Mae Sot, Mae Sariang en een stel Fransen.

Na een prima nachtje in Nakhon Sawan, (met z'n tweetjes in een vrij breed eenpersoons bed, omdat de bedden niet bij elkaar geschoven konden worden, en wat op zich best prima sliep met een airco) vertrokken we richting Mae Sot. Mae Sot was iets langer dan twee uur rijden en zoals tot nu toe alle wegen in Thailand, was het eerste stuk ook prima te doen. De wegen zijn breed en rustig, het verkeer trekt behoorlijk door, de scooters blijven over het algemeen netjes aan de kant en als je niet rechts kunt inhalen, doe je het gewoon via de linkerkant.

We stopten bij een groot tankstation met een pleintje wat leek op een foodcourt, maar waar we niet zo heel veel van snapten, aangezien er alleen in Thai aangegeven stond wat de bedoeling was. Voor zo ver we het konden inschatten, moest je eerst bij een kassa een soort voucher kopen, om vervolgens bij het juiste raampje/kraampje je voucher in te leveren en je voedsel te laten bereiden. Dit vonden we teveel moeite dus we gingen naar de 7/11 om iets van een broodje te scoren. Het werd een tosti (die werd getoast onder een heuse tostigrill voor je), een muffin en een bekertje yoghurt. Voor een kop cappuccino gingen we naar het naastgelegen Café Amazon, een soort tweederangs Starbucks waar ze prima Cappuccino serveerden. Al met al een prima begin van de dag. Wel een beetje jammer dat je dan weer naar de wc moet boven een gat in de grond en met een bakje water moet doorspoelen. Maar goed, alles went zullen we maar zeggen, want dit is niet de eerste en zal zeker niet het laatste toilet zijn wat op deze manier gebouwd is. Zolang we maar op een "normaal" toilet de grote boodschap kunnen doen, vinden wij alles best...

Het laatste stuk naar Mae Sot was een super leuk stuk weg! De weg ging van links naar rechts, omhoog en omlaag en de weg was heerlijk rustig. Dit is net Mario Karten! Lekker scheuren over de perfect geasfalteerde weg, waarbij je de ultieme lijn kunt rijden over de twee banen, omdat er toch geen ander verkeer rijdt. De stukken waarin je vol gas moest om de heuvel op te komen, wisselden af met de stukken waarin je in Low Gear nog bij moest remmen om niet te hard door de bochten te vliegen. HEERLIJK RIJDEN! Bas was jaloers, want Ash reed, hihi.

We hadden, zoals we tot nu toe (bijna) al onze verblijfplaatsten, de PictureBook GuestHouse via TripAdvisor gevonden. En dit keer konden we het ook daadwerkelijk vinden! Er stonden namelijk bordjes aan het begin en halverwege het weggetje waar het GuestHouse werd aangegeven! Zie je wel, zo moeilijk is het niet! (ook al stond er op beide bordjes een pijl met 30 meter aangegeven en was het daadwerkelijk wel ietsje verder, maar het idee is goed!)

Het PicureBook GuestHouse is letterlijk een plaatje om te zien. Het complex is opgezet voor en door jongeren en jong volwassenen uit de omgeving. Door de Youth Connection Foundation wordt er aan (kansarme) jongeren een mogelijkheid geboden om zich bepaalde vaardigheden aan te leren, zoals het Puzzelartbox Project, waarbij de creatieve mensen worden gestimuleerd met het maken van sieraden, speelgoed, meubels, maar ook gordijnen en accessoires. Ook de personeelsleden van the PictureBook GuestHouse worden opgeleid door de Youth Connection Foundation. De opbrengsten van het GuestHouse gaan dan ook naar deze Foundation zodat nog meer mensen in de omgeving de kans krijgen op een rooskleurige(re) toekomst. De tuin is aangelegd door een partnergroep, de verblijven zijn gemaakt door een andere partnergroep en fietsen die je er kan huren worden onderhouden door een partnergroep.

Het complex heeft tien verschillende kamers, met ieder een eigen thema. Wij zaten in de TreeTopRoom. Met een gedichtje op de muur over hoe heerlijk het is om in de boomtoppen te zijn en de kleuren in groen, bruin en oranje gaven de kamer een fantastische sfeer. De badkamer was voor de verandering een keer met een aparte douche, in plaats van dat je op de wc moet zitten om goed gebruik te maken van het water.

