Rijden, rijden, rijden met het wagentje...

Nog even een dagje terug. Dat is het voordeel van ontbijten met Wifi, je kan rustig aan doen met je verslag. Nadeel, de rest van de dag staat er nog niet op.

Na het ontbijt hebben we onze handdoekjes gepakt en zijn we naar het strand gelopen. Het parkje ligt aan de rand van een riviertje die uitkomt op de zee. Ze hadden bij de receptie gezegd dat het mogelijk was om naar de overkant te gaan en daar ook van het strand gebruik te maken. Het strandje zag er ook prachtig uit dus dat wilden we doen. Een beetje jammer dat je niet wadend door het water naar de overkant kwam, want al anderhalve meter van de oever kon je niet meer staan. En met een rugzak met camera en andere dingen boven je hoofd houdend door het water met kleine stroming te zwemmen, leek ons toch niet zo'n heel goed plan. Daarom zijn we een stukje verder gelopen aan de kust, waar we over verschillende grote rotsformaties moesten klimmen om verder te komen. Wel erg grappig dat er ergens in de luwte van een stapel rotsen een stelletje heel romantisch biertjes zaten te drinken en naar de zee aan het kijken waren.

We kwamen op hetzelfde strand als waar we de avond te voren al een stuk hadden gelopen. Nu zagen we beter wat voor voetstappen er stonden. Olifantensporen! En de grote bruin-groenige hopen die her en der op het strand waren, waren gewoon ordinaire olifantendrollen!

Het water was gewoon warm! En de golven speelde met je alsof je een zandkorrel was. Heerlijk! Lekker, in de schaduw, even bijkomen. Totdat er ineens vanuit de bosrand een olifant aankwam met een bruidspaartje erop en een schreeuwende fotograaf erbij. Vlak daarna kwamen er nog een stuk of 6 olifanten met toeristen erop langslopen. Blijkbaar was dit een stukje van de TrekkingTour with Elephants die je kon boeken. Dus geen wilde olifanten die 's nachts even langs het strand kwamen lopen. Bummer...

We waren het al snel zat aan het strand en zijn terug gegaan naar Poseidon waar het zwembad naar ons lonkte. Hier was ook een prima douche, beter dan in het huisje, en we besloten dat we hier vanavond maar even lekker zouden gaan douchen en haren wassen. Toen we net in het zwembad lagen, kwamen Arjan en Petra er ook bij. Ook zij hadden de douche gespot en hadden dezelfde gedachte als wij. Een poosje later splitsten we op, zij op de scooter en wij met de auto. Op naar Khao Lak.

Ongeveer acht kilometer verderop was dit kleine, maar relatief toeristische dorpje te vinden. Op aanraden van Petra gingen we op zoek naar een luchtige harembroek, die ideaal is in deze contreien, omdat de muggen je benen niet helemaal lek kunnen prikken. Op het moment dat we het winkeltje uitliepen, met de nieuwe (matchende) aanwinsten, begaf Bas zijn slipper het toch echt. Er was geen redden meer aan. Zijn favoriete slippers moesten er aan geloven. Dus ook hier werden nieuwe voor aangeschaft.

En nu. Nu hadden we wel eens zin in een massage! HELLO MASSAAAAGE! Voor 300 baht kregen we allebei een half uur lang voetmassage. Dikke prima!! En het gekke was, terwijl ze bezig waren met de ene voet, begon bij Bas zijn andere voet helemaal te slapen, en bij Ash haar handen. Na beide voeten gedaan te hebben, moesten we ons omdraaien en op het krukje gaan zitten, waarna ze onze schouders/nek ook nog even kort onder handen namen. En het gekke was, het slaapgevoel verdween direct! Super vaag!

We liepen de salon uit, en guess who we tegen kwamen. Arjan en Petra! Ze waren op ons aanraden op zoek gegaan naar een Tailor om een pak op maat te laten maken. We zouden elkaar na het eten opnieuw treffen in Poseidon om dat lang beloofde potje kaarten nog te gaan spelen.

