Touring around and Phi Phi Islands!

Gisteren een dagje overgeslagen omdat het internet eruit lag. Gelukkig hebben we nu wel weer contact...

We hebben eerst heerlijk uitgeslapen. We wilden gisteren nog eieren halen voor we naar huis gingen, maar helaas was het winkeltje om hoek al gesloten. De mama van Ash was de volgende ochtend alsnog even op en neer gegaan, zodat we een lekker ontbijtje konden maken.

We hadden besloten om terug te gaan naar het vliegveld, naar Avis, waar we de auto hadden gehuurd. Het stuur trekt naar links en het profiel van de banden is behoorlijk discutabel. En aangezien Bas en Ash nog een kilometertje of 1800 voor zich hebben, leek het verstandiger om de auto om te ruilen. 

Eenmaal bij het vliegveld aangekomen, deden ze gelukkig helemaal niet moeilijk. We moesten alleen even de tank weer volgooien en ze zouden zorgen voor een andere auto. We kregen eerst een andere Toyota Vios toegewezen, maar die had mogelijk nog slechtere banden! Daar specifiek op gewezen en ze gingen opnieuw op zoek naar een andere auto. In de tussentijd reden wij naar het dichtsbijzijnde benzinestation. Dit keer een "echte". Een Shell. En wederom zijn ze in Thailand goed in banen creëren, want er stonden zeker vijf werknemers ons op te wachten. Nummer één wees ons naar de plek, nummer twee vroeg welke benzine we moesten hebben en hoeveel, nummer drie zette een reclamebord (in het thais) op de motorkap en nummer vier deed de slang in de auto. Vervolgens rekende nummer vijf met ons af en werden we door alle vijf vriendelijk gedag gezegd. En zo ging dat bij ongeveer alle zes pompen bij dit benzinestation..

Weer terug bij de Avis mannetjes, kregen we opnieuw een Toyota Vios toegewezen. Na grondige inspectie, waarbij alle krasjes, deukjes en oneffenheden op het formulier werden aangestreept hadden we een nieuwe auto! Nou ja, nieuw, deze had ruim 7.000 kilometer meer gereden dan Vosje (zo hadden we de eerste auto gedoopt). Daarom kon dit niet Vosje Junior worden, maar werd het Vosje de Tweede.

We hebben Vosje de Tweede gelijk maar even ingereden en zijn in plaats van naar het Zuiden een stukje verder naar het Noorden gereden. Op de navigatie klikten we een random plek aan op een minuut  of twintig afstand. We kwamen uit bij een verlaten strandje aan het einde van een ogenschijnlijk doodlopende weg (na zo'n 8 kilometer.. Beetje jammer als je het bordje hebt gemist aan het begin van de straat). Het strandje was nog geen 200 meter lang en ongeveer vijf meter breed. En het gekke was, er was wel een verlaten barretje, een stuk 'boulevard', een stenen muurtje met een aantal planken die per ongeveer tien een soort plateau vormde. Op het strandje zelf lagen een aantal autobanden half begraven, stonden palmbomen met kokosnoten en het keek uit over de hele baai van de Golf van Thailand. Overal waar je keek zag je eilandjes, bergen uit het water komen en een stuk verder zelfs iets wat leek op een jachthaven. We hebben hier even gezeten en achter kleine krabbetjes aangerend. Terwijl we aankwamen, ging een ander stel net weg en toevallig was het een Nederlandse man die met een Thaise getrouwd was. Toen hij hoorde dat wij Nederlands spraken, begon hij een gesprek. Hij woonde inmiddels al ruim negen jaar in Thailand en sprak nog amper Thais. Zo vertelde hij dat er in het Thais vijf verschillende tonen zijn, en je elk woord op vijf verschillende manieren kon uitspreken, maar dus ook vijf verschillende betekenissen kon hebben. Hij sprak met zijn vrouw vooral Engels en zijn zoontje van een jaar of drie werd tweetalig opgevoed. Hij vertelde dat hij af en toe ook Nederlandse woorden probeerde aan te leren, maar dat dat nog wel eens voor verwarring kon ontstaan. Zo vertaalde hij oma (grootmoeder) is moe, Grandma is tired, maar moe betekent in het Thais varken..