We hadden goed en wel ingecheckt toen een ouder stel dames langs kwam lopen. Karen en Carol-Ann, beide wonend in Bangkok. Beide met pensioen en aan het genieten van een weekendje weg. Carol-Ann had jaren gewerkt om verschillende scholen in Thailand op te zetten en Karen had jaren gewerkt in een internationaal bedrijf. Na een paar biertjes gingen we ieder onze eigen weg. We huurden een fiets en gingen op weg. Onderweg kwamen we o.a. een minitempelrotonde tegen, een Hello Kitty auto en diverse vreemd opkijkende Thai omdat er weer een stel idioten met hoofdlampjes op voorbijkwamen. We hebben uiteindelijk gegeten bij Casa Mia, een lokaal restaurantje met prima voedsel, en waar gek genoeg, een heleboel Westerners kwamen! Van de 12 bezette tafels waren er zeker 10 Westeners! Op het moment dat we terug naar de fietsen liepen, kwam er een viertal aangelopen. We raakten aan de praat en zij vertelden dat ze deel uit maakten van een 6 maanden programma in een van de omliggende vluchtelingenkampen. Eerst kregen ze een maand lang training in Engeland, dan zes maanden hier in Thailand, waarbij ze vooral Birmeze vluchtelingen begeleiden, en daarna nog twee maanden in Engeland om langs te gaan bij o.a. scholen en kerken om daar te vertellen wat ze hebben meegemaakt. Klinkt als een intensief maar heel mooi programma!

Toen we later in het Guest House terugkwamen, bedachten we dat dit best wel een onderdeel kon zijn van de Youth Connextion Foundation, waarbij buitenlandse studenten naar Thailand worden gehaald voor een zes maanden durende "stage" om o.a. de Birmezen bepaalde vaardigheden te leren! Terwijl we bij de receptie nog even lekker van een biertje genoten, raakten we aan de praat met een Engelse man. De man gaf les aan leraren hoe zij moesten lesgeven. Hij woonde inmiddels al negen jaar in Chiang Mai en reisde regelmatig heen en weer naar Mae Sot om ook op de vluchtelingenkampen de leraren te trainen. Hij zei ons dat we absoluut de Noordwestelijke route naar Chiang Mai moesten nemen. Dit was wel een stuk om, maar zeker de moeite waard. En terwijl we dit gesprek hadden, kwam een Frans stel voorbij wat zich verontschuldigend in het gesprek mengde. Ze hadden opgevangen dat we het over de "loop" hadden (de route langs Mae Sariang, Mae Hon Sogn, Pai en uiteindelijk Chiang Mai). Zij wilden graag naar Mae Sariang om daar iets van een toer te gaan doen door de omgeving, maar ze wisten nog niet hoe ze daar zouden komen, omdat er geen bus o.i.d. die richting op ging en ze geen eigen auto hadden.

Eigenlijk zouden we twee nachten in de PictureBook GuestHouse blijven, maar dit klonk toch wel als een leuk alternatief. Op aanraden van de Engelsman keken we eens hoe de route liep. Volgens het boekje wat we zelf hebben van Thailand staat deze route ook aangegeven als hoogtepunt van Thailand. En eigenlijk kwam het er hierdoor op neer dat we besloten de Fransen een lift aan te bieden en onze tweede nacht te annuleren in the PictureBook Guesthouse. Annuleren, omdat we de 10e in Chiang Mai moeten zijn en de route zal in totaal al zo'n 7 uur rijden zijn, als je bij Mae Sot de directe afslag naar Chiang Mai neemt (als je de hele loop neemt van bovengenoemde steden, respectievelijke 4, 2½, 3 en 4 uur rijden) konden we nooit op tijd in Chiang Mai zijn. Deze afstanden zijn zelfs ons te ver. We moeten de 10e in Chiang Mai zijn, omdat we daar, als het goed is, mee gaan met een driedaagse Trekking Tour! Drie dagen lopen, Hill Tribe Villages bezoeken, Bamboorafting en een tocht op de rug van een olifant. Anyway, we hebben dus aangeboden dat de Fransen met ons mee konden rijden en dit aanbod namen ze graag aan.

Zo gezegd, zo gedaan. Op naar Mae Sariang! Even passen en meten met alle tassen achterin, maar Vosje de Tweede heeft een dikke kont, waar het prima in paste. Na een lekker ontbijtje bij het GuestHouse gingen we op weg. Het zou een rit van ongeveer 250 kilometer zijn, met een geschatte rij tijd van ongeveer vier uur. De weg was net als de dag ervoor. Heuvelachtig, bochtig en spannend! Ook nu reed Ash (HAHA!). Wooooeeeeeiii, de kilometers weg schieten onder ons door!

Na een poosje komen we langs een enorm vluchtelingenkamp langs de weg. Helemaal afgezet met hoge hekken, allemaal hutjes en huisjes die op dezelfde manier waren gebouwd. Een klein belletje ging rinkelen, daarom stonden er zoveel politiecontroles langs deze route... Volgens het guidebook van de Fransen, Bruno en Carole wiens by the way wiens leeftijd we niet mochten verhullen (raad maar, bij de foto's!!), (we hebben elkaar vanmorgen in de auto maar even aan elkaar voorgesteld...) bestond dit kamp uit meer dan 40.000 mensen en woonden zij hier al meer dan 10 jaar!