Het eten nuttigde we in een wegrestaurantje vlakbij het Poseidon parkje. Een restaurant opgedeeld in drie "eilandjes" die je alleen kon bereiken via een smal paadje. Dat ze hier vooral grote groepen leken te krijgen, bleek aan de tafels die er stonden. De kleinste was voor 6 personen... Ash had niet zoveel trek dus bestelde alleen Fried Rice met kip. Bas koos voor een groene curry en zou dit met de Fried Rice eten. De dame vroeg of we small, medium of "big" wilde. Aangezien we met zijn tweetjes er van zouden eten, besloten we voor big te gaan. Dat het echt big was, bleek zodra het op tafel stond! Wat een berg! Nadat we allebei onze portie op hadden, zou je het bord zo opnieuw kunnen serveren, zoveel lag er nog op. We kwamen op het handige idee om de leftovers mee te nemen, en daarmee morgen een lekkere lunch zouden hebben!

De rest van de avond werd gevuld met het kaarten, skypen en douchen bij het zwembad alvorens we weer naar ons hutje vertrokken.

We hadden besloten de volgende dag een beetje op tijd te vertrekken. We wilden richting Chumphon rijden, ongeveer 350 kilometer verderop. Een beetje afhankelijk van de tussenstops die we zouden maken, zouden we wel zien waar we zouden overnachten.

Het rijden ging super snel. De wegen zijn perfect! Op sommige stukjes na waar de gaten soms groter waren dan de breedte van de weg, maar over het algemeen konden we prima door tuffen. De snelheid konden we eigenlijk continu tussen de 80 en 110 kilometer per uur houden, op sommige slalom bochten in de bergen na. De eerste stop die we maakte was bij een benzinestation. We hoefden niet te tanken, maar hier was in ieder geval een toilet. Of eigenlijk, een gat in de grond. Maar goed, daar moeten we toch een keer aan geloven.

De tweede stop die we maakte was op een zijpaadje richting de Thon Peht Waterfall. Vosje de Tweede deed zijn best om het pad op te komen, maar na binnen twee meter al drie keer de bodemplaat te horen schuren, zijn we maar terug gereden. Bas ging even een stukje verder lopen om te kijken of we überhaupt verder konden. Bergschoenen aan en gaan met die banaan! We gingen die waterval wel even bedwingen! Na een paar meter moesten we eerst het beekje overwinnen, maar met die super handige schoenen was dat geen enkel probleem! De klim begon. Pffff wat een hitte, en wat een raar pad. Het leek enigszins op een pad wat gebruikt werd voor quads, en op sommige stukken was het pad soort van geasfalteerd met zandzakken en een soort beton?

Na ongeveer een half uur, drie kwartier ploeteren, kwamen we dichterbij de waterval. Wat een anticlimax. Een klein rotstraaltje, die je niet eens echt goed kon zien en een pad wat er alleen maar verder vandaan leek te gaan. Dus gingen we maar weer terug. De terugweg ging een stuk makkelijker. Maar alsnog, we waren zeiknat en de straaltjes zweet liepen niet alleen van onze voorhoofden en rug, maar zelfs van onze benen af. Bij het beekje onderaan de heuvel hebben we even de tijd genomen om ons lekker af te spoelen en af te koelen. (op de terugweg hadden we Runkeeper aangezet, een app die je precies vertelt hoe ver, hoe hoog en hoe lang je loopt. Tot aan het punt waar we hadden gelopen was het 0,83 kilometer en meer dan 130 meter hoogteverschil!