We besloten om richting de jachthaven te rijden, wat er vanaf afstand zo leuk had uitgezien. Eenmaal dichterbij lagen er wat lokale vissersbootjes aangemeerd en lagen er een stuk of wat grotere "jachten" op het droge. Hier was verder niet veel te zien, dus we reden al snel door. In plaats van de navigatie opnieuw in te stellen, reden we een weg in die we onderweg waren tegengekomen. Op de navigatie konden we wel zien dat het een doodlopende weg was, en we waren benieuwd waar het op uitkwam. Het volledig geasfalteerde weggetje was aan het begin ongeveer anderhalve auto breed, maar werd steeds smaller. Zo smal dat de takken, struikjes en andere gewassen het pad bijna helemaal overwoekerde. Maar avonturiër Bas moest en zou weten waar het pad op uitkwam. En dus stuurde hij Vosje de Tweede verder over het pad, let op, nog steeds geasfalteerd! Een paar honderd meter verder kwamen we aan het einde van de weg. En wat was daar?! Niks. Helemaal niks. Een klein rondje van asfalt, waardoor we weer konden keren. Dat was het. Klein beetje anticlimax, maar goed. Vanaf dat punt konden we echter wel redelijk ver kijken en zagen we een nieuw punt waar we naar toe zouden rijden.

Van afstand had het geleken op een soort brug over het water, maar toen we dichterbij kwamen, bleek het een pier te zijn. Naar aanloop van de pier stonden ontelbaar veel taxibusjes geparkeerd. Geen volk te bekennen, alleen maar taxibusjes. Het bleek de opstaphaven te zijn voor de vele boottripjes die werden aangeboden. Aangezien we midden op de dag waren, liep er geen mens op straat, iedereen was op dat moment op het water. Behalve een paar kraampjes/tentjes met toeristenspullen was er niet veel te beleven. De lokale mensen zaten een beetje met elkaar te kletsen en leken zich totaal niet te interesseren in ons die daar een beetje zoekend om ons heen keken. Ook hier waren we dus alweer snel weg.

Na weer een stuk verder gereden te hebben, kwamen we uit in Phuket Town. Hier reden we een poosje besluiteloos rond, toen we besloten dat we maar iets moesten gaan vinden om te gaan eten. We kwamen uit bij een enorme mall, waar we de auto (voor het eerst) in een parkeergarage moesten parkeren. Jeetje, in de garage is het net zo'n chaos als in de rest van het verkeer. In plaats van rechte lange banen met aan weerkanten parkeerplaatsen, was er elke 100 meter een onverklaarbare hoek waarna de nieuwe baan ineens bijna haaks op de andere baan stond. En dat over de hele lengte van de garage! Gekke Thai. De mall was eigenlijk zoals overal ter wereld. Grote, lange verdiepingen met honderden winkels, stalletjes, restaurants, toiletten en klinieken. We besloten dat we vandaag wat meer trek hadden in "normaal" voedsel, dus we gingen naar Sizzlers. Lekker een steak, hamburger, spareribs en kipfilet. Daarbij gebruik van het saladebuffet en na afloop watermeloen. Zoals we al eerder ontdekt hadden, zijn de pitjes van de watermeloen perfecte schietschijfjes! Je klemt ze tussen je wijsvinger en duim en knijpt, pzieeuw! En ze schieten zo weg. Alleen zaten we dit keer niet in een restaurantje opgezet van plastic stoelen, maar in een mall bij een ketenrestaurant. Oeps. Hihi.

Zo begint het dagje met "even de auto omwisselen" tot een complete sightseeing en tour over het eiland. Tja, best leuk, van die spontane dagen.

We hebben het niet al te laat gemaakt, want morgen gaan we met een boottochtje mee. O ja, dat hadden we nog niet verteld. Als compensatie voor de bouwwerkzaamheden met het bijbehorende geluidsoverlast, hebben we een compleet verzorgd boottochtje aangeboden gekregen. Daar zeggen we natuurlijk geen nee tegen! Dus morgen gaan we naar de Phi Phi Islands!

Welterusten.

Vanmorgen ging de wekker al vroeg, we werden al om half acht opgehaald door de taxi. Het was een flinke rit en ruim drie kwartier later kwamen we aan in het haven"tje" aan de oostkust bij Phuket Town. De taxichauffeur zou ons 's middags ook weer terug brengen. Terwijl we het haventje in kwamen rijden, hingen overal waar je keek reddingsvesten te drogen. Drie rijen boven elkaar over de hele lengte van het pad, en als je verder keek ook aan de andere zijkant van het terrein, langs de gebouwtjes en er stonden verschillende tafels bedolven met vesten. Het waren er honderden, misschien zelfs duizenden.

In het haventje kregen we een bandje om en werden we toebedeeld in "Team Yellow". Het kleine vrouwtje Té was onze gids voor vandaag. We moesten onszelf nog een klein uurtje vermaken voor we zouden vertrekken. Op een tafel onder een rieten dak stond koffie en thee klaar, maar voor we in wilden schenken, kregen we te horen dat er geen elektriciteit was en dat de potten dus ijskoud waren. Dan maar een glaasje water. Dat de elektriciteit niet het enige was wat het niet deed, bleek toen de eerste van ons naar het toilet ging, waar er geen waterdruk was en je dus maar een emmertje water door de pot moest mikken.

