Sydney, Kerst, Brugklimmen en vergeten tassen..

De vlucht van Bangkok naar Sydney duurde ongeveer 8,5 uur. We hadden prima d  ruimte, een werkend multi mediasysteem en ook het eten was voor vliegtuigeten best smakelijk. Op zich prima omstandigheden voor een lange vlucht, behalve dan dat er een krijsende baby twee rijen voor ons zat, een drammende peuter schuin naast ons zat, een andere huilbaby wat verder naar achteren zat en direct achter ons een stel zat wat nog nooit van zachtjes praten had gehoord en we dus letterlijk de gesprekken van konden meeluisteren...

We zijn in SYDNEY! Nu kwam het spannende gedeelte, door de douane en paspoortcontrole! Zou ons Visa in orde zijn? Hebben we alles netjes ingevuld? Niets over het hoofd gezien? Nee, fluitje van een cent. Nu nog door de douane. Op het Arrival formulier hadden we aangegeven dat er nog zand/modder aan onze schoenen zat (vanwege het olifantenkamp) en dus moesten we naar de To Declare Balie. Oew, nu dan! Het ziet er precies hetzelfde uit als Border Security op tv, alleen zonder camera's. Bij de balie lieten we onze formulieren en onze schoenen zien, die de ambtenaar even meenam voor een snelle schrobbeurt en we mochten alweer doorlopen. Nou zeg! Weer niks spannends aan! Dat Border Security maakt het een stuk spannender dan dat het in werkelijkheid was, maar in ieder geval waren onze schoenen gratis gewassen en waren we officieel op Australisch grondgebied!

Met de metro naar de stad en op weg naar het hostel waar we de komende tijd zullen verblijven. Nadat we eindelijk de kamer op mochten (we waren zo vroeg aangekomen dat de vorige mensen nog niet waren uitgecheckt) deden we eerst maar een poging om wat slaap in te halen. We deelden de kamer met twee dames uit Glasgow, Nichola en Michelle twee Engelse jongens, James en Martin en twee andere meiden die de volgende dag al zouden vertrekken.

Na ons tukje hadden we besloten om maar gelijk op zoek te gaan naar het Opera House, die moesten we natuurlijk gezien hebben. Het gebouw is inderdaad ook erg mooi en indrukwekkend om te zien, precies zoals op tv en op de plaatjes! We liepen door de Botanic Royal Gardens wat een prachtig onderhouden park is wat naast de Opera House lag. Wat een rust! En wat een vredigheid hier. En het is overal zo schoon en netjes! Op hier en daar een kauwgompje op de straat, was er geen vuiltje, bekertje of prulletje te vinden, wat een opluchting na het vieze Azië!~

Na wat boodschapjes gedaan te hebben omdat morgen alles dicht is, gingen we naar de bar beneden in het hostel waar een speciaal Roast Dinner werd geserveerd, het was natuurlijk wel Christmas eve. Helaas stelde het niet meer voor dan dat je je bord bij de balie af kon halen en vervolgens ergens in de bar aan een tafel kon gaan staan om het staand op te eten... Na het bord eten weggewerkt te hebben, zijn we lekker terug naar onze kamer gegaan om verder te gaan slapen. Niet alleen was de vlucht door de nacht heen niet erg rustgevend geweest, daarnaast hadden we helemaal geen zin om ons bij de feestende en dronken leeftijdsgenoten te voegen, waarbij kerst vieren vooral bestond uit zo dronken mogelijk worden en hopen dat je heel thuis zou komen..

De volgende morgen werden we wakker met een katerachtig gevoel. Het was kerst en we zaten hier in Sydney, terwijl iedereen om ons heen een echte alcoholkater had, hadden wij een ver-van-thuis-kater. Het niet hoeven werken tijdens deze dagen, het niet gezellig met de familie samen zijn, het lekkere en veel te veel eten en gewoon het thuis zijn viel ons zwaar. We bleven tot een uur of twee in bed liggen, waarna we ons toch maar bij elkaar raapten en naar het strand gingen, Coogee beach. Het was afgeladen met groepjes jongeren, opnieuw met ladingen alcohol bij zich en mensen die zich luidruchtig vermaakten. En opnieuw voelden we ons eigenlijk op de verkeerde plek. Dit was niet onze manier van kerstvieren...

