Hello Vietnam!

We waren veel te vroeg op het kleine vliegveldje van Luang Prabang, maar liever wat langer wachten dan te moeten haasten. Het vliegveldje had welgeteld 6 incheckbalies, 4 gates, 2 snackkiosken, 3 wc's en 5 paspoortcontrolehokjes. Dat was het hele vliegveld.

Het vliegtuig waarin we zaten was in lijn met het vliegveld, klein en schattig. Opnieuw wordt bewezen dat wij als Nederlanders (en Duitsers) behoorlijk aan de lange kant zijn, aangezien zowel Bas als Phil gewoon niet rechtop konden staan in het vliegtuig. Het propellervliegtuigje had slechts 17 rijen van 4 stoelen, 2 stewardessen en een grappige piloot. De vlucht duurde goed en wel een uur, dus voor we het wisten waren we alweer geland. Nu kwam het "spannende" gedeelte, ons visum! Gelukkig hadden we ongeveer een week geleden onze Letter of Approval al aangevraagd en uitgeprint, waardoor je zonder al te veel moeite een Visa On Arrival zou moeten kunnen krijgen. Echter wordt je zoals het hier gaat, van de ene kant van de balie naar de andere kant gestuurd, terwijl zij je paspoort ondertussen ook weet jij veel waar allemaal doorgeven. Uiteindelijk wordt je naam door een computerstem a la Stephen Hawkings omgeroepen, waarbij onze beide namen nogal grappig klinken, en mag je je fee van 45 USD betalen voor opnieuw een grote sticker in je paspoort! Visa, single entry, 30 dagen in tha pocket! Nu nog door de paspoortcontrole, de tassen ophalen, geld pinnen en op zoek naar de taxichauffeur die ons naar het hotel zou brengen.

Dit ging allemaal super makkelijk, aangezien Phil zijn Visa al vanuit Duitsland had geregeld en al door de paspoortcontrole heen was en onze tassen van de band had gehaald. Daarna kwamen we door de poort naar buiten waar een mannetje met een bordje "Hooven" ons al op stond te wachten. Snel nog even pinnen en we zijn dit keer meervoudig miljonair, aangezien 2.000.000 Vietnamese Dong toch zeker € 75,00 is! (en je niet meer tegelijk uit een pinautomaat kan halen..)

Na een rit van ongeveer drie kwartier, waarbij we onze ogen uitkeken ook al was het pikkedonker, kwamen we aan bij het hotel waar we verwelkomt werden door een tweetal heren. We gaven onze paspoorten af en de man zei dat we deze later terug zouden krijgen. De tassen werden naar de kamers gebracht en ze hadden ons een gratis upgrade gegeven naar een suite! Nou ja, het grootste verschil met Phil's kamer, was dat wij een groot raam naar buiten had en Phil een kleintje en dat wij een nog breder tweepersoonsbed hebben. Nou ja, hier kunnen we wel even verblijven. Na een snel hapje eten op een hoek van de straat een stukje verderop, moesten we ons nog een klein beetje haasten om op tijd terug te zijn in het hotel, aangezien hier in Hanoi een avondklok geldt. Na 12 uur is het zo goed als stil op straat en hoor je alleen af en toe een brommer langsrijden met een megafoon die in het Vietnamees wat loopt te verkondigen. Na een tijdje werd Ash toch een beetje onrustig over de paspoorten. De reden dat we die pas de volgende morgen terugkregen, konden we niet bedenken. Als ze die gegevens zo nodig willen hebben, dan maken ze maar een kopie, maar Ash wilde de paspoorten terug. Dus midden in de nacht naar beneden en rustig doch dwingend verzocht om deze terug te geven. De man beneden in de lobby lag op een campingbedje te slapen en werd een beetje verward wakker, maar gaf vervolgens zonder problemen de paspoorten terug. Dat voelde toch beter. Ach, hebben we weer wat van geleerd...

