Hanoi & Museumrun!

Onze tweede dag in Hanoi hebben we iets toeristischer aangepakt. We hadden besloten om dit keer geen templerun te doen, maar een museumrun. Dat hield in dat we vanuit ons hotel via de noordkant van Hanoi naar het Mausoleum en Ho Chi Minh museum zouden gaan, daarna via de westkant naar het Army Museum & Flag Tower, door naar de Hoa Lo Prison en dan via het Zuiden naar het National History Museum.

We begonnen enthousiast aan onze tocht en liepen naar het Mausoleum. Eenmaal in de buurt, leek het wel alsof er iets bijzonders zou gaan gebeuren. Straten waren afgezet, op elke hoek van de straat stond bewaking met en zonder wapens, en we konden niet dichter dan zo'n 200 meter komen van het Mausoleum. Nou ligt het Mausoleum ook wel in een buurt met allerlei ambassades die streng bewaakt worden, en ook het Royal Palace staat zo goed als naast het Mausoleum, dus tot zo ver hadden de afzettingen wellicht ergens anders mee te maken. Maar het feit bleef dat we niet dichterbij konden komen, en dus niet naar binnen konden.

Dan maar door naar het Ho Chi Minh Museum om de hoek van het Mausoleum. Dit was heel apart. In dit museum werd o.a. de wetten en gedachten van Ho Chi Minh getoond, de president van Vietnam en leider van de Party die ervoor zorgde dat Vietnam met de Sovjet Unie ging samen werken en totaal communistisch werd. Tevens werd er heel duidelijk gemaakt dat zij, de Vietnamezen, de Fransen en de Amerikanen hadden weggevaagd tijdens de oorlogen en zij hadden victorie gevierd. Over het aantal slachtoffers en doden werd niet gesproken, behalve dat zij de helden waren die er mede voor gezorgd hadden dat Vietnam zo groot was geworden. Ook over de bombardementen, napalm en andere aanslagen werd totaal niet gesproken. Als je nagaat wat er in onze geschiedenis boeken staat, is dit een compleet andere versie! Echter is het wel heel erg interessant om deze andere kant van het verhaal te zien. Ook zijn sommige teksten van Ho Chi Minh best inspirerend! "Je bent zelf verantwoordelijk voor je eigen geluk. (...) Door samen te werken en als eenheid te strijden, kunnen we alles bereiken." Wellicht niet helemaal zo letterlijk vertaald, maar de strekking is duidelijk.

Na deze plek gingen we verder naar het Army Museum, ongeveer een half uurtje lopen. De weg ernaar toe was behoorlijk spannend, in zoverre dat de wegen nogal druk zijn en de straattentjes overal staan waar je denkt dat het niet handig is. Maar we beginnen er een beetje goed in te worden, want we merken dat als je oversteekt en gewoon in een rechte lijn op een constant tempo doorloopt, dat de rest van het verkeer zich om je heen wurmt. Wat prima gaat, meestal dan...

Voor we naar het Army Museum gingen, stopten we nog even voor een lekker broodje (bah minh, heerlijk zacht wit broodje, met vlees of kaas en salade en een dressing) en een ijskoffie. Daarna het Army Museum. Vooral Bas vond dit heel erg interessant, zeker gezien zijn vroegere wens om in de luchtmacht terecht te komen. Er stonden Amerikaanse vliegtuigen, die volgens de bijschriften was overwonnen en overgenomen door de Vietnamezen, kanonnen uit verschillende veldslagen, helicopters, andere voertuigen en heel veel verschillende wapens en munitie. Via een filmpje en verlichte maquette werd getoond hoe de Vietnamezen het Franse gebied rond Hanoi terugveroverden en de Fransen verslagen werden. Ook hier werden de verhalen dus heel anders getoond dan wij kennen van onze geschiedenis boeken.

Na een beetje zoeken, kwamen we bij de Hoa Lo Prison. Dit vond Ash weer erg interessant. De origineel Franse gevangenis was is 1896 gebouwd. Er werd laten zien hoe de Fransen de Vietnamezen behandelden; gevangenen zaten altijd vastgeketend aan hun enkels, moesten op die plek eten, drinken, slapen, poepen en plassen. Het eten wat ze kregen was negen van de tien keer bedorven en met beestjes erin, er was geen medische zorg en ze rekenden 1 vierkante meter bed voor 2 personen. Hierdoor zouden er ongeveer 500 mensen passen, maar vaak waren het er zelfs 800-900.