We maakten een stop bij de Mae Sue Cave. Een grot wat onderdeel uit maakte van een National Park. We besloten om naar binnen te gaan. Een vriendelijke Thai liep met ons mee. Aan het begin van de grot loopt een riviertje, waar je doorheen moet waden om verder te gaan. In het begin komt het water tot je enkels, een stukje verder tot iets boven de knie. De grot zal opnieuw vol met vleermuizen, alleen hoorde je ze wel, maar zag je ze niet. Carole had het niet zo op vleermuizen, dus Bruno en zij besloten terug te gaan naar de ingang en daar op ons te wachten. Na het water en de vleermuizen volgden we een trap ophoog. Hier waren geen vleermuizen meer en zag je in de verte zelfs daglicht naar binnen komen. Hoe vet is dat! We kwamen langs verschillende stenen die de Thai met een beetje moeizaam Engels probeerde toe te lichten. "Babyelephant and father (man)", "Monkey." en nog een aantal zelfstandige naamwoorden. En met een beetje fantasie kon je inderdaad de figuren er in bedenken. De foto's brengen de situatie helaas niet helemaal tot hun goede recht, maar in ieder geval een kleine indruk.

Hierna gingen we verder op pad. Dit keer reed Bas. Echter leek het wel alsof de weg het leuk vond om Bas uit te dagen, want al na een paar kilometer van prima geasfalteerde weg, was er plots een stuk weg helemaal niet geasfalteerd! We reden op kiezels en zand, maar nog redelijk begaanbaar. En de uitzichten onderweg waren daadwerkelijk prachtig om te zien! Aan de linkerkant van de weg was een donkere, modderige rivier; de grens met Myanmar. Aan de rechterkant zag je vooral de groenbeboste bergen met haar dalen en verschillende type begroeiing. Op sommige punten kon je hele passen doorkijken!

De weg werd er niet beter op. Na het zand/kiezel stuk, hadden we opnieuw een prachtig geasfalteerde weg die heerlijk reed, totdat deze overging in waarschijnlijk een hele oude weg. De weg zat vol met gaten, diepe kuilen en scheuren. Vosje de Tweede werd over de weg geslingerd van links naar rechts om de grootste gaten te ontwijken. Af en toe werd een gat niet helemaal goed ingeschat of goed gezien en hoorde je ineens een harde bonk op stuiterde je zowat met je hoofd door het dak heen. Dit was challenging! (Kick-ker was op een gegeven moment zelfs tussen ons door naar achteren gevallen, en had een plekje gevonden op Carole d'r schoot) En het gekke was, na een paar kilometer was er opnieuw zo'n stuk nieuw geasfalteerde weg! Echt te bizar hoe dit allemaal een en dezelfde weg is!

Na een spannende, iets langer dan vier uur durende, heftige maar indrukwekkende rit kwamen we aan in Mae Sariang. Een klein gezellig stadje, een beetje zoals Mae Sot. We boekten een kamer/bungalow in hetzelfde Guesthouse als Bruno en Carole en gingen op pad voor een late lunch. Bas had ongeveer twee en een half uur gereden op deze uitdagende weg en was toch wel behoorlijk uitgeput. Je moet je constant focussen op de weg, op het sturen, het veranderen van gear en het inschatten van je snelheid. Daarom besloten wij om daarna terug te gaan naar het GuestHouse om even een tukje te gaan doen.

Althans, Bas dan. Ash zou vast de blog uitwerken en online zetten. Met de laptop onder haar arm vertrok ze naar het barretje voor de bungalow. Goed en wel geïnstalleerd, begonnen uit het niets allebei haar benen als een idioot te jeuken. En niet een beetje, echt heel erg! Ze liep snel terug naar het huisje, trok haar legging uit en begon als een malle te krabben. Bas was een beetje beduusd, die lag net goed en wel te tukken. Het leek wel alsof Ash in een muggennest was gaan zitten of iets dergelijks, want beide benen zaten VOL met wat leek op muggenbulten! En dat terwijl ze een lange legging aan had getrokken, juist om muggenbulten te voorkomen! Na een koude douche en een flinke hoeveelheid elektronische schokjes met het klikding (antimuggen dingetje waarbij door middel van een heel klein elektrisch schokje de eiwitten van het gif van de mug worden afgebroken, wat de jeuk veroorzaakt) leek het gelukkig beter te gaan. Die legging trekt ze in ieder geval voorlopig niet meer aan!  

xx Bash