De volgende ochtend werd er gratis ontbijt geserveerd. Toen we beneden kwamen, was het campingbedje al weer weg en stond het buffetje klaar. Toast, fruit, jam, koffie, thee, limonade en een menukaartje waar je versgebakken eitjes, omelet en zelfs noodles kon bestellen. We besloten om vandaag eerst op zoek te gaan naar toers naar Halong Bay, een baai met honderden kleine eilandjes in de Golf van Tonkin, en informeren hoe we het beste verder naar het Noorden en later naar het Zuiden konden reizen. Na de eerste (tweede, derde en vierde) poging om een officiële toeristeninfo centrum te vinden volgens de aanwijzingen van het Lonely Planet boekje van Phil, zijn we er maar gewoon een travel agency ingestapt. Hier kregen we de informatie en diverse prijzen voor diverse mogelijkheden. We wilden nog niets beslissen, want we moesten eerst kijken of we een nacht langer konden blijven in het hotel en we wilden toch ook wel graag wat prijzen en opties vergelijken.

Op aanraden van het boekje van Phil, stapten we even later een aangeraden travel agency binnen. De mogelijkheden zijn eindeloos maar we wisten gelukkig al wat beter wat we wilden. Voor de Halong Bay tour wilden we het liefst drie dagen/twee nachten, dan een tour naar Sapa (noorden en zonder Phil) voor twee dagen/één nacht en daarna de Open Bus (nachtbus en mogelijkheid van Hop On/Hop Off) naar het zuiden. De man van de agency zei dat het prima te combineren was, omdat je op de dag van terugkomst van Halong Bay rond 16.30 uur weer terug bent en de nachttrein naar Sapa om 21.00 uur vertrekt, waardoor je geen extra nacht in Hanoi hoeft bij te boeken. IDEAAL! De prijzen lagen hier echter wel een stuk hoger dan de agency waar we daarvoor waren geweest, maar bij deze maatschappij voelden we ons wel meer op ons gemak. Na nog een andere (nog duurdere) agency te hebben geïnformeerd, gingen we terug naar het hotel. Eerst maar een nachtje bijboeken.

Het hotel regelt ook tours, in samenwerking met diverse bedrijven. Omdat we inmiddels redelijk wisten wat we wilden, vroegen we ook hier naar informatie. Dit bleek helemaal op onze wensen beschikbaar te zijn en nog voor een leuke prijs ook! Omdat het hotel behoort tot een groep van nog zes andere hotels in Hanoi, kunnen zij hele scherpe prijzen aanbieden aan hun gasten, omdat ze er zoveel hebben! Dikke prima voor ons! We hadden eerder op TripAdvisor gelezen dat dit hotel zo gastvrij en behulpzaam personeel had en er alles aan deed om het voor je naar wens te maken. Dit hadden we de avond ervoor nog niet helemaal ervaren, maar nu zeker wel! De man probeerde alles zo duidelijk mogelijk uit te leggen, ook met de nadelen van bepaalde tours. Het leek op een eerlijk advies en niet één of ander verkooppraatje. Hij vertelde daarbij dat hij er liever alles aan doet om het ons naar de zin te maken (ook als wij op de tour zouden zijn en het niet naar onze zin is) zodat we positief over Tu Linh Palace Hotel zouden spreken, dan dat hij iets niet heeft gedaan waardoor we negatief gaan denken. Wij houden wel van die instelling!

Dit hele avontuur duurde de hele ochtend en een deel van de middag. Tegen de tijd dat alles een beetje geregeld was, Phil had een vlucht geboekt, waardoor onze wegen na de tour naar Halong Bay zich waarschijnlijk zullen scheiden, en wij hadden onze trekkingstour naar het Noorden geboekt, waren we wel toe aan een hapje eten. We vroegen opnieuw de man van het hotel om advies. Hij had een aantal mogelijkheden aangegeven en we gingen op zoek naar een plek waar ze hamburgers serveerden, want daar had Bas ontzettende trek in. Zal je uiteraard zien dat hij uiteindelijk helemaal geen hamburger maar een sandwich besteld..