Helaas of gelukkig, hoe je het wil zien, begon het al snel te regenen. Hard te regenen en we gingen maar weer terug naar het hostel. Onderweg ging het alleen maar harder regenen. Van het kleine stukje van de bushalte naar het hostel waren we al compleet doorweekt en vluchten we direct door naar de warme douches. Warm en rozig gingen we ons kerstdiner bereiden, spaghetti! Voor het eerst in ruim twee maanden hebben we zelf weer gekookt! Het smaakte goed en we werden weer wat gezelliger. Onze kamergenoten hadden besloten vanavond binnen te blijven en het werd een gezellige spelletjesavond met een groepje jonge mensen..

Boxing day, ofwel tweede kerstdag staat voor veel Australiërs in het teken van shoppen. Alle winkels hebben hun goederen voor minimaal 50% afgeprijsd en de gekte kon beginnen. Daarnaast was Boxing Day ook een dag voor de paardenraces! En er was ons ten gehore gekomen dat je met een internationaal paspoort ook nog eens gratis naar binnen kon komen. Dat kon natuurlijk geen kwaad! We waren ook al gewaarschuwd dat iedereen er opgedirkt en opgesmurkt uit zou zien, dus we deden onze netste kleding aan, een zomerjurkje en flipflops en een korte broek met overhemd en allstars... Maar evengoed konden we naar binnen en wat een ambiance! Inderdaad waren de meeste opgedirkt en opgesmurkt. Dikke lagen make up, opgestoken haren, lange jurken en hoge hakken. De mannen droegen over het algemeen pantalons met overhemden, stropdassen en nette schoenen en de hele area was zó netjes en onderhouden dat het spliksplinternieuw eruit zag. Op een klein baantje liepen de paarden voor de volgende race zich warm en werden ze voorgesteld op het grote scherm.. En wat zagen ze er mooi uit! De paarden straalden niets anders dan kracht en finesse uit en je kon aan alles zien dat er veel geld in deze branche omging, wat een allure!

Eenmaal binnen in het gebouw kom je bij de buitenring die uitkijkt op de baan en binnen waar de verschillende "bookies" zitten. We waren nu hier, nu moesten we natuurlijk ook een wedje leggen. We besloten gewoon een dame achter de balie aan te spreken en te vragen hoe het werkte. Eigenlijk komt het neer op dat de paarden die mee doen aan de race een bepaalde waarde hebben (snellere / sterkere paarden hebben in verhouding een lagere winverhouding (1:2 dollar)  dan langzamere paarden (1:10), omdat de kans dat die paarden winnen natuurlijk groter is). Je kan inzetten op een winnaar, waarbij je bijvoorbeeld voor elke ingelegde dollar 5 dollar terug krijgt, of op een Place, waarbij het paard van jouw keuze 1e, 2e of 3e moet worden om bijvoorbeeld 1,75 dollar terugkrijgt voor je ingelegde dollar.

Nadat je je wed heb gelegd en de race gaat beginnen, verplaatst iedereen zich naar de ring, waarbij het publiek langzaam wilder wordt, naarmate de paarden dichterbij komen. De finish is uiteraard voor de ogen van het publiek en dat wordt helemaal GEK! Wat een heerlijke adrenalinerush! We hadden 10 dollar ingezet op een winnende Electrifyin' die helaas tweede werd. We vroegen onze buurman naar de tactiek en die pasten we toe op de volgende ronde.