Waar al die reddingsvesten voor nodig waren, kwamen we snel genoeg achter. De ene na de andere buslading Chinezen kwam aan. Wat een mensenmassa! En, no offence, maar wat een rare mensen. Per groep werden de mensen bij elkaar geroepen en een reddingsvest aangeboden en hoe sommigen hiermee stonden te klooien, was echt ongelooflijk. Nadat de reddingsvesten aan waren, werd je via een vlonderachtige pier naar de verschillende speedboten geleidt. Een soort vlonder van plastic vierkante blokken die in elkaar geklikt waren en ongeveer anderhalve meter breed (zelfde materiaal als op festivals wordt gebruikt). Het is fantastisch om van een afstandje toe te kijken hoe misschien wel 300 man tegelijk over die pier probeert te lopen. Eigenlijk is het meer waggelen, want ze proberen elkaar overeind te houden terwijl de pier langzaam met het water en de mensenmassa mee beweegt. Na dit schouwspel een tijdje te hebben aanschouwt, was het voor ons tijd om naar de speedboot te lopen. Of het nu aan ons of aan de andere mensen lag, maar wij hadden er toch een stuk minder moeite mee dan menig andere passagier.

We zaten op boot 9003 samen met ongeveer 25 anderen. Je kon binnen zitten, of buiten op het voordek. Er waren twee meiden uit Zuid-Afrika (beide blond en met sproeten), een stelletje waarvan het meisje zich vooral "mooi" voordeed, ze zat om zich heen te kijken met een verveelde arrogante blik, zei geen woord en deed absoluut niet mee met alle activiteiten (we noemden haar dan ook Miss Mooi) en verder met een hele club Chinezen. Het is hier nu nog laagseizoen en het schijnt dat er dan vooral heel veel Chinese toeristen in het gebied zitten. Een stel met een selfiestick die ze blijkbaar net nieuw hadden, want ze hebben de hele weg ermee zitten spelen. Een ander stel wat het ook heel erg leuk vond om vooral heel veel foto's van zichzelf te maken in plaats van de omgeving te genieten. Een wat ouder groepje die zich over de boot bewogen alsof ze dronken waren, aangezien ze steeds bijna leken om te vallen. En twee jongere stellen die samen op vakantie leken te zijn, waarbij één van de mannen het erg leuk vond om de wind door zijn okselhaar te laten waaien.

Na een kleine veertig minuten gevaren te hebben, waarbij de helft van de boot zijn ogen dicht had gehad, kwamen we aan bij het eerste Phi Phi Island (de naam is alweer vergeten). We zouden hier een half uurtje blijven. En jezus, wat een mensenmassa. We kwamen aanvaren in de baai en er lagen al een stuk of twintig van dezelfde soort speedboten voor de kust. Zo op het gezicht was er niet echt plek meer voor onze boot. Maar daar hadden we ons in vergist, aangezien de boot gewoon in de achteruit werd gezet en hem er rustig een weg doorheen baande en de andere boten een stukje opschoven om ertussen te gaan.

Op het kleine strand liep minimaal 500 man (minimaal 25 speedboten met ongeveer 30 passagiers en 5 crewleden aan boord en een aantal kleinere bootjes). Er was een stuk afgezet waar je kon zwemmen en je kon een stuk door de mangrove lopen om aan de andere kant bij een kleinere baai uit te komen. We gingen lekker het water in. En zoals wij echte Hollandse waterratjes zijn, gingen we lekker een stukje verder. De rest leek niet verder dan een meter of drie de branding in te gaan, want je zou maar niet meer kunnen staan, of je telefoon zal maar nat worden terwijl je allerlei selfies aan het maken bent. Op dat moment waren we alleen nog maar vol verbazing over al die verschillende Chinezen. Er liepen er met paraplu's tegen de zon, handdoeken over hun hoofd heen getrokken, stelletjes die matchende zwemkleding droegen, sarongs in allerlei kleuren en maten die op allerlei manieren werden gedragen en vooral het taaltje. Wauw, daar is echt geen touw aan vast te knopen.