We hadden gelezen over de Water Puppet Show en Tomomi had ons aangeraden om daar heen te gaan. Na een drankje in een skybar waar we over de hele stad (nou ja, 1 van de 8 districten van Hanoi) heen konden kijken, gingen we op zoek naar het theater. Gelukkig voor ons begon de volgende show over slechts een paar minuten. We konden nog kaartjes kopen en gingen gelijk naar binnen. Dat de kaartjes zo goedkoop waren, had waarschijnlijk te maken met het feit dat we op de trap op een opklapstoeltje zaten aan de zijkant van de zaal. De show zelf werd gedaan door een groep muzikanten en twee zangeressen die aan de zijkant van het podium stonden. De rest van het podium bestond uit een grote bak met water en een decor in de vorm van een tempel. De eerste pop die opkwam, maakte ons aan het lachen. De pop slingerde door het water, als een ongeleid projectiel en vertelde blijkbaar een verhaal. De muziek die de boel begeleide was best oke, maar de geluiden die uit de zangeressen kwamen, hadden we nog nooit iemand eerder horen maken. Het werd er niet beter op, want scene na scene kregen we vaker en sneller de lachkriebels, omdat het hele spektakel nogal... apart was.

Na een drankje bij een andere bar die uit keek op het grote Old Square Plein, besloten we dat we wel zin hadden in een film. We gingen op zoek naar een bioscoop. De man van de bar had aangegeven op onze city map waar deze ongeveer moest zijn. Echter na een half uur lopen, hadden we nog niks gezien. Nog een keer vragen leverde op dat we nog een stukje verder moesten. Weer een eind verderop werden we weer terug gestuurd, maar dan twee blokken verder, aan een weg die parallel liep aan de weg die wij gevolgd hadden. Ach, zo kom je nog eens in delen van de stad die je wellicht anders nooit gezien zou hebben. Daar kwamen we langs een bios! Alleen beetje jammer dat ze ook hier alleen Vietnamees nagesynchroniseerde films draaien. Hmm, nou ja, we hebben in ieder geval onze beweging weer gehad voor vandaag. We liepen terug naar het centrum en daar was ineens nog een bioscoop! Hier draaiden ze wel twee Engelse films, The Hunger Games (waar we geen van drieën iets mee hebben) en Love, Rosie (een romantische komidie a.k.a. chickflick) Het werd de laatste! Jeeej voor  Ash! Een heerlijke zoetsappige maar ook grappige film, die ook de mannen nog wel soort van konden waarderen.

Na een flinke wandeling terug naar het hotel, hadden we wel heel veel zin in een lekkere douche. Hanoi is een ontzettend drukke stad. De stad voelt enigszins westers, maar dan met héél véél scooters! Nog veel meer dan in Phuket! De straten en vooral de lucht is ook echt gevuld met uitlaatgassen. Je voelt het gewoon aan je neusholtes na een dag daarin rondgelopen te hebben. Bovendien loopt een groot gedeelte van de mensen hier met een mondkapje op en we begrijpen eindelijk waarom. Je voelt echt dat de lucht van mindere kwaliteit is. Als je in de buurt komt van het meertje midden in het centrum, is het gelukkig beter. We voelen hier tot nu toe nog behoorlijk veilig. Ja, het is een drukke stad. Ja, het verkeer is heel erg vol, druk en komt letterlijk van alle kanten op je af rijden, maar ze rijden ook rustig om je heen. Ja, er zijn mensen die toeristen spullen proberen te verkopen, maar als je oogcontact vermijd, laten ze je met rust. De uitdrukking die we eerder in Azië hebben gehoord, lijkt steeds meer tot zijn recht te komen. "In Vietnam, they grow the rice. In Thailand, they watch the rice grow and in Laos, they listen the rice grow." En tot zo ver, lijkt dit te kloppen.

Morgen gaan we alle oorlogsmusea, bezienswaardigheden en andere toeristische attracties bezoeken. Nu eerst nagenieten van een heerlijke douche en genieten van een volle minibar en een prima bed!

Welterusten!

xx Bash