New Zealand and reunited with the Old Folks!

Zoals afgesproken zouden we met het shuttlebusje naar het vliegveld worden gebracht en we waren mooi op tijd. Travelbags om de rugzakken en op naar de incheckbalie. Beetje jammer dat batterijen tegenwoordig alleen niet meer in de ruimbagage maar in de handbagage moeten, en we dus alles weer overhoop moesten halen voor de balie. En toen alles weer ingepakt zat, moest Bas even zo nodig zeggen dat hij een Magnesiumstokje bij zich had om vuur te maken, die de dame toch even wilde bekijken en de tas dus weer open moest... Maar dat was geen probleem, die mocht wel in de ruimbagage.
Daarna ging het gelukkig soort van makkelijker. Na een enorme rij voor de paspoortcontrole en opnieuw een enorme rij voor de douane, kwamen we dwars door de duty free shops waarbij je amper de richting kunt vinden richting de gates en hadden we nog maar vijf minuten voor de officiële boardingtijd. Wat een inefficiënt vliegveld zeg! Maar toen we bij de gate aankwamen, bleek er een kleine vertraging te zijn en waren ze dus nog niet begonnen met boarden.

De vlucht verliep prima, want ondanks de vertraging, waren we alsnog een kwartier voor geplande tijd geland. Door de douane, door de Declaration en door de deur... Daar stonden Edward en Annelies!!! Whoehoe! Dikke knuffels en kusjes later waren we weer met onze (schoon)ouders herenigd!

We hadden vanuit Sydney al naar Spaceship gebeld voor de pick up, maar we moesten nogmaals contact opnemen als we eenmaal geland waren. Dus dat hadden we gedaan en we stonden netjes te wachten op de afgesproken plek. En het duurde maar en het duurde maar. De taxi zou er binnen vijf tot tien minuten zijn en het was inmiddels al ruim een half uur later. Nog maar een keer bellen dan. Kregen we te horen dat ze wel een nieuwe taxi konden sturen, maar dat Spaceship over vijf minuten dicht ging. Ze konden wel de auto buiten zetten met de sleutel op een afgesproken plaats, maar dat weigerden we. Dankzij onze ervaringen met Peggy willen we eerst de auto checken en nalopen voor we die accepteren. Dan konden we de volgende dag komen en in ieder geval een dag huur terug krijgen. Nou dat begon alweer goed! Het was maar goed dat Annelies en Edward al een hotelkamer hadden gehuurd vlakbij het vliegveld, waar we ook konden blijven, want zo stonden we maar mooi met lege handen!

Toen was het nog een probleem om een taxi te vinden naar het hotel, want voor de taxichauffeurs was dit eigenlijk te dichtbij! Ze hadden veel liever ritjes naar het stadje Auckland wat drie kwartier rijden was in plaats van naar het hotelletje wat nog geen tien minuten rijden was! Maar uiteindelijk bij de derde of vierde taxichauffeur kregen het eindelijk voor elkaar en mochten we instappen.

The Oakwood Manor was een knus, kneuterig a la flying doctors hotelletje met simpele maar schone kamers. Na onze spullen op de kamer gezet te hebben, vertrokken we naar de "lounge", twee oude banken met een koffietafeltje, waar we onder het genot van een bierje en een flesje wijn weer even lekker bij konden kletsen. Later in het gezellige, simpele eetzaaltje genoten we een prima maaltijd waarna we lekker gingen slapen.

De volgende dag hadden we een prima ontbijtbuffet waar we een goede start van de dag konden maken. We hadden er zin in! Vandaag zouden we beide campervans ophalen en zou de "vakantie", (voor ons is het ook stiekem vakantie) echt beginnen. De aardige meneer van het hotel had ons met zijn busje afgezet bij het depot van Alpha, daar waar Edward en Annelies hun campervan hadden gehuurd. Maar jeetje wat was het druk! Het depot was niet alleen van Alpha, maar ook van United, Britz, Kea en andere merken en het was spitsuur! Gelukkig had Annelies al online ingecheckt dus zal het vast niet te lang duren. We hadden ons netjes aangemeld bij de receptie en wachtten netjes tot we aan de beurt waren en geroepen werden. Er was aangegeven dat we er om 10u zouden zijn, wat we ook waren, maar twee uur en minimaal twee of drie koppen koffie per persoon later zaten we nog steeds te wachten. Het bleek dat ze ons waren vergeten... Het laatste papierwerk was daarna gelukkig wel snel geregeld, al duurde het nog wel een half uur voor we eindelijk geroepen werden om naar de campervan te gaan.