Terug op de boot zaten we dit keer buiten op het voordek. Met een heerlijk briesje, vol met zout overigens, gingen we naar de volgende baai, waar we in het mmidden van de baai bleven liggen om een korte duik te kunnen nemen. Terwijl je de baai invoer was het nog geen meter diep, terwijl daar waar we gingen zwemmen het wel vijfentwintig meter diep was. Super, van de voorkant van de boot afduiken het heerlijk warme water in! En dan vervolgens zo snel mogelijk weer de boot opklimmen om er opnieuw af te springen natuurlijk. Maar dat ging helaas niet. De meeste passagiers gingen via het trapje het water in, maar het leek wel alsof ze bang waren voor water! Met reddingsvest aan klampten sommige zich vast aan de boot alsof ze elk moment kon worden opgezogen door één of ander zeemonster! Maar daardoor kon er niemand anders meer van de boot af of op. Grrr, duurt lang! Er waren er zelfs een paar die de reddingsboei van de boot nog hadden om in te drijven! De crewleden van de boot lagen ook in het water en hielpen er een paar met blijven drijven.

Later kwamen we in een baai waar we konden snorkelen. We kregen de bril en snorkel van de crew en terwijl wij in het water lagen (een aantal met reddingsvesten aan zich stevig vastklampend aan een touw met boeien vanuit de boot) werd er vanaf de boot stukken brood in het water gegooid, waardoor hordes visjes erop afkwamen! En hoe goed je je best ook deed, je kreeg ze niet te pakken hoor! Ze waren veel te snel. Het snorkelen is echt leuk! De koraalriffen op de bodem, alle visjes om je heen, en de spartelende medepassagiers naast je.

Een stuk verder kwamen we langs de Monkeybeach. Een ieniemini strandje vol met aapjes! Met brood werden ze zelfs op de boot gelokt, waarna ze terug in het water sprongen en als een soort hondjes terug naar de kust zwommen, zwemmende aapjes! Een klein stukje verder kwamen we langs een grot waar men van die hele dure vogelnestjes vandaan haalt. Nog een stukje verder kwamen we op een eiland waar we zouden gaan lunchen. Een redelijk buffet met verschillende gerechten, waaronder koude borrelpootjes, spaghetti en watermeloen. Miss Mooi wilde eigenlijk op de boot blijven, maar omdat deze verder weg van de kant moest wachten moest ze er toch af. Ze zat mokkend voor zich uit te kijken, terwijl haar vriend wel van een bord eten zat te genieten. Voor we terug op de boot gingen, ging Ash nog even naar de wc. Jeetje, wat een ramp. Een wcruimte met drie wc's en een douche en minimaal veertig Chinese vrouwen. Wauw. No comment no more.

Na opnieuw een stukje varen kwamen we uit bij de laatste stop. Een eiland met verschillende kraampjes met eten, drinken, souvenirs en andere troep. Ook hier kon je lekker zwemmen, snorkelen en van de zon en het eiland genieten. Ook hier was het weer je ogen uit kijken naar alle verschillende types die voorbij komen. Heerlijk naar mensen kijken! En één heel groot voordeel in dit deel van de wereld, niemand die ook maar een woord van wat je zegt verstaat!

Na een korte terugvaart terug naar de pier, stond de taxichauffeur ons al op te wachten. We hebben een nieuwe slogan bedacht; To Pee or Not To Pee, that is the question. Aangezien zowel Ash als de moeder van Ash op de volgens Bas en de papa van Ash meest onhandige tijdstippen nog even naar de wc moeten. Zoals dat je op het punt staat om weg te gaan.

In de taxi kletste de chauffeur er rustig op los. Hij vertelde over Thailand, heeft ons leren dank u wel meneer/mevrouw leren zeggen en een paar leuke weetjes verteld. Zo zijn alle electriciteitsdraden die boven de weg hangen niet alleen electra, maar ook internet en telefoon. En ieder nummer heeft een eigen lijn, en als er dan een lijn kapot is, dan weten ze niet zo snel welke het is, en leggen ze dus vaak maar een nieuwe aan. Tja. Net zo makkelijk. Een ander leuk weetje, de reden waarom alle auto's hier er zo nieuw en goed onderhouden uit zien, is omdat het ten eerste strafbaar is om met deuken rond te rijden en ten tweede omdat sinds een jaar of twee de belastingen voor de auto's omlaag is gegaan, maar alleen voor je allereerste auto die je koopt, dus alle opa's die nooit een auto hadden gehad, moesten nu op hun naam de auto's kopen voor de kinderen en kleinkinderen. Handig. Als laatste weetje, waarmee we ook dit verslag mee zullen afsluiten, is dat het eigenlijk strafbaar is, om je vrachtwagen of pick up met mensen vol te laden, maar dat ze het vooral doen in de ochtend omdat de politie dan toch nog slaapt..

Fijne avond!

xx Bash