die langs je hoofd naar boven dreven.  Wat een gave ervaring!

Na deze tweede duik gingen we terug naar de haven. Het was rond het middaguur. We hadden dus nog de halve dag voor onszelf! We hadden besloten om naar Vinpearlland te gaan. Een amusementpark aan de overkant van de baai, die bereikbaar was per ferry of met de langste kabelbaan ter wereld. Kabelbaan it is! En eigenlijk is het net zo spannend als dat het klinkt, amper. Maar wel grappig om over de bootjes heen te zweven en van alle kanten de haven te kunnen bekijken.

Vinpearlland was een combinatie van een waterpark, een indoor gamehall, een attractiepark, een aquarium en een winkelstraat. We begonnen in een attractie die leek op een rond ding aan een lange staaf, die wat we dachten alleen ronddraaide en misschien een keer over de kop ging. In plaats daarvan, ging deze wel rond, maar zodra we hoog genoeg waren, in een positie hingen, 180 graden omgedraaid! Dus letterlijk hing je op je schouders in de zitjes, waarbij al het bloed naar je hoofd toe stijgt. WHOAAAHH Dat is raar! Wedden dat deze attractie in Europa verboden is! Deze hoeven we niet nog een keer te doen! Een van onze medeattractiegangers had ongelukkig genoeg zijn telefoon nog in zijn zak zitten, die uiteraard gezellig naar beneden flikkerde. Toen we eenmaal weer beneden met beide benen op de grond stonden, bleek de telefoon "slechts" een gebroken scherm en wat krasjes te hebben. Gelukkig voor hem, maar wel een beetje dom..

De botsautootjes waren grappig. De Aziaten lijken de neiging te hebben om botsen te voorkomen, maar dat is toch juist niet de bedoeling met BOTSautootjes? Daar gingen wij verandering in aanbrengen, RAMMEN!!

Ook al hebben we net het aquarium in real life gezien, toch maar even er door heen lopen. Die hebben we gezien, gezien, gezien. Die niet, vers water vissen, maar die weer wel. Snel door heen.

Net toen we richting het waterpark wilden gaan, bleek de dolfijnenshow zo te beginnen, dus daar gingen we ook maar even een kijkje nemen. De zeeleeuwen en dolfijnen waren leuk, hoe kan dat niet leuk zijn!? Maar ze leken er soms niet heel veel zin in te hebben, hihi. En het mooiste van de show was dat er constant commentaar werd gegeven wat er gebeurde! In het Vietnamees. En Russisch. Maar niet in het Engels.

Het waterpark was rustig. We konden direct doorlopen bij de verschillende glijbanen en hoefden slechts een enkele keer op één of twee mensen wachten. Super chill, maar dat betekent ook dat je binnen een half uur alles gehad hebt. Zeker als je je bedenkt dat er drie grote attracties dicht waren, de lazy river nog half gebouwd moest worden en het weer ook niet helemaal mee hielp.

Na een welverdiende Hotdog (wat anders na het zwemmen?!) gingen we nog even een kijkje nemen bij de andere attracties. Het piratenschip waar we konden photobomben bij de mensen die voor ons selfies aan het maken waren, de rodelbaan waar we ons kapot ergerden aan onze constant remmende voorganger (terwijl het zó'n leuke baan kan zijn!) en waar we de bungee spring elastieken maar even oversloegen omdat we net hadden gegeten.

De indoor gamehall was voor de verandering ietsje drukker, maar nog steeds ruimte zat. De machines waren allemaal gratis! Dat is nog eens iets anders dan in Scheveningen waarbij je voor elk spel minimaal 1 of 2 euro per keer in de automaat moet gooien! Zelfs de grijpautomaten waren gratis! Niet dat je daar zo makkelijk wat uit haalt, maar toch. Bas ging op een mechanische stier, die totaal voorspelbaar was waardoor hij niet eens de moeite hoefde te nemen om zijn best te doen om erop te blijven zitten en er uit verveling na twee minuten zelf maar afstapte.

