Luang Prabang...

Dinsdag hebben we eerste heerlijk uitgeslapen, na de lange dagen op de boot, hadden we dat wel verdiend. Het hostel waar we in slapen, biedt gratis ontbijt aan, maar dat is tussen 7 en 10 uur en dus helaas niet meer op het moment dat wij weer onder de levende waren. Samen met Phil gingen we op zoek naar een lekkere plek om te ontbijten. We kwamen uit bij Joma Bakery, waar ze heerlijke ontbijtburrito's, bagels en zelfs salades serveerden! Jummie!! Wel iets duurder. Het is allemaal net even duurder dan in Thailand tot nu toe, terwijl we dat eigenlijk niet helemaal verwacht hadden. Nou klinkt 20.000 kip natuurlijk ook wel als heel erg veel, ondanks dat het maar 2 euro is...

Na dit fantastische ontbijt gingen we op zoek naar het lokale museum waar we uitvonden hoe de originele bevolking van Laos is ontstaan. Wist je bijvoorbeeld dat er meer bommen in Laos zijn gevallen dan in Vietnam zelf tijdens de Vietnamoorlog? Laos was de meest gebruikte route om munitie, voedsel en andere supplies naar Vietnam te vervoeren en om dat tegen te houden, werd er alles aan gedaan. Op dit moment worden er nog steeds niet-geëxplodeerde bommen ontdekt en ontmanteld en moet je dus niet van de gebaande paden afwijken.

Er zijn vier hoofdgroepen in Laos, de Hmong, Anar, Luna en Tak Tai (geloof ik). Deze groepen worden vooral onder elkaar onderscheiden door de plekken waar ze leven (hoog in de bergen of in de vallei), de kledingstukken en taal. Over het algemeen lijkt het dus allemaal vrij veel op elkaar, alleen hebben ze net hun eigen draai eraan gegeven. Het museumpje was best leuk en interessant. Zo zagen we ook een stukje van een documentaire over vrouwen in deze stammen die een kans kregen om een video te maken. Dat ze niet gewend waren aan deze apparatuur, was wel te zien aan de kwaliteit, maar het bleef een interessant verhaal.

Na het museum gingen we op pad naar de Bamboo Brigde. Ondertussen kwamen we Louis en Tomomi tegen en ze liepen met ons mee. Alleen nog geen 500 meter verder besloten we om een massage te nemen en gingen Louis en Tomomi alsnog weer hun eigen weg. Bas en Ash namen een schoudermassage van 40 minuten en Phil ging voor een Bodymassage van 60 minuten. De bodymassage was best wel prima, al had Phil in Bangkok een betere gehad. De schoudermassage was vooral héél erg hard. Bij Ash voelde alles wel weer lekker los maar Bas voelde zich totaal niet op zijn gemak. Dat hoeft voor hem niet meer!

Na de massage gingen we alsnog op zoek naar de Bamboo Brigde. Het was niet moeilijk om deze te vinden, aangezien Luang Prabang bestaat uit één hoofdstraat die parallel loopt aan een weg die aan de rivier loopt met een paar zijstraatjes. De Bamboo Brigde was voor ongeveer drie kwart aanwezig, maar je kon nog niet naar de andere kant. Totdat we een bordje zagen met een Free Boat Ride naar de overkant voor een restaurant wat daar gevestigd was. Tevens was het Happy Hour tot 7 uur, was het op dat moment half 6 en hadden we met Louis en Tomomi afgesproken om half 7. Moest dus te doen zijn! Dus hoppa, wij naar de boot! De boot was niet meer dan een lang kajakachtig bootje met een voorman en achterman die de boot met een stel peddels heen en weer vervoerden over de rivier. Waarschijnlijk konden er maximaal 4 personen tegelijk in, wat goed uitkomt wat Phil is een Viking en telt bijna voor twee.. (grapje!) Hij is gewoon een grote, vriendelijke teddybeer. (hij heeft nog niet besloten welke bijnaam hij erger vindt..)

Eenmaal aan de overkant kwamen we bij een super leuk restaurant/loungebar. De locatie bestond uit diverse loungehoeken, banken en tafels waar je over de rivier kon uit kijken. Bovendien kon je gratis spelletjes en boeken lenen om jezelf mee te vermaken! We besloten om ons voorgerecht hier te nemen en bestelden twee gemixte platters. De borden kwamen vrij snel en bestonden elk uit ongeveer zeven elementen! Hmm, jammie! En veel!