We zetten opnieuw 10 dollar in op een winnaar, Wedding nummer 5 van de lijst, maar ook 10 dollar op Place. Daarnaast zetten we ook nog 10 dollar in op een Place voor nummer drie, Miss Denni. Helemaal spannend met deze nieuwe tactiek gingen we terug naar de ring waar de race elk moment weer ging beginnen. De paarden raceten, de jockeys ploegden en het publiek werd gek! En wij ook! WANT ze wonnen! Wedding werd eerste en Miss Denni tweede! Dat betekende dat we de maximale winst uit onze wed haalden, namelijk 73,50 dollar!!! SUPER VET!

De volgende ronde besloten we opnieuw dertig dollar in te zetten, met dezelfde tactiek. Als we die zouden verliezen, zouden we stoppen. Dan hadden we het aardig gedaan, namelijk quit gespeeld. En helaas was dit het geval. Maar niet minder leuk, we hebben een super leuke middag gehad!

Ons avondeten bestond uit een heerlijk zelfgemaakte hamburger en eigengebakken aardappeltjes met knoflook en spek, wat een heerlijk tweede kerstdagdiner voor ons was. We hadden er beide twee plus aardappels, dus dat was een beetje veel van het goede. De overgebleven hamburger hebben we aan één van de staff leden van het hostel gegeven, die ons daarvoor in de plaats wat twee-voor-één drankbonnen voor de bar gaf! De rest van de avond hebben we lekker een filmpje gekeken en zijn terug naar bed gegaan.

Kerst is alweer voorbij.. En de bedden waar we in zijn, liggen heerlijk want opnieuw hebben we tot laat uitgeslapen. We gingen richting Darling Harbour. Een gebied ten westen van het Opera House. Daar liepen we wat rond, kochten kaartjes voor de film de Hobbit voor de volgende dag (vandaag was helemaal uitverkocht) en gingen naar het maritiem museum. We hebben eindelijk onze studentenkaarten kunnen gebruiken! En het scheelde behoorlijk wat! Een gewoon ticket kostte 27 dollar en een studententicket 16. Echter vond de dame van het museum onze kaart IYTC niet goed genoeg, want volgens haar was deze van een ander bedrijf. En dat terwijl we zeker weten dat het om hetzelfde gaat (IYTC of ISIC valt onder dezelfde organisatie) Dus de dame gaf ons slechts 20% korting. Ineens schoot Bas iets te binnen, op zijn telefoon had hij een app van de kaart, die van ISIC was en met dit bewijs kregen we alsnog de gehele korting! 

Na onze tas te hebben afgegeven konden we dan eindelijk naar binnen. In het museum konden we niet alleen de gallerij bekijken, maar ook op en in een oude driemaster (replica) konden klimmen, een oud oorlogsschip (origineel) en een echte onderzeeër die tot 1999 nog dienst had gedaan. Echter toen we in de rij wilden gaan staan voor de onderzeeër, werd ons verteld dat deze dicht ging, maar dat we onze namen konden opschrijven in het boek bij de receptie en dan de volgende dag gratis terug konden komen. PRIMA! We liepen terug over de boulevard, door het winkelcentrum naar het tramstation, toen we ons ineens realiseerde dat we de tas waren vergeten bij het museum! En het was al vijf uur geweest, dusdanig ze officieel al gesloten! We begonnen terug te rennen, door het winkelcentrum, over de boulevard naar de ingang van het museum en gelukkig stond er nog een security guard die de deur voor ons open deed zodat we de tas konden ophalen...

Na een snel diner, wat bestond uit een zelfgemaakte fruitsalade, gingen we op weg naar de Sydney Harbour Bridge, waar we de brug zouden gaan beklimmen! ECHT ZO VET! Helaas mochten we onze camera niet meenemen, want het gevaar bestond dat je deze kon laten vallen. En aangezien er een weg liep onder het gedeelte waar je liep, kon het natuurlijk catastrofisch zijn als iemand iets liet vallen. Maar dat betekende ook dat je verplicht werd om de foto's die de gids maakte te kopen, om een fysieke herinnering over te houden aan de tocht. Na onze korte introductie kregen we speciale pakken aan, een veiligheidsriem om, radio op, muts vast aan je pak, fleece jack voor als je het koud kreeg, een hoofdlampje en koptelefoons zodat je de tourguide tenminste kon horen. Na een korte oefening op een stuk ladder, ging het dan echt beginnen.