Jeetje, wat een ding zeg! Het is een uitgebouwde Mercedes Sprinter met vier slaapplaatsen, een vierpits gasstel en grill, toilet en douche aan boord, en een mooie u bank met tafel. Na alle uitleg over het schoonmaken en bijvullen van het water en het toilet etc. konden we eindelijk vertrekken en op weg naar Spaceship! Dachten we. De moter startte niet. En niet één, niet twee, niet drie maar vier individuele monteurs kwamen om de beurt op hun dooie gemakje concluderen dat de moter niet startte.

Inmiddels was het al na enen en moesten Bas en Ash de Spaceship nog ophalen. Dus wij vroegen bij de receptie om een transfer op hun kosten, omdat we dus al ruim drie uur aan het wachten waren. In plaats daarvan kregen we een leenautootje waar we zelf mee heen en weer konden rijden. Nou ja, ook goed. Dus wij op weg naar Spaceship. Daar aangekomen bleek dat we niet goed in het systeem stonden, ondanks dat we gisteren nog tot drie keer toe telefonisch contact hadden gehad. Ons geduld was inmiddels ook al tot onder het vriespunt gezakt en de manier waarop de hele dag al was verlopen hielp niet echt mee aan ons humeur. Vooral niet toen ze even later beweerde dat Kilroy het geld voor de huur nog niet hadden overgemaakt terwijl wij in mei 2014 de volledige rekening al hadden voldaan en we daardoor dus geen refund zouden krijgen van die ene dag. Want ook Kilroy had ons op de hoogte moeten stellen dat het depot om 16.00u zou sluiten terwijl wij pas om 15.30u zouden landen... Bas zijn ogen spoten vuur en Ash stond te trillen van woede, wat een onzin allemaal! Ze wisten bovendien van onze problemen in Australië! En het leek alsof ze door hadden dat we er helemaal klaar mee waren, want na een kort overleg kregen we niet alleen de huur en verzekering terug, maar ook de hotelovernachting en de transfer van het vliegveld. We hadden gelukkig als goedmakertje een gratis upgrade gehad naar een auto uit de allernieuwste vloot, de witte serie (na oranje, die we gehuurd hadden, kwam zilver en daarna wit). We kregen alle tijd om alles uit te proberen, te testen en een proefrit te maken, voordat we akkoord gingen met de auto. And her name is.. Princess Leia!

Inmiddels hadden we van Edward en Annelies vernomen dat ze er achter waren gekomen dat het niet een lege accu was, maar een kapotte startmotor en dat het nog wel drie tot vier uur kon gaan duren. Maar we mochten wel op kosten van Alpha gaan lunchen en ze kregen een dag huur terug. Tegen de tijd dat wij terugkwamen bij het depot was het echter al half vier en hadden we geen van allen meer trek in een lunch, zeker niet omdat het depot om half vijf zou sluiten. Er was besloten dat er zo snel mogelijk een andere campervan klaargemaakt zou worden en na nog drie kwartier wachten, een gratis fles wijn en genoeg bioblokjes voor het toilet voor de hele vakantie, konden we dan eindelijk om half vijf vertrekken!

Maar we waren dus eigenlijk wel al een hele dag verloren. We reden in konvooi naar Orere's Point ongeveer anderhalf uur rijden vanaf het depot. We begonnen natuurlijk een beetje rustig, zodat Edward even kon wennen aan het formaat van de auto en natuurlijk aan het links rijden. Alleen een beetje flauw dat hij maar één pookje heeft voor de knipperlichten en de ruitenwissers, dus dat we geen grappige situaties hadden met ruitenwissers die afgingen in plaats van dat het knipperlicht aan ging...

We vonden een camping die aan een riviertje lag en waar alle voorzieningen aanwezig waren, inclusief gratis gezelschap van een groep brutale eenden die rustig de kruimels tussen je voeten door opaten. We maakten een creatief diner van de dingen uit het boodschappenpakket van de campervan, waarbij we twee blikjes éénpersoons soep en twee éénpersoons verpakkingen tortellini verdeelden en als toetje een pak koekjes opentrokken. We zijn nu echt begonnen!

xx Bash