Uiteindelijk moesten we de boot terugnemen naar de kant van het stadje om naar Louis en Tomomi te haasten. We hadden afgesproken tussen 6 en half 7 en kwamen uiteindelijk om iets over 7 aan.. Oepsie.. Gelukkig hadden zij inmiddels al gezelschap gekregen van Amanda die twee andere Nederlanders had ontmoet in de tussentijd. Na het eten gingen we richting het stukje stad waar alle barren en uitgaansgelegenheden zijn. Ze hebben hier een avondklok om 12 uur, al houdt bijna niemand zich er hier aan. We kwamen uit in de Red Bull Bar waar we op uitkwamen omdat er een pooltafel stond. Blijkbaar moest je je naam op het krijtbord schrijven en kwam je dan vanzelf aan de beurt. Het ging volgens het systeem dat de winnaar bleef staan en zo dus een soort toernooitje begon. Op zich prima, zij het zo dat het team (een lokal en een arrogante Fransman) al de hele avond bij de tafel stonden en iedereen versloegen. Nou ja, op zich nog niks aan, totdat bleek dat ze soort van sjoemelden met de namen op het bord. We stonden als derde op het bord en waren na vier of vijf potjes nog steeds niet aan de beurt. Toen dat potje was afgelopen, wilden wij naar de tafel lopen en kwam er ineens weer iemand anders tussen staan. Ze wezen naar het bord en er stond ineens een naam boven onze namen. Dit was gewoon niet leuk meer, dus we hadden er geen zin meer in. Even later vertelde een Engelsman dat de local hier al langer dan een jaar, elke dag kwam en de hele avond aan de pooltafel stond, zijn eigen regels maakte en dat er regelmatig dit soort problemen waren met het krijtbord.

Daar hadden we geen zin meer in en zijn lekker terug gegaan naar het hostel. Ash was er sowieso klaar mee en ging lekker naar bed, terwijl Phil en Bas nog in de public area bleven hangen. Uiteindelijk was het half vier (!) dat Bas terug kwam in de kamer. Dat was gezellig geweest!

De wekker ging vroeg. We wilden de monniken zien. De monniken lopen iedere morgen naar de tempels, waarbij ze onderweg voedsel krijgen van de locals. Deze locals zitten langs de kant van de weg en wachten geduldig tot de monniken langskomen, hun manden openen en ze de rijst of andere producten in de manden kunnen leggen. Zonder een woord te zeggen, doet de monnik de mand weer dicht en loopt verder. En zo gaat de hele groep monniken de hele stad door, op weg naar de tempels. Dit gebeurt altijd voor de zonsopgang en dat betekent hier tussen 5.45 en 6.00 uur! Aangezien ons hostel iets uit het centrum zit, betekent dat dat de monniken hier langs komen, op weg naar het centrum. Het blijkt tevens nogal een toeristische attractie te zijn, waardoor het centrum vaak helemaal afgeladen is. Hier hadden wij niet heel veel zin in en vonden het dus eigenlijk wel prima dat ze hier begonnen. Het hele ritueel duurt een paar minuten en hierna vonden we het helemaal prima en gingen terug naar bed.

Het lijkt nogal raar dat de mensen hier zo aanbiddelijk reageren op de monniken, zeker gezien dat er een groot gedeelte kinderen bij zit! Het idee hierachter kunnen we echter wel begrijpen. In zowel Thailand als Laos wordt er bijna verwacht dat alle mannen tussen hun 17e en 25e jaar in ieder geval een periode als monnik hebben geleefd. Deze status betekent veel voor een persoon of een familie. Daarnaast worden de tempels vaak gezien als toevluchtoord voor kinderen (jongens) die het thuis niet goed hebben. Door voedsel te offeren aan de monniken, geef je dus niet alleen de kinderen te eten, maar wellicht ook je eigen broer, neef, oom, zoon of vader. Voor de vrouw is het absoluut verboden om een monnik aan te raken, of tegen te spreken. Op het moment dat dit gebeurt, zullen de monniken onmiddellijk een reinigingsritueel in gang zetten. Om het voedsel te offeren, moeten vrouwen of hun handen bedekken met een kledingstuk of ander voorwerp, of via een man aan de monniken laten geven.. Zelfs hun moeder zou aan deze regel moeten gehoorzamen..

Na een extra paar uur slaap zouden we om negen uur met Louis, Tomomi, Amanda en Raphaelle meeten, om in een tuktuk naar de Waterval Kuang Si te gaan. We wilden er een beetje vroeg heen gaan, zodat we nog voor de grote drukte aanwezig waren. Toen we op de afgesproken plek kwamen, waren echter alleen Amanda en Raphaelle er. Louis en Tomomi waren er niet. Wellicht hadden ze toch andere plannen gemaakt. We gingen op zoek naar een sandwich voor onderweg en shorts voor Amanda. Genoeg straattentjes en marktkraampjes hier, dus dat moest geen probleem zijn. Phil en Bas hadden hier geen zin in en gingen op een terrasje koffie drinken .Na het voorgaande te hebben geregeld, gingen we op zoek naar een tuktuk. We hadden verschillende anderen gesproken die tussen de 20.000 en 40.000 kip p.p. hadden betaald voor de waterval. Dus we wilden zeker niet meer betalen.