Na een stukje verder te zijn gereden, kwamen we erachter dat we vlakbij de grens van Myanmar zaten. Dat zou grappig zijn, even de grens over hoppen. Maar eenmaal bij de grens aangekomen, was het slechts een modderige rivier, met alleen maar uitzicht op bananen/palmbomen. Een kilometer of wat verder kwamen we een bordje tegen met een grot. Daar gingen we heen! Op het pad ernaartoe zaten aapjes! Wat leuk! We stonden even stil om er een foto van te maken en uit het niets waren we omsingeld! Het waren er wel 100! Langzaam opgetrokken en een stukje verder, voor de grot geparkeerd. De apen kwamen opnieuw op ons af! Waaaaahhh. Dat is eng! We wilden alweer wegrijden, toen Bas zei dat Ash een stukje door moest rijden en dat hij dan snel zou uitstappen om een foto te maken. Zo gezegd, zo gedaan. En wat bleek, de apen waren banger voor ons dan wij voor hen. Ze bleven op afstand en keken alleen maar heel nieuwsgierig toe wat we aan het doen waren. Dus toch maar weer terug naar de grot.

Met de hoofdlampjes op gingen we naar binnen. Stapje voor stapje want het was pikkedonker. En wat een herrie! Er zaten ontelbaar veel vleermuizen daarbinnen! De freakyness kwam weer terug. Want overal waar je keek waren de muren bezaaid met de diertjes. En het gekke was, er was verder helemaal niets of niemand in de buurt. Toch maar weer snel naar het daglicht. Aan de zijkant van de ingang van de grot was een pad wat doorliep naar een andere inkeping in de rotsenwand. Hier stonden een aantal Buddha's en andere beelden met bloemen en wierook. En nogmaals, er was niets of niemand in de buurt. Dit werd toch wel een beetje gek. De plek leek in een soort haast te zijn verlaten en sindsdien leek er niets meer aan gedaan. Dit moesten we nog maar even opzoeken als we op plaats van bestemming waren.

Een kilometertje of veertig verderop was de stad Chumphon. We hadden inmiddels opgezocht dat er een goedkoop hostel zat in redelijk het centrum van het stadje. Voor we besloten of we hier zouden blijven, mochten we eerst de twee verschillende type kamers zien. Een Double bed zonder badkamer (badkamer in de gang) kostte 200 baht (vijf euro) en een Two Single Bed met badkamer kwam neer op 300 baht (7,50 euro) Nou vooruit, voor die twee-en-een-halve euro wilden we wel de luxe van een eigen badkamer. De kamer was letterlijk een vierkant hok met een bed erin. Een badkamer van één bij twee (een ruime verbetering gezien het formaat van Poseidon) en zelfs een klein balkonnetje (wat uitkeek op een binnenplaatsje). En wifi!

Na een klein tukje gingen we op zoek naar ergens om te eten. Klein nadeel. Het regende pijpenstelen! Dus de goedkope Xenos Ponchos kwamen sneller van pas dan gedacht! We hebben heerlijk gegeten bij een verzameling straatverkopers. De verkopers stonden langs de kant van de weg, en de stoep was omgebouwd tot "restaurant" met tafeltjes en stoeltjes. Per kraampje kon je uitzoeken wat je wilde en ze kwamen het netjes bij je brengen. Jammie! En opnieuw een record verbroken. We waren voor 170 baht klaar en goed gevuld!

Op het moment van dit schrijven zitten we in de bar van het hostel, omdat het wee niet echt uitnodigd om het stadje verder te gaan ontdekken. Wat we er tot nu toe van hebben gezien is het een somber, saai, arbeidersstadje waarbij eigenlijk niemand echt een woord Engels spreekt.

Al een klein voorproefje op morgen: we gaan richting het kuststadje Prachuap Khiri Khan op een ruime 100 kilometer afstand. Ongeveer twee uurtjes rijden.

xx Bash

P.s. Een klein onderzoekje over de grot van vanmiddag levert alleen op dat er scheuren zijn ontstaan en dat er waarschijnlijk daardoor niet mee veilig genoeg was om toeristen er naar toe te nemen.