De "isoleercellen" waren nog erger. Daarbij zaten de gevangenen aan beide enkels geketend, liep de vloer schuin af, dus als men ging liggen, lagen de voeten altijd hoger dan het hoofd, waardoor je dus nooit goed kon slapen. De ruimte zelf was donker, had geen direct daglicht of frisse lucht en tijdens de vorst kregen ze vaak nog emmers ijskoud water over zich heen gegooid. De meeste van deze gevangenen kwamen dan ook blind, verschrompeld en bijna bewegingloos uit de cel, als ze het al overleefd hadden.

Dat is hoe de Fransen fe Vietnamezen behandeld zou hebben. De gevangenis is later in handen van de Vietnamezen gekomen, waar ze tijdens de Amerikaanse oorlog (die wij kennen als Vietnamoorlog) Amerikaanse piloten gevangen hielden. Volgens deze beschrijvingen deden zij het een stuk beter dan de Fransen, want de Amerikanen kregen mooie kamers, de beste medische zorg, ze hoefden niets te doen, mochten lekker basketballen en tijdens de feestdagen zoals bijvoorbeeld kerst, mochten de gevangenen in de mooiste kleding naar de kerk buiten de gevangenis. Dit alles werd getoond door filmpjes, foto's en "verklaringen" van oud gevangenen. Naast ons stond een Amerikaans stel wat zich duidelijk stond op te winden over deze manier van beschrijven. Het meisje zei, net even iets te hard, "That is so not true!", waarna ze een por kreeg van haar vriend. Door deze musea zijn we eigenlijk ook heel nieuwsgierig geworden naar de Amerikaanse en Franse kant van dit verhaal. Zou dat net zo propagerend zijn als hier in Vietnam? En welk verhaal is dan waar? Of zijn beide verhalen waar, waarbij het eraan ligt vanuit welk perspectief je het bekijkt? Of is een gulden middenweg de juiste waarheid? Fascinerend...

Na de gevangenis waren we wel een beetje klaar met de musea. Ook al zouden we ook nog naar het National History Museum gaan, hier hadden we geen puf meer voor. Behalve alle informatie die op je afkomt, was het ook drukkend warm in de stad en hebben we alles lopend gedaan. We begonnen aan de terugweg en discussieerden een beetje waar we zouden gaan eten. Terwijl we liepen, kwamen we langs allerlei straatstandjes die eten verkochten. We gingen uiteindelijk voor de bijl, toen er een klein BBQtje stond met heerlijk ogende sateetjes erop. En inderdaad lekker dat ze waren! Jammie! Onze interesse was gewekt en het duurde niet lang voor we bij een volgend standje kwamen, waar we iets namen wat eruit zag als een gefrituurde koek en wat uiteindelijk gebakken banaan bleek te zijn.

Weer een eindje verder en steeds dichter bij het hotel, zagen we een cafeetje waar we eerder al vele andere Westerners hadden zien zitten. We bestelden wat te drinken en bekeken de kaart. Echter werd onze aandacht meer getrokken door het straatrestaurantje (een paar kinderstoeltjes, drie geïmproviseerde frituurpannen en een rekje met dingen die al klaar waren). We verschoven dus al snel naar de kinderstoeltjes waar we alles wat ze had uitprobeerden. Een soort taco gevuld met gehakt, champignons en taugé, een hartige oliebol met ongeveer dezelfde inhoud, een maiskoekachtig ding en nog wat andere ondefinieerbare producten. Samen met de eigengemaakte zoetzure saus smaakte het heerlijk! En super goedkoop! Per ding betaalde je 10.000 dong (26.500 dong = 1 euro)!

Na deze heerlijke maaltijd zijn we terug gegaan naar het hotel en hebben we de rest van de avond niks meer gedaan...

Morgen gaan we drie dagen op de boot naar Ha Long Bay!

xx Bash