Aan een lijn van totaal 15 personen waarvan onze gids Steve aan begin stond en wij de rij sloten. We zaten vastgehaakt en gezekerd ab de brug en begonnen aan de wandeling. Via de stalen constructie af de onderkant en zijkant van de brug kwamen we aan bij de ladders waarmee we langs het wegdek naar boven klommen, zodat we op de bovenste boog van de brug kwamen. Het uitzicht was absoluut adembenemend. Het Opera House was 's avonds in een oranje lichtschip gehuld wat een prachtige aanblik gaf. Alle lampjes van de haven gaven een sprookjesachtige sfeer en de lichtjes van de gebouwen staken fel af tegen de donkere lucht. De auto's en treinen reden onder ons door en Steve vertelde o.a. over hoe deze brug 82 geleden was gebouwd. In de acht jaar dat het heeft geduurd hebben ruim 4.500 man hieraan meegewerkt waarvan er slechts 16 man waren overleden. En dan te bedenken dat ze niets van veiligheidsvoorzieningen of iets hadden en ze meters boven de grond aan het werk waren. De brug zelf bestond slechts uit staal. Stalen platen en stalen pinnen die stuk voor stuk met de hand aan elkaar verbonden. Voor het idee, er zijn meer dan een miljoen pinnen gebruikt  die per stuk zo'n drie en een halve kilo wogen en gloeiend heet van de rand van de boog naar de binnenkant werd gegooid en moest worden opgevangen met slechts een emmertje om vervolgens in het staal gehamerd te worden.. 

Nadat we terug waren en onze eigen kleren weer aanhadden, liepen we naar de photobooth waar we onze foto's konden bekijken en eventueel kopen. En dat is het enige nadeel aan deze klim, de toer zelf is al ontzettend duur en dan moet je ook nog eens extra geld uitgeven voor de foto's. We liepen het gebouw uit, en gelukkig kwamen we er nu eerder achter dan bij het tramstation,  want we waren opnieuw de tas vergeten... 

Vanmorgen hadden we besloten  dat we iets eerder op zouden staan, zodat we wat meer konden doen. Echter liggen deze bedden zo verdomde lekker dat het ook vandaag weer niet was gelukt om voor elf uur ons bed uit te komen. Maar ach, we hebben de afgelopen tijd zoveel touristische dingen gedaan en we zijn in verhouding zo lang in Sydney dat we tijd genoeg hebben om alles te doen. We gingen terug naar het maritiem museum om nu wel in de onderzeeër te kunnen kijken. Jeter wat klein! Je wordt er spontaan claustrofobisch van, zeker als je je bedenkt dat er 68 man op dit schip, ow nee, deze boot (een schip is er schijnbaar één die drijft en een boot is iets dat in het water ligt) woonden. 

Na het museum was het tijd voor de Hobbit! Bios is hier een stuk duurder dan thuis, $33,50 per persoon, maar lang leve de studentenkaart die ons zeker $4,- per persoon korting gaven! En zonder spoiler, hij was weer net zo vet als deel 1&2. 

Tot nu toe zijn we nog een beetje sceptisch over Sydney, maar dat komt vooral door het Party's waar we in zitten en het twijfelachtige weer. Tot nu toe is het nog niet zo zomerachtige als dat we verwacht hadden, dus hopelijk knapt het snel op. Wat we in ieder geval wel heel erg leuk, prettig en aangenaam vinden aan Sydney is dat we iedereen weer kunnen verstaan, de straten schoon zijn en het fantastische openbaar vervoer.

xx Bash