Amanda is een echte onderhandelaar dus eigenlijk lieten we haar vooral het woord doen. Echter op het punt dat wij zouden toegeven, probeerden zij nog verder het onderste uit de kan te krijgen. Daardoor voelden wij ons als groep niet zo prettig meer, en konden we merken aan de reactie van de (verschillende) chauffeurs dat ook zij het niet erg meer waardeerden. Daardoor kregen wij een nog oncomfortabeler gevoel, aangezien de chauffeur ons weten wij veel waar kunnen droppen, wegrijden en zoek het maar uit. Je wilt deze mannen niet tegen je hebben.

Uiteindelijk overtuigden we Amanda ervan dat we akkoord zouden gaan met 30.000 kip p.p. Dat had ze op zich redelijk snel voor elkaar. Echter toen we in de tuktuk stapten, moesten we nog wachten, want er zouden meer mensen bijkomen. Dat was niet de afspraak dus gingen we de tuktuk weer uit. Op dat moment maakte het voor ons al niet zo heel veel meer uit, of er nou twee personen bijkwamen of niet. Maar Amanda was onverbiddelijk en vond dat als er meer mensen in dezelfde tuktuk kwamen zitten, dat wij minder per persoon zouden moeten betalen. Daarna besloten we om met één van de tours mee te gaan die geregeld werden vanaf de hostels. 35.000 kip, maar wel in een minivan met airconditioning. Dat vonden we allemaal prima. Alleen moesten we daar wel nog 40 minuten op wachten.

Na het wachten konden we instappen. Alleen tot onze verbazing was het geen minivan maar stonden er tuktuks klaar! Hier was vooral Amanda niet van gediend. En het leek alsof de hostel-eigenaresse het met ons eens was, want ze stonden flink te discussiëren met de chauffeurs. Uiteindelijk zouden we bij terugkomst 5.000 kip per persoon terugkrijgen.

Na ongeveer een uur rijden in de tuktuk,die we overigens deelden met een Fransman, Canadees en twee Amerikaanse (die Summer en Hayley heetten en als een idioot naar alles en iedereen SAWATDEE schreeuwden, omdat ze zojuist hadden geleerd dat dit "hallo" betekent in Laotiaans) kwamen we aan bij de waterval. Terwijl we uitstapten, begon Phil ineens soort van te schreeuwen en greep naar zijn hand. Hij was gestoken door één of andere megawesp! We schoten te hulp met onze gif-vacuüm-pomp uit ons EHBO setje (wat nog verrassend goed leek te werken) en hij had zijn eigen EHBO setje waarmee hij de plek ontsmette en verder openmaakte zodat de druk eraf kon, want binnen die halve minuut leek zijn pink al bijna twee keer zo dik en rood te zijn. Gelukkig trok dat daarna snel weg en verminderde de pijn. Nog even lekker ontsmetten en verbinden en de Viking was back in business.. Pff dat beest was echt groot! (zie foto)

De weg naar de waterval leidde langs een berenopvang centrum, waar diverse zwarte beren lekker lagen te soezen in de zon. Onderaan de waterval waren diverse "zwembaden" en je kon verder omhoog klimmen naar de oorsprong van de waterval. Dit was echt één van de mooiste plekken die we tot nu toe hadden gezien. Ondanks dat het een enorme toeristische trekpleister is, leek het helemaal niet zo druk, omdat het park zo groot was, dat alles heel verspreid leek. De foto's zeggen wellicht meer dan dat woorden kunnen beschrijven.

Na de waterval kwamen we terug in het hostel, hebben wat gegeten (fantastische Loa BBQ, ongeveer zelfde idee als wat we eerder in Phuket hadden gedaan) gingen we op weg naar de Utopia bar. Een hippiebar met muziek, een beachvolleybalveld en loungebanken. Na een gezellig drankje werden we helaas weggestuurd omdat de avondklok bijna in werking ging. Laura moest de volgende ochtend al vroeg opstaan, omdat haar bus naar Vieng Vang al om 9 uur vertrekt, Amanda ging naar bed omdat Raphaelle haar waarschijnlijk wel wakker zou maken omdat die op een trekkingstocht ging, en Louis en Tomomi waren eerder al teruggegaan naar het hostel. Dus Phil en wij gingen ook maar lekker terug naar het hostel. Morgen gaan we lekker relaxen bij een zwembad hier in de buurt, zonnebaden, cocktails drinken, zwemmen, nog meer relaxen en nog meer cocktails drinken! Cheers!

So far, so good! En eigenlijk.. Vinden we Laos nu al leuker dan Thailand..

xx Bash