Al met al was het een prima middagje geweest, maar we hadden het wel weer gezien. Met de kabelbaan terug, nog even langs Parijs geweest (zie foto), een hapje gegeten en lekker naar bed gegaan.

Het is alweer de laatste dag van onze duikcursus. Dat is raar! Zo kijk je er onwijs naar uit, zo is het alweer bijna voorbij! Dit keer was de boot een stuk voller. Drie andere koppels die gingen duiken en een groepje van 12 snorkelaars! Volle bak!

We gingen het water weer in en deden de laatste paar oefeningen. Eén van deze oefeningen was de CESA (Controlled Emercency Swimming Ascend) waarbij je in geval van nood waarbij out of air bent, in een ademteug rustig genoeg omhoog naar het oppervlak kan zwemmen. We deden dit vanaf een diepte van ongeveer zes meter, waarbij je er ongeveer 20 seconden over moet doen om naar boven te komen (max 18 meter per minuut, dus 6 meter per 20 seconden). Dit vinden we beide erg lastig. Je mag officieel niet sneller naar boven gaan, omdat dit de kans op Decompression Sickness (Nitrogen bubbels in je spierweefsel, omdat deze niet de kans krijgen om het lichaam te verlaten) vergroot. We hebben beide drie pogingen nodig gehad om het goed te kunnen doen. Onze adem was te vroeg op, we hadden de neiging om te snel te gaan, of het voelde gewoon niet goed. Kevin bleef rustig en liet het ons gewoon nog een keer proberen. Uiteindelijk bij de derde poging, ging het soort van goed. Kevin gaf echter wel als commentaar: Indien je out of air komt, dan is het belangrijkste dat je naar het oppervlak komt. Ook al is dat wellicht iets sneller dan de maximale snelheid. En in zijn meer dan 20 jaar ervaring, had hij nog nooit iemand gehad die out of air raakte, aangezien je altijd een veiligheidsmarge aan houdt van 50 bar in je tank (ongeveer 15-20 minuten luchtvoorraad). Maar het was nou eenmaal onderdeel van de cursus en hij moest het ons op de goede manier leren. Fair enough.

De vierde en alweer laatste duik was in een iets ander gebied dan de vorige duiken. En het leukste was, geen oefeningen meer! We gingen dus echt alleen maar naar beneden om te kijken en te genieten van alles wat daar beneden afspeelt. Dit keer zagen we zelfs lionfish! Die zijn gaaf! En een knalblauwe kwal, met allerlei kleine minivisjes om zich heen, die de kwam langzaam aan het oppeuzelen waren. Dat was gek.

Op een gegeven moment voelde Ash dat er iets mis was met haar BCD. Je gebruikt het vest met een klein beetje opblazen en klein beetje leeg lopen om je drijfvermogen te bepalen. Echter schoot de knop die de lucht in het vest laat vast, waardoor het vest helemaal gevuld werd met lucht, waardoor ze naar het oppervlak begon te stijgen! Kevin was op dat moment net omgedraaid en zag het dus niet, en Bas stond een beetje verbaasd te kijken wat er gebeurde. Hij waarschuwde Kevin, terwijl Ash met de "noodplug" de lucht weer uit het vest liet lopen. Opnieuw de mantra; blijf rustig, blijf ademhalen en niet in paniek raken, kwam op. Eenmaal weer beneden bij Bas en Kevin, maakte Kevin de slang van de tank naar het vest los en gebaarde dat ik de rest met oral inflation moest doen. Dit is niets anders dan een diepe ademteug nemen en met de mond het vest opblazen. Ook die oefening hebben we op meerdere momenten gedaan, dus opnieuw geen probleem. En gelijk een goede oefening voor het drijfvermogen met je ademhaling!

Na deze laatste duik zat het er al weer op! De cursus was voorbij! Onze logboeken invullen en het laatste papierwerk regelen en we hebben onze PADI Open Water Certificate gehaald! JOEPIE!

Dat gaan we zeker vaker doen.. Wellicht in Australië? Of Nieuw Zeeland? Misschien Indonesië?

xx Bash